Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Στις 18/9 συμπληρώνονται 7 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από το οπλισμένο χέρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, κατά τη διάρκεια επίθεσης που δέχτηκε στο Κερατσίνι από φασιστικά τάγματα εφόδου. Η διαμάχη «γύρω από οπαδικά», όπως αρχικά παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ, γρήγορα αποδείχθηκε πως ήταν στοχευμένη κίνηση, συνέχεια και κορύφωση της μέχρι τότε δράσης της Χρυσής Αυγής. Πογκρόμ σε μετανάστες στην Αθήνα, επιθέσεις σε εργατικά σωματεία, σε κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αλλά και η δολοφονία μερικούς μήνες πιο πριν του εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, από το Πακιστάν συνέθεσαν μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Παράλληλα, και ενώ μέσα μαζικής ενημέρωσης, δικαστική εξουσία, εγχώριο εφοπλιστικό κεφάλαιο και το σύνολο του κρατικού μηχανισμού ανέχονται ή παρέχουν στήριξη στη δράση τους, οι φασίστες αναλαμβάνουν περήφανα την πολιτική ευθύνη των πράξεων τους και διατυμπανίζουν πως θα υπάρξει και συνέχεια.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπήρξε το εφαλτήριο της δίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Υπό το βάρος μιας κοινωνικής αντίδρασης αλλά και στοχεύοντας στην εξισορρόπηση του εκλογικού χάρτη όσον αφορά την ακροδεξιά και την εκλογική της μετακίνηση προς τη Νέα Δημοκρατία, το κράτος εκκινεί τη δικαστική διαδικασία. Αυτή η κίνηση αποπειράται να καλυφθεί μέσω ενός συστημικού αντιφασιστικού μανδύα. Υπό το πρίσμα της κρατικής αφήγησης, η δημοκρατία οφείλει και μπορεί να προστατευτεί από τον ολοκληρωτισμό, αποκρύπτοντας πως ο φασισμός είναι σπλάχνο από το σπλάχνο κράτους και καπιταλισμού. Άλλωστε και η ιστορική αφήγηση του τέλους του ναζισμού με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και της επικράτησης της αστικής δημοκρατίας επιχειρεί να ορίσει το φασισμό ως απλώς μια μαύρη σελίδα στην καπιταλιστική ιστορία. Η πραγματικότητα είναι πως όχι απλά δεν είναι λάθος στιγμή ή εργαλείο στα χέρια της κυριαρχίας, αλλά μορφή οργάνωσης του κράτους και του κεφαλαίου που βαδίζει παράλληλα και χέρι με χέρι με την αστική δημοκρατία. Είναι η δυνητικά βέλτιστη κατάσταση καπιταλιστικής παραγωγής, όπου η κρατική μπότα πλαισιωμένη με το μίσος, το σκοτάδι και την εθνική υπεροχή έχει συνθλίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Διαρκώς, τα υποτιθέμενα όρια ανάμεσα στις δυο μορφές οργάνωσης διαπερνώνται, με την αστική δημοκρατία να κλονίζει φαινομενικά τους ίδιους της τους πυλώνες καθώς βαδίζουμε στην πιο σκληρή περίοδο επέλασης του κεφαλαίου μετά τη μεταπολίτευση.
Τον Οκτώβρη ολοκληρώνεται η διαδικασία-μαμούθ της δίκης της Χρυσής Αυγής. Για εμάς είναι φανερό πως η αστική δικαιοσύνη δε βρίσκεται εδώ για να διασφαλίσει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Ούτε είναι φυσικά τυφλή. Καθημερινά, σε αμέτρητες περιπτώσεις διαφαίνεται η έντονη ταξικότητά της, όταν αφεντικά και καπιταλιστές πέφτουν στα μαλακά για υποθέσεις και σκάνδαλα εκατομμυρίων, όταν το νομοθετικό πλαίσιο στρέφεται όλο και περισσότερο απέναντι στους από τα κάτω, όταν κρίνεται νόμιμη η επέλαση στις ζωές μας και το φυσικό κόσμο και παρανομοποιείται κάθε μορφής αντίσταση, όταν καλούμαστε στα δικαστήρια με την κατηγορία, στην πραγματικότητα του ότι αγωνιζόμαστε. Είναι ξεκάθαρο πως η δική μας αντίληψη για το δίκαιο, την επαναστατική δικαιοσύνη, δεν έχει καμία σχέση με το αστικό δίκαιο. Για αυτό και δεν προσδοκούμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής σαν οργανωμένο πολιτικό κόμμα ή του κάθε φασίστα ξεχωριστά. Για εμάς η συντριβή του φασιστικού τέρατος θα έρθει μόνο μέσα από τη συντριβή του κράτους και του κεφαλαίου, από τη συντριβή του υπάρχοντος εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ωστόσο, δεν αγνοούμε τις πολιτικές προεκτάσεις της έκβασης αυτής της δίκης. Στην παρούσα συνθήκη, όπως σκιαγραφείται από τη συνεχή επίθεση στα εργασιακά, τη φτωχοποίηση, την κατασταλτική μανία απέναντι στους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, την ανάδυση του εθνικισμού εν μέσω των διακρατικών ανταγωνισμών το κράτος θα επιλέξει να αντλήσει όση υπεραξία γίνεται, επιβεβαιώνοντας τα δήθεν αντιφασιστικά του αισθήματα και πετυχαίνοντας μια εκ νέου νομιμοποιήσή του σε κοινωνικό επίπεδο ως εγγυητής της ασφάλειας της δημοκρατικής «ελευθερίας».
Η εκ νέου ανάδυση του εθνικισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αφενός μπορεί να ιδωθεί στο πλαίσιο της ευρύτερης ανόδου ακροδεξιών τάσεων στην Ευρώπη, αφετέρου το ελλαδικό κράτος, όπως και τα υπόλοιπα κράτη των Βαλκανίων συγκροτήθηκαν και δημιουργήθηκαν πάνω στον εθνικισμό και τη θρησκεία, τα οποία αποτέλεσαν και αποτελούν δομικό του στοιχείο μέχρι και σήμερα. Υπό αυτή την έννοια τα «μακεδονικά συλλαλητήρια», η δολοφονία του Petrit Zifle, οι διαρκείς αναταραχές και τα ρατσιστικά επεισόδια στα νησιά του Β. Αιγαίου, οι επιθέσεις σε ΜΚΟ, αλληλέγγυους και μετανάστες και τα γεγονότα στον Έβρο αποτελούν μια συνέχεια. Παράλληλα, η προσπάθεια από τα κάτω συγκρότησης ακροδεξιού κινήματος γίνεται και μέσα από τη διάδοση και την υιοθέτηση των fake news. Η συνωμοσιολογία γύρω από τον κορωνοϊό, τα εμβόλια και το 5G αποτελούν το πιο πρόσφατο σημείο συσπείρωσης του λεγόμενου εθνικού κορμού, γεγονός που φανερώνει την ιδεολογική του επέκταση σε πτυχές που ιστορικά δεν έχει εκφράσει από την πτώση των φασιστικών καθεστώτων τον περασμένο αιώνα.
Είναι σίγουρο ότι ο εθνικισμός δεν πρόκειται να τσακιστεί και να εξαλειφθεί επειδή το κράτος θα καταδικάσει την ηγεσία ενός φασιστικού κόμματος. Τα παραπάνω το καθιστούν σαφές. Στην παρούσα συγκυρία, και ενώ έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ανταγωνισμού με τη γειτονική χώρα αναφορικά με την εκμετάλλευση του Αιγαίου, ο εθνικός κορμός βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός υποκειμένου που ακόμα και αν δεν κυριαρχεί κοινοβουλευτικά και σε επίπεδο κρατικής διαχείρισης, θα μπορεί να επηρεάζει και να εκβιάζει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, όπως έκανε πρόσφατα σε Λέσβο και Χίο. Που ακόμα και αν δεν αποτελεί την κυβερνητική εξουσία, θα είναι σε συνεχή διάλογο με αυτήν.
Απέναντι σε αυτήν τους την κίνηση, αλλά και απέναντι σε όσους/ες στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο παίρνουν θέση δίπλα στα αφεντικά, απέναντι σε όλο το ζόφο καραβανάδων, ψεκασμένων, εθνικιστών, χουντοπαπάδων και περήφανων πατριωτών, στις μισαλλόδοξες κραυγές τους, απέναντι στο κάθε μαχαίρι που θέλει να στραφεί στους απόκληρους/ες, στους αγωνιστές/τριες, στους αντιφασίστες/τριες, στήνουμε το οδόφραγμά μας ενδυναμώνοντας τον καθολικό αγώνα απέναντι στο καπιταλιστικό οικοδόμημα που γεννά τις ταξικές/κοινωνικές αντιθέσεις και διαχέει το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας. Για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ,ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ,ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ,ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΣΤΡΙΕΣ
Συγκέντρωση την Πέμπτη 17/9 στις 7 μ.μ. στην κατάληψη Παραρτήματος
Πορεία την Παρασκευή 18/9 στις 7 μ.μ. από την κατάληψη Παραρτήματος