Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μία κατάσταση βίαιης μετακίνησης πληθυσμών. Το καπιταλιστικό καθεστώς στην περιφέρεια του, δημιουργεί για τους ντόπιους/ιες ασφυκτικές συνθήκες επιβίωσης. Είτε επιβάλλοντας το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, καταστρέφοντας τοπικές οικονομίες, λεηλατώντας το φυσικό περιβάλλον, ορίζοντας κυβερνήσεις και δικτατορίες είτε με πολεμικές επιχειρήσεις. Τα ισχυρά κράτη συγκρούονται για την υφαρπαγή του ορυκτού πλούτου και τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων, προωθούν τα συμφέροντα τους, μέσα από τη πριμοδότηση φονταμενταλισμών και εθνικισμών, στοχεύοντας παράλληλα στην υπονόμευση και την πλήρη εξόντωση των εν δυνάμει ριζοσπαστικών κινημάτων στον αραβικό κόσμο. Οι πολεμικές συγκρούσεις που μαίνονται στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής και στη Β. Αφρική, είναι απότοκο του πλαισίου λειτουργίας του καπιταλισμού στις περιοχές αυτές προσαρμοσμένο στις νόρμες του διεθνούς κεφαλαίου για ολοένα περισσότερη ανάπτυξη, επέκταση και επιβολή.
Όλα αυτά παράγουν αδιάκοπα ρεύματα βίαια μετακινούμενων πληθυσμών που εισέρχονται στην ευρωπαϊκή ένωση από τα υδάτινα σύνορά της( Ελλάδα, Ιταλία ). Με την είσοδό τους στη Ε.Ε. στοιβάζονται σε hot spot, τα οποία δημιουργήθηκαν με το πρόσχημα της καλύτερης διαβίωσης των μεταναστών, στην πραγματικότητα όμως λειτουργούν όπως τα ήδη υπάρχοντα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συγκεκριμένα, σκοπός των hot spots είναι η πλήρης διαχείριση των μεταναστευτικών ροών μέσα από την καταγραφή (ονοματεπώνυμο, προέλευση, λήψη αποτυπωμάτων κλπ), τον έλεγχο, την επιτήρηση και το διαχωρισμό με βάση εθνοτικά, φυλετικά και θρησκευτικά κριτήρια. Στην πραγματικότητα και πέρα από τα μιντιακά πανηγύρια που κατά καιρούς στήνονται, οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες για τους μετανάστες, αφού στερούνται επαρκή υγειονομική περίθαλψη και δέχονται καθημερινά τη βία των ανθρωποφυλάκων.
Στα πλαίσια διαχείρησης του μεταναστευτικού από την Ε.Ε. φαίνεται πως το ελληνικό κράτος μετατρέπει την επικράτειά του σε ένα απέραντο hot spot εξυπηρετώντας τη στρατηγική του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, που έχει ως κομβικά σημεία τόσο τη διαχείριση όσων “περισσεύουν” όσο και την επαρκέστερη εκμετάλλευση όσων του είναι αναγκαίοι κάθε φορά. Όταν χρειάζονταν, δηλαδή, φτηνά εργατικά χέρια, , καθώς πολλοί καλούνται να καλύψουν εξειδικευμένες θέσεις στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, τα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών ήταν ανοιχτά, με την επόμενη φάση να περιλαμβάνει το κλείσιμό τους όταν καλύφθηκε η προσωρινή ζήτηση, προκαλώντας ασφυξία σε χιλιάδες ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν μεταξύ συνόρων και στρατών. Επιπλέον γίνεται ξεκάθαρο γιατί οι μετανάστες καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια. Και τέλος, όσοι δεν τα καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, τοποθετούνται μέσα σε κελιά, στη μέση του πουθενά, μακριά από τον αστικό ιστό, μακριά από τον «ιερό» ελληνικό τουρισμό, απομακρυσμένοι και αόρατοι ουσιαστικά από τα υπόλοιπα κοινωνικά κομμάτια. Η εξορία αυτή, τόσο πρακτικά όσο και συμβολικά, καταδεικνύει και την κατάσταση εξαίρεσης για τους από τα κάτω.
Η “αντιμετώπιση του μεταναστευτικού” είναι κομμάτι του σκληρού κοινωνικού/ταξικού πολέμου και σε αυτόν, κράτος και κεφάλαιο μεταχειρίζονται σημαντικά εργαλεία. Η Ευρώπη-φρούριο θωρακίζεται ιδεολογικά, μέσα από τον επίσημο κρατικό λόγο και τα Μ.Μ.Ε. σφυροκοπώντας τη δημόσια σφαίρα περί ισλαμιστικού κινδύνου, τρομοκρατίας, υγειονομικών απειλών κλπ. Με την καθημερινή, δηλαδή, σφυρηλάτηση και πριμοδότηση του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, του κανιβαλισμού μεταξύ των από τα κάτω. Έντεχνα χρησιμοποιείται το ιστορικό δίπολο μεταξύ «πολιτισμένου, ειρηνικού, αναπτυγμένου» κόσμου και όσων τον απειλούν. Απέναντι στο διάχυτο κατασκευασμένο κίνδυνο, τα κράτη που ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να αμυνθούν, τόσο για την προστασία τους (φυσική και πολιτισμική), όσο και γιατί πρέπει εν τέλει να «διαφωτίσουν με τις δυτικές και πολιτισμένες αξίες όλους τους υπόλοιπους, προστατεύοντας κατ’αυτόν τον τρόπο συνολικά την ανθρώπινη ύπαρξη». Έτσι νομιμοποιείται η ανάμειξή των δυτικών κρατών στρατιωτικοοικονομικά στις περιοχές αυτές. Η εφαρμογή αυτού του ιδεολογικού πλαισίου βρίσκεται στο εσωτερικό της Ευρώπης, όπου τα εργαλεία επίθεσης κράτους και κεφαλαίου είναι ο διαχωρισμός των μεταναστών σε νόμιμους και παράνομους, η αύξηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η αναβάθμιση της φύλαξης των υδάτινων και χερσαίων συνόρων ( με την εμπλοκή της Frontex και του ΝΑΤΟ), η δημιουργία νέων φρακτών και στρατιωτικοποιημένων ζωνών, οι επαναπροωθήσεις. Αλλά και ευρύτερα, η δημιουργία των αναγκαίων εσωτερικών εχθρών και κινδύνων συμπληρώνει την τακτική κατεύθυνση της κυριαρχίας. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Γαλλία όπου η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει κηρυχθεί με βάση τα φονταμενταλιστικά χτυπήματα που έγιναν, απλώνεται και σε όσους απεργούν, διαδηλώνουν, συγκρούονται απέναντι στο νέο εργασιακό νόμο. Το διακύβευμα βρίσκεται στη διεύρυνση του οπλοστασίου της κυριαρχίας, η προετοιμασία για έλεγχο και καταστολή σε συνθήκες οξυμένων κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων καθώς η συστημική κρίση του καπιταλισμού παράγει περισσότερη φτώχεια, αποκλεισμούς και βία για τους από τα κάτω.
Βασικό επίσης, ζητούμενο των παραπάνω (ιδιαίτερα στην παρούσα φάση) είναι η ισχυροποίηση του κράτους ως διαχειριστή όλων των πτυχών της ζωής. Έτσι, η αλληλεγγύη στους μετανάστες, η αλληλεγγύη σε ένα κομμάτι των από τα κάτω που πλήττεται σφοδρά, μπορεί να γίνεται μόνο μέσα στα επιτρεπτά όρια, τόσο φυσικά όσο και κοινωνικά. Οι κρατικές δομές, οι Μ.Κ.Ο., οι διεθνείς οργανισμοί, οι επίσημοι φορείς, δηλαδή μόνο όσοι συνδιαλέγονται με τον κυρίαρχο κόσμο αναγνωρίζονται ως αλληλέγγυοι. Υποστηρικτικά, λειτουργούν τα Μ.Μ.Ε. τα οποία μεταφέρουν τη γνώση για όσα συμβαίνουν στις ακτές της Μεσογείου και τα εδάφη της Ευρώπης, προβάλλοντας όσους πράττουν υπηρετώντας τη δημιουργία του «ανθρωπιστικού» προσωπείου του καπιταλισμού. Έτσι, όποιος δε χωράει στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή όποιος πράττει αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, συγκροτώντας ζωντανές και ισότιμες σχέσεις, δομές και λόγο που αναδεικνύουν την ταξική φύση των ζητημάτων, είναι αντικείμενο επίθεσης και καταστολής. Και αυτό φάνηκε όταν ένα κομμάτι των αλληλέγγυων άρχισε να παρουσιάζεται ως υποκινούμενο από άγνωστα κέντρα που σκοπό έχουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, εισήχθη η προϋπόθεση ύπαρξης περί διαπιστεύσεων ώστε να επιτρέπεται η είσοδος στα «κέντρα φιλοξενίας» και η άμεση επικοινωνία με τους έγκλειστους. Υπήρξαν αντιδράσεις από τοπικές κοινωνίες συνεπικουρούμενες από φασίστες, φασιστικές ομάδες πραγματοποίησαν επιθέσεις σε χώρους που επρόκειτο να στεγαστούν μετανάστες ενώ ταυτόχρονα τα Μ.Μ.Ε. καθημερινά έπλαθαν πολεμικά σενάρια για κρυφούς πυρήνες τρομοκρατών είτε στις μεταναστευτικές κοινότητες είτε στους αλληλέγγυους. Τέλος, να μην ξεχνάμε ότι στη διαχείριση των μεταναστών, υπάρχει και πολύ μεγάλο κέρδος καθώς τα ευρωπαϊκά κονδύλια που υπάρχουν στο τραπέζι είναι τεράστια. Κονδύλια που απορροφούν οι κάθε είδους ΜΚΟ, φορείς και αφεντικά, πουλώντας, πανάκριβα είναι η αλήθεια, το μονοπώλιο πάνω στην κοινωνική ευαισθησία.
Απέναντι σ’ αυτό το πλαίσιο, να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη στους μετανάστες από διεθνιστική και ταξική σκοπιά, γιατί πλέον είναι ξεκάθαρο πως η λυσσαλέα επίθεση κράτους και αφεντικών δημιουργεί ένα όλο και πιο ασφυκτικό περιβάλλον επιβίωσης συνολικά για τους από κάτω αυτού του κόσμου. Οι εντός των ευρωπαϊκών τειχών εκμεταλλευόμενοι μαζί με τους μετανάστες, μας επιβάλλεται να εναρμονιστούμε με την εικόνα του φτηνού, υποταγμένου, ανανεώσιμου και αναλώσιμου υλικού των επόμενων γύρων της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Πάνω στα σώματα των μεταναστών/ριών βρίσκεται το πεδίο πειραματισμού πολιτικών καταστολής και ελέγχου τα οποία θα τα συναντήσουμε αργά ή γρήγορα όλοι μας, ή ήδη τα συναντάμε με διάφορες εκφάνσεις.Μέσα από ένα καθεστώς εξαίρεσης και μηδενικής ανοχής σε όλα τα επίπεδα να συγκροτήσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα με σχέσεις ισότιμες. Χρησιμοποιώντας εργαλεία αγώνα όπως καταλήψεις στέγης και απαλλοτριώσεις για την κάλυψη άμεσων αναγκών, την αντιπληροφόρηση να πυκνώσουμε τις αντιστάσεις μας και να οξύνουμε τον ταξικό κοινωνικό πόλεμο με όπλα μας την αυτοοργάνωση και το ξεπέρασμα κάθε διαχωρισμού σε επίπεδο αντίληψης μεταξύ των αγωνιζομένων.
….Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ