ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
Την Παρασκευή 8/1/21, ο φυλακισμένος αγωνιστής και μέλος της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν Δ. Κουφοντίνας ξεκινά απεργία πείνας από τις φυλακές Δομοκού, όπου είχε μεταφερθεί μετά την απαγωγή από το κελί του από κάθε λογής ένστολα καθάρματα λίγες μέρες πριν την αλλαγή του χρόνου. Αιτία για την μεταγωγή του από τις αγροτικές φυλακές Βόλου όπου έκτιε την ποινή του τα τελευταία δύο χρόνια ήταν η νομοθετική ρύθμιση που πέρασε η κυβέρνηση τον περασμένο Δεκέμβριο, σύμφωνα με την οποία αναστέλλεται η δυνατότητα μεταγωγής σε αγροτικές φυλακές για τους καταδικασθέντες υποθέσεων «τρομοκρατίας». Και ενώ, η ίδια η νομοθεσία προέβλεπε τη μεταφορά του Δ. Κουφοντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που «έχτισε» ο Χρυσοχοΐδης για τα μέλη της 17Ν, αυτός μετήχθει στις φυλακές Δομοκού. Αφορμή, στάθηκε η εντολή της γενικής γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου, περί της παύσης μεταγωγών στο σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού λόγω του υψηλού ιικού φορτίου που υπάρχει στη Δυτική Αττική. Προκειμένου δε, να διατηρηθούν οι τύποι, μπάτσοι και σωφρονιστικοί παραποίησαν τα έγγραφα μεταγωγής, ώστε να φαίνεται πως ο κρατούμενος μεταφέρθηκε αρχικά στον Κορυδαλλό και εν συνεχεία στις φυλακές Δομοκού. Στις 16/1, μετά από εισαγγελική παρέμβαση ο Δ. Κουφοντίνας μεταφέρεται στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου και αρνείται οποιαδήποτε νοσηλεία. Στις 18/1, η διοίκηση των φυλακών Δομοκού προχώρησε στην καταναγκαστική απομόνωση του απεργού πείνας σε θάλαμο νοσηλείας του καταστήματος κράτησης, στερώντας του κάθε επαφή και επικοινωνία με τους συγκρατούμενούς του και τα οικεία του πρόσωπα.
Το ελληνικό κράτος έχει αποφασίσει ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια την εξόντωση με πληθώρα μέσων του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη απεργία πείνας που ξεκινά. Ενώ από το 2010 δικαιούταν άδειες, μόλις το 2017 του χορηγείται η πρώτη. Η κρατική αντίδραση είναι άμεση, με την άσκηση εισαγγελικών βέτο στις άδειες αυτές, και δίωξη στους εκάστοτε εισαγγελείς που εγκρίνουν τις χορηγήσεις. Μιντιακά, το κατά τα άλλα δημοκρατικά θεσπισμένο δικαίωμα ενός κρατούμενου παρουσιάζεται ως ύψιστη προσβολή της ίδιας της δημοκρατίας. Έτσι σήμερα φτάνουμε στην 4η κατά σειρά απεργία πείνας του αγωνιστή και μέλους της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν από το 2018. Και η στάση αυτή του κράτους, απέναντι στους αγωνιστές δε θα πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη. Σε αυτούς ακριβώς στοχεύουν όλες σχεδόν οι σωφρονιστικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, από την εισαγγελική υπερεξουσία πάνω στις άδειες, τους περιοριστικούς όρους και τις αποφυλακίσεις, στην φωτογραφικού χαρακτήρα ρύθμιση για τις αγροτικές φυλακές. Αυτούς αφορά η κατά το δοκούν ερμηνεία και διεύρυνση εφαρμογής του 187Α κι η αυθαίρετη και στοχευμένη χρήση DNA. Κι αυτή η διαρκής και ξεκάθαρη στοχοποίηση των αγώνων δείχνει ότι το κράτος, πέρα από τη συνέχεια, χαρακτηρίζεται κι από μια εκδικητική μανία απέναντι σε όσους αντιμάχονται την εξουσία.
Όμως κάθε φορά που το κράτος αποφασίζει να εκδικηθεί, η αστική δικαιοσύνη αυτοαναιρείται κι η «ισονομία» πάει περίπατο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εκδικητικότητα του κράτους πηγάζει από την άρνηση του αγωνιστή Δ.Κουφοντίνα να κάνει δήλωση μετανοίας, να αποκηρύξει δηλαδή τους αγώνες και τη δράση του. Αυτό που επιδιώκει στην ουσία το κράτος είναι μια παραδοχή ήττας από την πλευρά του Κουφοντίνα, στο πρόσωπο του οποίου συμπυκνώνεται σε ένα συμβολικό επίπεδο ο αγώνας όλων εκείνων που στη μεταπολιτευτική Ελλάδα στάθηκαν απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, απέναντι στη φτωχοποίηση που θέλει διαχρονικά να επιβάλει η κυριαρχία και στη λαίλαπα του κεφαλαίου. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα για την ελληνική πραγματικότητα είναι η εμπέδωση του υποτιθέμενου τέλους της ιστορίας, το τέλος των αγώνων και των διεκδικήσεων, το τέλος της πάλης των τάξεων. Σε αυτό το μήκος κύματος νομοθετεί συνεχώς η τωρινή κυβέρνηση, είτε με την απαγόρευση των πορειών, είτε με το εργασιακό νομοσχέδιο. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επί της ουσίας πολιτική απαγόρευση το τριήμερο του Πολυτεχνείου, στην απεργία της 26ης Νοέμβρη, στην 6η Δεκέμβρη, και με άτυπο τρόπο, σε κάθε άλλη προσπάθεια διεκδίκησης των από τα κάτω στο δρόμο. Και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το κράτος θέλει να εξοντώσει και ει δυνατόν να εξαφανίσει τη 17Ν και τη δράση της από τη συλλογική μνήμη.
Συνολικότερα, αυτό που σε κάθε στιγμή αποτελεί διακύβευμα για το εξουσιαστικό οικοδόμημα, είναι να καθορίσει, να περιφράξει το βίο. Ο μοναδικός ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής θα πρέπει να είναι το κράτος, σε έναν κόσμο που οτιδήποτε σε επίπεδο νοήματος, επιλογής ή στάσης δε μιλά τη γλώσσα του ατομισμού, της υποταγής και της αποδοχής αυτού του κόσμου, θα τίθεται στο περιθώριο και θα τσακίζεται. Και αυτό είναι διπλά και τριπλά πιο εμφανές τον τελευταίο χρόνο, με την κρατική διαχείριση της πανδημίας. Ο καπιταλισμός ασκεί ένα πόλεμο πάνω στις ίδιες τις ζωές μας, με εκατομμύρια ανθρώπους να βρίσκονται στο περιθώριο, με το να ορίζεται εν τέλει από τα πάνω ποιος και με ποια κριτήρια αξίζει να ζήσει. Απέναντι στους αγώνες που ξεσπούν, απέναντι στις εκρηκτικές σε παγκόσμιο επίπεδο κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, η κυριαρχία οχυρώνεται, τόσο υλικά, όσο και ιδεολογικά.
Η αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν, η αλληλεγγύη εν προκειμένω στους αγωνιστές, είναι μια κομβική μάχη υπεράσπισης των ανθρώπων, των δομών, των εργαλείων, των επιλογών και εν τέλει των ίδιων των περιεχομένων του αγώνα απέναντι στην εξουσία, εν προκειμένω όσο αφορά εμάς, από το μετερίζι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Είναι μια μάχη απέναντι στο θάνατο των ειδικών συνθηκών κράτησης, είναι μια μάχη απέναντι στη λυσσαλέα κρατική βαρβαρότητα. Σ’ αυτήν τη μάχη η θέση μας είναι δίπλα σε όσους δεν ξεπουλάνε τον ίδιο τον εαυτό και την ιστορία τους, σε όσους παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο , αλλά και εντός των διαδικασιών που αυτό θα συμβεί, θα σφυρηλατηθεί, θα αναζητηθεί. Και αυτήν τη στιγμή, η κατανόηση των νοημάτων που διακυβεύονται αποκαλύπτει και το μέγεθος της ιδεολογικής και φυσικής σύγκρουσης. Να πάρουμε θέση, να παλέψουμε για να έρθει και πάλι ο αγώνας στο προσκήνιο, για την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας, για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, βαρβαρότητα, καταστροφή και πολέμους, μια ζωή ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Αυτή τη στιγμή, πέραν από τον ίδιο, έχουν ξεκινήσει σε ένδειξη αλληλεγγύης απεργία πείνας 4 ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι.
Τρίτη 19/1, στις 12:00, πορεία από την κατάληψη Παραρτήματος
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ