ΠΑΤΡΑ / ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΤΡΙΤΗ 6/10 ΣΤΙΣ 18:30 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ
“Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος,
είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη”
ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπήρξε το εφαλτήριο της δίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Υπό το βάρος της κοινωνικής αντίδρασης αλλά και στοχεύοντας στην εξισορρόπηση του εκλογικού χάρτη όσον αφορά την ακροδεξιά και την εκλογική της μετακίνηση προς τη Νέα Δημοκρατία, το κράτος εκκινεί τη δικαστική διαδικασία. Μια εκλογική διαδικασία “μαμούθ” που ως αποτέλεσμα είχε την προφυλάκιση ορισμένων στελεχών της Χ.Α. (αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι), ενώ αφέθηκε ελεύθερη η πολιτική της ηγεσία. Καθ’ όλη την διάρκεια της δίκης οι φασίστες ήταν προκλητικοί τόσο ως προς την μητέρα του Παύλου Φύσσα (που έχει δώσει το παρόν σε κάθε δικάσιμο), όσο και ως προς την κοινωνία με τον ίδιο τον Ρουπακιά (ο φασίστας μέλος της Χρυσής Αυγής που μαχαίρωσε τον Παύλο), σε μια προσπάθεια να καλύψει την πολιτική διάσταση της δολοφονίας, να λέει για μια απλή ανθρωποκτονία και ύστερα να το ανακαλεί “απολογούμενος για τη λάθος αυτή έκφρασή του”.
Η επιλογή εκκίνησης της δίκης αποπειράται να καλυφθεί μέσω ενός συστημικού αντιφασιστικού μανδύα. Υπό το πρίσμα της κρατικής αφήγησης, η δημοκρατία οφείλει και μπορεί να προστατευτεί από τον ολοκληρωτισμό, αποκρύπτοντας πως ο φασισμός είναι σπλάχνο από το σπλάχνο κράτους και καπιταλισμού. Άλλωστε και η ιστορική αφήγηση του τέλους του ναζισμού με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και της επικράτησης της αστικής δημοκρατίας επιχειρεί να ορίσει το φασισμό ως απλώς μια μαύρη σελίδα στην καπιταλιστική ιστορία. Η πραγματικότητα είναι πως όχι απλά δεν είναι μόνο μια λάθος στιγμή ή ένα εργαλείο στα χέρια της κυριαρχίας, αλλά μορφή οργάνωσης του κράτους και του κεφαλαίου που βαδίζει παράλληλα με την αστική δημοκρατία. Είναι η δυνητικά βέλτιστη κατάσταση καπιταλιστικής παραγωγής, όπου η κρατική μπότα πλαισιωμένη από το μίσος, το σκοτάδι και την εθνική υπεροχή έχει συνθλίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Διαρκώς, τα υποτιθέμενα όρια ανάμεσα στις δυο μορφές οργάνωσης διαπερνώνται, με την αστική δημοκρατία να κλονίζει φαινομενικά τους ίδιους της τους πυλώνες καθώς βαδίζουμε στην πιο σκληρή περίοδο επέλασης του κεφαλαίου μετά τη μεταπολίτευση.
Τον Οκτώβρη ολοκληρώνεται η διαδικασία-μαμούθ της δίκης της Χρυσής Αυγής. Για εμάς είναι φανερό πως η αστική δικαιοσύνη δε βρίσκεται εδώ για να αποδώσει κάποιου είδους δίκαιο από αντιφασιστική, ταξική, ριζοσπαστική σκοπιά, άλλωστε ενάντια σε αυτά λειτουργεί. Ούτε -κόντρα στις δυστυχώς ακόμη επικρατούσες αυταπάτες- μπορεί εν δυνάμει να προστατεύσει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, όπως προσδιορίζονται από διάφορα προοδευτικά, αριστερά, αντιφαιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Ούτε φυσικά είναι τυφλή. Καθημερινά, σε αμέτρητες περιπτώσεις διαφαίνεται η έντονη ταξικότητά της, όταν αφεντικά και καπιταλιστές πέφτουν στα μαλακά για υποθέσεις και σκάνδαλα εκατομμυρίων, όταν το νομοθετικό πλαίσιο στρέφεται όλο και περισσότερο απέναντι στους από τα κάτω, όταν κρίνεται νόμιμη η επέλαση στις ζωές μας και το φυσικό κόσμο και παρανομοποιείται κάθε μορφής αντίσταση, όταν καλούμαστε στα δικαστήρια με την κατηγορία, στην πραγματικότητα, του ότι αγωνιζόμαστε. Είναι ξεκάθαρο πως η δική μας αντίληψη για το δίκαιο, την επαναστατική δικαιοσύνη, δεν έχει καμία σχέση με το αστικό δίκαιο. Για αυτό και δεν προσδοκούμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής σαν οργανωμένο πολιτικό κόμμα ή του κάθε φασίστα ξεχωριστά. Για εμάς η συντριβή του φασιστικού τέρατος θα έρθει μόνο μέσα από τη συντριβή του κράτους και του κεφαλαίου, από τη συντριβή του υπάρχοντος εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ωστόσο, δεν αγνοούμε τις πολιτικές προεκτάσεις της έκβασης αυτής της δίκης. Στην παρούσα συνθήκη, όπως σκιαγραφείται από τη συνεχή επίθεση στα εργασιακά, τη φτωχοποίηση, την κατασταλτική μανία απέναντι στους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, την ανάδυση του εθνικισμού εν μέσω των διακρατικών ανταγωνισμών, το κράτος θα επιλέξει να αντλήσει όση υπεραξία γίνεται, επιβεβαιώνοντας τα δήθεν αντιφασιστικά του αισθήματα και πετυχαίνοντας μια εκ νέου νομιμοποιήσή του σε κοινωνικό επίπεδο ως εγγυητής της ασφάλειας της δημοκρατικής “ελευθερίας”.
Η εκ νέου ανάδυση του εθνικισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αφενός μπορεί να ιδωθεί στο πλαίσιο της ευρύτερης ανόδου ακροδεξιών τάσεων στην Ευρώπη, αφετέρου το ελλαδικό κράτος, όπως και τα υπόλοιπα κράτη των Βαλκανίων, συγκροτήθηκαν και δημιουργήθηκαν πάνω στον εθνικισμό και τη θρησκεία, τα οποία αποτέλεσαν και αποτελούν δομικό τους στοιχείο μέχρι και σήμερα. Υπό αυτή την έννοια τα “μακεδονικά συλλαλητήρια”, η δολοφονία του Petrit Zifle από φασίστα στη Λευκίμμη της Κέρκυρας την ίδια περίοδο, οι διαρκείς αναταραχές και τα ρατσιστικά επεισόδια στα νησιά του Β. Αιγαίου, οι επιθέσεις σε αλληλέγγυους και μετανάστες, καθώς και τα γεγονότα στον Έβρο αποτελούν μια συνέχεια. Παράλληλα, σε όλο τον κόσμο, η προσπάθεια της από τα κάτω συγκρότησης ακροδεξιών κινημάτων, γίνεται και μέσα από τη διάδοση και την υιοθέτηση των κάθε λογής fake news. Οι θεωρίες συνωμοσίας γύρω από την φύση του κορωνοϊού, τα εμβόλια και το δίκτυο 5G, αποτελούν τα πιο πρόσφατα σημεία συσπείρωσης του εθνικού/φασιστικού/ακροδεξιού κορμού και την συνεπακόλουθη ιδεολογική του επέκταση σε πτυχές που ιστορικά δεν έχει εκφράσει από την πτώση των φασιστικών καθεστώτων τον περασμένο αιώνα. Βλέπουμε τους εχθρούς της ελευθερίας να την επικαλούνται και δήθεν να αγωνίζονται για αυτήν.
Είναι σίγουρο ότι ο εθνικισμός και ο φασισμός δεν πρόκειται να τσακιστούν και να εξαλειφθούν επειδή το κράτος θα καταδικάσει την ηγεσία ενός φασιστικού κόμματος. Τα παραπάνω το καθιστούν σαφές, όπως σαφές καθιστούν και την παράλληλη ανάγκη του κράτους για την ύπαρξη στο πεζοδρόμιο και στην ατζέντα της κοινωνικής πραγματικότητας ενός εθνικιστικού μορφώματος και λόγου (σε περίπτωση που οι κατηγορίες περί εγκληματικής οργάνωσης πέσουν αυτή η ανάγκη θα δηλωθεί και ξεκάθαρα). Στην παρούσα συγκυρία, και ενώ έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ανταγωνισμού με το τουρκικό κράτος αναφορικά με την εκμετάλλευση του Αιγαίου, ο εθνικός κορμός βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός υποκειμένου που ακόμα και αν δεν κυριαρχεί κοινοβουλευτικά και σε επίπεδο κρατικής διαχείρισης, θα μπορεί να επηρεάζει και να εκβιάζει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, όπως έκανε πρόσφατα σε Λέσβο και Χίο. Που ακόμα και αν δεν αποτελεί την κυβερνητική εξουσία, θα είναι σε συνεχή διάλογο με αυτήν.
Απέναντι σε αυτήν τους την κίνηση, αλλά και απέναντι σε όσους/ες στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο παίρνουν θέση δίπλα στα αφεντικά, απέναντι σε όλο το ζόφο καραβανάδων, ψεκασμένων, εθνικιστών, χουντοπαπάδων και περήφανων πατριωτών, στις μισαλλόδοξες κραυγές τους, απέναντι στο κάθε μαχαίρι που θέλει να στραφεί στους απόκληρους/ες, στους αγωνιστές/τριες, στους αντιφασίστες/τριες, στήνουμε το οδόφραγμά μας, ενδυναμώνοντας τον καθολικό αγώνα απέναντι στο καπιταλιστικό οικοδόμημα που γεννά τις ταξικές/κοινωνικές ανισότητες και διαχέει το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας. Για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ,
ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ,
ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ