Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Φέτος συμπληρώνονται 6 χρόνια από το βράδυ της 18 Σεπτέμβρη 2013, που ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, μετά από επίθεση που δέχεται από φασιστικά τάγματα εφόδου, στο Κερατσίνι και ενώ οι μπάτσοι που είναι παρόντες παρακολουθούν. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο Φύσσας ήταν στοχοποιημένος από τους χρυσαυγίτες για την αντιφασιστική του δράση. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν στις 13 Γενάρη του 2013 από μαχαιρώματα φασιστών στα Πετράλωνα, ενώ πήγαινε στη δουλειά του. Οι δύο αυτές δολοφονίες είναι τα πιο κραυγαλέα σημεία της συνολικής φασιστικής δράσης όλο το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο στις εκλογές του 2012. Επιθέσεις σε μετανάστες, πογκρόμ σε γειτονιές με μετανάστες, σε ομοφυλόφιλους, αντιφασίστες, κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, σε εργατικά σωματεία (όπως σε αυτό του ΠΑΜΕ στο Πέραμα λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). Η ύπαρξή τους διογκώθηκε, προβεβλημένη και αβανταρισμένη από τα ΜΜΕ (να θυμίσουμε την έκταση της προβολής των συσσιτίων που έκαναν, την εικονοποίηση στελεχών τους όπως ο Κασιδιάρης μέχρι και το γεγονός πως αρχικά η δολοφονία του Φύσσα προβλήθηκε ως οπαδική διαφορά) αλλά και με τη υποστήριξη του κράτους, με μπάτσους, δικαστές, εισαγγελείς να προσφέρουν είτε την ανοχή τους είτε την απόλυτη υποστήριξή τους νομικά και στο δρόμο στα όσα έπρατταν και πράττουν, χτυπώντας αντίθετα ανελέητα όποιο χώρο και άνθρωπο υψώνει το ανάστημα του απέναντί τους. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που οι φασίστες αναλάμβαναν ανοιχτά την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις τους, διατρανώνοντας τους σκοπούς τους εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Ο φασισμός, όπως και η αστική δημοκρατία, είναι μορφή οργάνωσης των καπιταλιστικών κοινωνιών, Χαρακτηριστικά σημεία συγκρότησης του φαντασιακού του αποτελούν η συνένωση υπό εθνικούς όρους, η καλλιέργεια του αισθήματος υπεροχής έναντι των υπολοίπων φυλών/πολιτισμών/κουλτούρων και η τυφλή πίστη στον ηγέτη με την θεϊκή υπόσταση. Μιλάμε δηλαδή για μία κοινωνική συγκρότηση μίσους και σκοταδισμού, όπου οι ταξικές αντιθέσεις συσκοτίζονται τη ίδια ώρα που οξύνονται και οι πολιτισμικές αντιθέσεις, που είναι αδύνατο να μην υπάρχουν εντός της όποιας κοινωνίας, καταπατώνται βίαια και αιματηρά. Ο φασισμός δεν είναι απλά και μονοδιάστατα ένα εργαλείο στα χέρια της κυριαρχίας αλλά κομμάτι από τα σπλάχνα της. Δεν χρησιμοποιείται απλώς από το κεφάλαιο αλλά είναι σε στιγμές η ιδανικότερη μορφή κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσής του που οδηγεί στη βέλτιστη καπιταλιστική αναπαραγωγή, περνώντας διαμέσου της εκμηδένισης κάθε μορφής από τα κάτω, ταξικής/κοινωνικής αντίστασης. Η αστική δημοκρατία δεν αποτελεί τον αντίποδα του θηρίου αλλά την άλλη του όψη. Σε συνθήκες κρίσης/έκτακτης ανάγκης, ακόμα και οι υποτιθέμενες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δύο μορφές οργάνωσης, που αποτελούν και αξίες/πυλώνες του κοινοβουλευτισμού (όπως αυτή της «λαϊκής» εξουσίας/ετυμηγορίας, των συνταγματικών, ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων κ.ά.) θόλωσαν. Γνωρίσαμε την ακύρωση της ίδιας της «βουλής των ελλήνων» με διαδικασίες κατ’ επειγόντως, την αστυνομοκρατία και την περιστολή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και πολλά ακόμη. Και αν επί κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.- ΑΝ.ΕΛ., βιώσαμε τις πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας, η επάνοδος της δεξιάς στην κυβέρνηση έρχεται να συνεχίσει την πορεία σε μια ακόμη πιο ολοκληρωτική μορφή της αστικής δημοκρατίας, με τους σφοδρότερους, μάλιστα, όρους των τελευταίων 30 ετών. Μια κίνηση που δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά αποτελεί μέρος της πανευρωπαϊκής ροπής προς το δεξιότερη και αυταρχικότερη μορφή του εξουσιαστικού κορμού. Όσο και αν ομοιάζει ωστόσο στο φασισμό, αυτή η κίνηση, είναι σημαντικό να μην παραβλέπουμε τις διαφοροποιητικά στοιχεία που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτό που αντιμετωπίζουμε και το αμιγώς φασιστικό/ ναζιστικό παρελθόν.
Η ιστορική αστική αφήγηση για το οριστικό τέλος/ήττα του φασισμού/ναζισμού το ’44 και τη νίκη της δημοκρατίας, παρουσιάζει το φασισμό/ναζισμό σαν μία λάθος στιγμή του καπιταλιστικού χρόνου, μια παρέκκλιση, για την οποία όχι μόνον δεν ευθύνεται η αστική δημοκρατία αλλά αντίθετα, εμφανίζεται να αποτέλεσε και να αποτελεί το λυτρωτή των ανθρώπων από το φασιστικό τέρας, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό το αφήγημα περί του “τέλους της ιστορίας” και τη συνεπαγωγική αποδοχή του καπιταλισμού ως τη μοναδική και αλάνθαστη πρόταση ζωής για τον άνθρωπο.
Σήμερα, σε μία ακόμα περίοδο έντονων ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, κρίσεων και πολεμικών σχεδιασμών, με τον πλανήτη γη να είναι έτοιμος να μας ξεράσει, βλέπουμε την επαναφορά φασιστικών/ολοκληρωτικών αφηγήσεων, ρητορικής και πολιτικών μορφωμάτων εντός της -κατά τα άλλα “φιλάνθρωπης και οικολόγου”- παγκόσμιας αστικής δημοκρατίας. Αντιμεταναστευτικές πολιτικές από τα κράτη της φωτεινής δύσης, με την επαναφορά στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/τριων, σύνορα φρούρια, προϊόν των διακρατικών συμφωνιών όπως αυτές της Ευρώπης-Τουρκίας και Ευρώπης-Λιβύης, κατασταλτικές εκστρατείες και συκοφάντηση ενάντια σε όποιους επιλέγουν να αντισταθούν. Διασπορά του φόβου μέσα στην κοινωνία, συνεχής καλλιέργεια αισθήματος (αν)ασφάλειας απέναντι σε υποτιθέμενες ασύμμετρες απειλές και κατασκευή νέων εσωτερικών εχθρών, άνευ προηγουμένου λεηλασία της φύσης, με τα αιολικά πάρκα, τις εξορύξεις πετρελαίου και τις λοιπές επενδύσεις να ξεπηδούν από τις ακόμα καπνίζουσες στάχτες των θερινών πυρκαγιών. Και όλα αυτά υπό την σκέπη του εθνικού αισθήματος, μέσα στην μέθη της ανάπτυξης που “έρχεται για όλους”.
Αυτό άλλωστε, το ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποτέλεσε και ένα από τα κομβικά σημεία των τελευταίων εκλογών. Η σημασία της επιβολής των απαραίτητων όρων αναπαραγωγής του καπιταλισμού στον ελλαδικό χώρο διεφάνη από το γεγονός πως η ανάπτυξη, η επενδύσεις, οι έλευση θέσεων εργασίας αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος στην προεκλογική περίοδο για την ατζέντα όλων των αστικών μπλοκ και τα κομμάτων, αλλά και το πεδίο που αντιπαρατέθηκαν. Σαφέστατα, όμως, η σύγκλιση αυτή πάνω στη σημασία των όρων συνέχειας της κερδοφορίας των αφεντικών είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το τι ετοιμάζεται για τους από τα κάτω. Το δεύτερο σημείο σίγκλησης του συνόλου του λεγόμενου “συνταγματικού τόξου” αποτέλεσαν οι πανηγυρισμοί για τη μη είσοδο της Χ.Α. στο κοινοβούλιο. Μια θεατρική παράσταση που παρουσιάζει το κράτος ως αντιφασιστικό, μια διαδικασία ξεπλύματος των ευθυνών για τη μεγέθυνση της Χ.Α. του αστικού κόσμου. Η εκκίνησή της έγινε από τη διακυβέρνηση του ακροδεξιού με φασιστικές ροπές Σαμαρά και των συν αυτό, και τις συλλήψεις μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Προσπερνώντας όμως την αφήγηση της κυριαρχίας περί δύο άκρων, εξίσωσης/καταδίκης της βίας, συνταγματικότητας/νομιμότητας, είναι σημαντικό να δούμε οι ίδιοι (ιδιαίτερα όσον αφορά τη Ν.Δ.) που χρησιμοποιούν αυτήν τη γλώσσα τόσο τι πρεσβεύουν ιστορικά και αξιακά όσο και ποια σύνθεση εκφράζουν στο εσωτερικό τους ως κόμμα αλλά και κοινωνική παράταξη, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό.
Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια αποτελεί έναν βαθιά ριζωμένο ιδεολογικό κορμό του συντηρητικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας και της παραδοσιακής ελληνικής δεξιάς. Η έκφραση αυτού του ιδεολογήματος βρήκε ως κομβικό σημείο, ώστε να ξεδιπλώσει τα εθνικιστικά και αλυτρωτικά της χαρακτηριστικά, τα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας. Συγκεντρώσεις, επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις , επιθέσεις σε μετανάστες, εθνικιστικές μαθητικές καταλήψεις ήταν κάποια από τα σημεία όπου έγινε σαφές πως ακόμη κι αν η παρουσία οργανωμένων φασιστικών ομάδων έχει μια πτωτική πορεία τόσο στον δημόσιο λόγο όσο και στο δρόμο, αυτό δεν σταμάτησε ένα πλήθος ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές και δυναμικές να συσπειρωθεί κάτω από την ομπρέλα του έθνους, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και με μαχητικά χαρακτηριστικά που θυμίζουν τάγματα εφόδου. Μια συσπείρωση που σε αντίθεση με τον αυθόρμητο χαρακτήρα που προσπάθησαν τα ΜΜΕ να της φορέσουν, δημιουργήθηκε, ενισχύθηκε και οδηγήθηκε με την ενεργοποίηση κράτους και παρακράτους. Μητροπολίτες ναύλωναν λεωφορεία για να μεταφέρουν το ποίμνιο, απόστρατοι αξιωματικοί κήρυτταν την αντίσταση στη συμφωνία των Πρεσπών, αντιδραστικοί σύλλογοι γονέων κινητοποιούσαν τους μαθητές ενώ ταυτόχρονα ένας ακροδεξιός συρφετός εκπορευόμενος από επίδοξους κυβερνώντες καλούσε στα συλλαλητήρια που διάφοροι εφοπλιστές και νέο-κρίσοι υποστήριζαν χώνοντας φράγκα σε “Μακεδονικές Επιτροπές”. Μια συσπείρωση που ακόμα και μετά το πέρας των συλλαλητηρίων, στον απόηχό της, άφησε μια ρατσιστική δολοφονία, αυτήν του Petrit Zifle στην Κέρκυρα. Μια δολοφονία – απότοκο των κάθε λογής μισαλλόδοξων ιδεολογημάτων που καλλιεργούνται καθημερινά Ο Petrit δολοφονήθηκε από μεμονομένο χρυσαυγίτη και όχι από οργανωμένο τάγμα εφόδου , με την αιτία να είναι η γνώμη που εξέφρασε ο Petrit σε συζήτηση που έλαβε χώρα σε καφενείο της Λευκίμμης για το ζήτημα του ονοματολογικού.
Σκιαγραφώντας την ανάδειξη όλο και περισσότερων ακροδεξιών/φασιστικών φαινομένων και νοημάτων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αποτελεί καίριο σημείο τόσο η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου όσο και το μιντιακό παραλήρημα που ακολούθησε. Αναδείχθηκε η παρουσία κανιβαλικών αντανακλαστικών και η «ιερή» αξία της ιδιοκτησίας, όπου η προστασία της ιεραρχείται ως ανώτερη της ανθρώπινης ζωής. Στοιχεία που αναπήδησαν από τα γεγονότα εκείνων των ημερών, εξ αφορμής των ταυτοτήτων του Ζακ, ήταν η στοχοποίηση διαφόρων κοινωνικών ομάδων (χρήστες ναρκωτικών ουσιών, οροθετικούς, μετανάστες, μικροπαραβατικούς, ”μη παραγωγικούς”) ως υπαίτιους μιας κατάστασης που απειλεί την ιδιοκτησία, την ευημερία και φέρει συνεπώς ανασφάλεια στους “φιλήσυχους” και νομοταγείς πολίτες του κέντρου της Αθήνας. Κάπως έτσι, το κράτος έρχεται να απαντήσει στο προαναφερθέν ερώτημα της ασφάλειας, που το ίδιο θέτει διαχρονικά, και να ικανοποιήσει το υποτιθέμενα από τα κάτω αίτημα για νόμο και τάξη. Τη μπότα και το γκλόμπ του μπάτσου θα συμπληρώνει η λυσσασμένη μανία του κοινωνικού κανίβαλου, ο οποίος στον ταξικό πόλεμο αποφασίζει να πατήσει επι πτωμάτων για να εξασφαλίσει την εύνοια του δυνάστη του διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα.
Εν κατακλείδι, το ιστορικό αφήγημα του φασισμού, που εξυπηρετεί την εκάστοτε εξουσία, παίρνει μορφή όταν έρχεται σε συνεργασία με το κράτος και το κεφάλαιο. Ανάλογα με τη φάση που βρίσκονται, επιλέγουν να φέρουν ή όχι στο προσκήνιο τους φασίστες. Απέναντι σε αυτήν τους την κίνηση, αλλά και απέναντι σε όσους/ες στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο παίρνουν θέση δίπλα στα αφεντικά, απέναντι σε όλο το ζόφο καραβανάδων, ψεκασμένων, εθνικιστών, χουντοπαπάδων και περήφανων πατριωτών, στις μισαλλόδοξες κραυγές τους, απέναντι στο κάθε μαχαίρι που θέλει να στραφεί στους απόκληρους/ες, στους αγωνιστές/τριες, στους αντιφασίστες/τριες, στήνουμε το οδόφραγμά μας ενδυναμώνοντας τον καθολικό αγώνα απέναντι στο καπιταλιστικό οικοδόμημα που γεννά τις ταξικές/κοινωνικές αντιθέσεις και διαχέει το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας. Για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:
ΤΕΤΑΡΤΗ 18/9 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ
Να συντρίψουμε το φασισμό στις συνειδήσεις και στην καθημερινότητα
Καθημερινός, μαχητικός, αντιεξουσιαστικός αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο
Αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, τους πολέμους, την περιχαράκωση των ζωών μας
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας / Κάθε Δευτέρα στις 19:00 στο Παράρτημα asapatras.espivblogs.net / asapatras@espiv.net
