ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ανακοίνωση για την εξελισσόμενη υγειονομική πανδημία και το νέο κύκλο καπιταλιστικής κρίσης
Η υγειονομική κρίση ως ευκαιρία για την εδραίωση του ολοκληρωτισμού
Από την αρχή της έξαρσης του ιού στην ελληνική επικράτεια, το ελληνικό κράτος και τα ΜΜΕ αρχίζουν να διαμορφώνουν τον κυρίαρχο λόγο, αποσκοπώντας στη καλλιέργεια ενός κλίματος φόβου (σε αντίθεση με τον αρχικό εφησυχασμό περί «θωρακισμένου συστήματος υγείας») και στην εδραίωση μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» μέσω αυτού.
Από τις αρχικές συστάσεις για το περιορισμό των μετακινήσεων μέχρι και την ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης φροντίζει να αναπαράγεται και να διαχέεται συνεχώς από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Εθνική- διαταξική ομοψυχία, καλλιέργεια αισθήματος ατομικής ευθύνης απέναντι στο σύνολο, συνεχής αναφορά στις θεραπευτικές και υπερφυσικές δυνατότητες της θρησκείας, πολεμική ρητορική (γίνεται λόγος για «εισβολή» και για «πόλεμο χωρίς όπλα» παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιήθηκε για τους πρόσφυγες και μετανάστες), συνθέτουν τα σημεία της κυρίαρχης αφήγησης για την αντιμετώπιση του ιού.
Έτσι, υπό το πρίσμα αυτής της «πολεμικής» επινοώντας μια ακόμη ασύμμετρη απειλή, το κράτος αποσκοπεί στην εδραίωση της επιτήρησης της κοινωνίας και την επίρρωση ενός συνολικού ελέγχου πάνω στον βίο, ανακατευθύνοντας τις συνειδήσεις των ανθρώπων από την αδυναμία διαχείρισης, τόσο της ίδιας της πανδημίας όσο και της οικονομικής κατάρρευσης που έπεται.
Με το συνεχή «βομβαρδισμό» ειδήσεων από τα ΜΜΕ, τα ασταμάτητα κρατικά διαγγέλματα που διαχέουν τον προαναφερθέντα κυρίαρχο λόγο, εσωτερικεύεται ο φόβος στο κοινωνικό σώμα με αποτέλεσμα τη πειθάρχηση του πληθυσμού στη ατζέντα του κράτους, την αναπαραγωγή των θέσεων του και τη διαμόρφωση ενός πειθήνιου πολίτη που δε θα αποκλίνει από τις προσταγές του. Ενός πολίτη που θα βρεθεί μπροστά στο εξαναγκασμένο δίπολο αλληλοαποκλειόμενων εννοιών που έθεσε η κυριαρχία : Ελευθερία ή υγεία. Έτσι, θα καλεστεί να συναινέσει -και αν όχι θα τιμωρηθεί- στην από τα πάνω επιβεβλημένη περιστολή των ελευθεριών του στο όνομα της υγείας (και αύριο στο όνομα της ασφάλειας, στο όνομα της μέιωσης της εγκληματικότητας κλπ).
Αυτή η διαμόρφωση της νέας κοινωνικής ταυτότητας του πειθήνιου στο κράτος υποκειμένου μέσω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, είναι εντέλει, ο πραγματικός σκοπός της εξουσίας και όχι η αντιμετώπιση της πανδημίας όπως διατείνεται. Ενός κοινωνικού υποκειμένου που θα δέχεται χωρίς αντιστάσεις τη καπιταλιστική επέλαση στις ζωές μας, ενός κοινωνικού υποκειμένου που θα υιοθετεί παθητικά την αφήγηση για τον εκάστοτε κίνδυνο- εχθρό που το κράτος και το κεφάλαιο καταδεικνύουν, ενός κοινωνικού υποκειμένου του οποίου οι σχέσεις και οι έννοιες που τις χαρακτηρίζουν θα μεσολαβούνται από το κράτος.
Το κράτος και ο καπιταλισμός εχθρεύονται τη ζωή
Η βιοπολιτική που ασκεί το κράτος στην παρούσα έξαρση του ιού ντύνεται με το μανδύα της προστασίας της ζωής. Για να δικαιολογηθούν οι πρακτικές που ακολουθούνται και παράλληλα να αποσιωπηθούν όλες εκείνες που αγνοήθηκαν, προβάλλεται η υγεία των υπηκόων ως το πρωταρχικό μέλημα του κρατικού μηχανισμού, με τα μέτρα καταστολής και περιστολής της ελευθερίας που λαμβάνονται, να είναι υπό αυτή την έννοια αναγκαία και απαραίτητα πρώτα και κύρια για εμάς και για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό είναι ένα κατάφορο ψέμα. Το κράτος εχθρεύεται τη ζωή και αυτό καταδεικνύεται και από το ότι εχει καταστρέψει το σύστημα υγείας, εχει υποστελεχώσει τα νοσοκομεία στα οποία δεν λειτουργούν περισσότερες από 550 μονάδες εντατικής θεραπείας. Ασθενείς στα νοσοκομεία της χώρας κοιμούνται σε ράντζα στους διαδρόμους πολύ πριν επέλθει η πανδημία, ενώ, το φόβητρο της ιταλικής πραγματικότητας με την επιλεκτική περίθαλψη με κριτήρια επιβίωσης αποτελεί κανονικότητα εδώ και καιρό. Ξεφεύγοντας για λίγο από τα στενά όρια της ευρωπαϊκής ένωσης, το αφήγημα του κράτους φροντίδας καταρρέει σχεδόν αμέσως όταν υπάρχουν χώρες στις οποίες άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Όχι, το κόστος για τα κράτη δεν είναι ανθρώπινο αλλά πολιτικό. Με την κατάρρευση των συστημάτων υγείας αμφισβητείται το κοινωνικό συμβόλαιο, η δυνατότητα του κράτους να διαφυλάττει τα δικαιώματα που υπόσχεται. Η αποφυγή της απώλειας μιας κοινωνικής συναίνεσης είναι η στόχευση της διαχείρισής του. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η αναγωγή αυτής της κρίσης σε ένα νέο εθνικό ζήτημα που από κοινού και διαταξικά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε «όλοι μαζί». Το κράτος θα κάνει ότι είναι «απαραίτητο» στα όρια μιας οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας, ίσως και λίγο παραπέρα, και οι πολίτες θα πρέπει με τη σειρά τους να πειθαρχήσουν.
Σε αυτό το σημείο δε θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε τα κοντά όρια του καπιταλισμού και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης, και την ουσιαστική του αντίληψη για τον άνθρωπο. Αρκούσε ένας κορωνοϊός για να αρνηθούν οι ασφαλιστικές εταιρίες την κάλυψη των οικονομικών εξόδων ενός απλού τεστ, ενώ η τιμή των αντισηπτικών αυξήθηκε 200% μέσα σε 15 ημέρες, με τον Άδωνι Γεωργιάδη (αυτός που το 2013 περηφανευόταν ότι οι απολύσεις των γιατρών του ΕΟΠΥΥ ήταν δική του απόφαση και όχι της τρόικα) σε χρέη υπουργού ανάπτυξης να μας θυμίζει πως έτσι λειτουργεί η αγορά.
Βέβαια η ίδια η έννοια της ζωής για το κράτος είναι διαφορετικά νοηματοδοτημένη. Ζούμε την ειρωνεία της απαγόρευσης κυκλοφορίας με πολλούς εργαζόμενους όμως να πηγαίνουν κανονικά στο χώρο εργασίας τους, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να εξουθενώνονται, τα καταστήματα τροφίμων να ανοίγουν τις Κυριακές με διευρυμένο ωράριο. Τα παραπάνω είναι συνέχεια της οικονομικής και κοινωνικής λεηλασίας των τελευταίων δέκα και πλέον χρόνων και είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλά από τα «έκτακτα» μέτρα που λαμβάνονται σήμερα θα πλαισιώσουν και την αυριανή κανονικότητα, με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας να περιμένουν στη γωνία.
#Δεν έχουμε όλοι σπίτι, #Το σπίτι δεν είναι ασφαλές για όλες
Στην πραγματικότητα, πέρα από τις υποσχέσεις του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού για ονειρική ζωή και κράτη που έχουν την δυνατότητα να φροντίσουν τους υπηκόους τους σε κάθε περίσταση, η αλήθεια είναι άλλη και σε καιρούς σαν αυτούς γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη.
Στη νέα διαμορφούμενη συνθήκη, στον καιρό της υπέρμετρης κρατικής ευαισθησίας για το «καλό του πολίτη» κάποιοι εξακολουθούν να είναι αόρατοι. Είναι οι από τα κάτω, που στιβαγμένοι ζουν, στιβαγμένοι μετακινούνται, στιβαγμένοι δουλεύουν, είναι οι γυναίκες και τα παιδιά που βιώνουν τη βία της πατριαρχίας κλεισμένα στα σπίτια τους ( αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά 40% στην περίοδο της καραντίνας), είναι οι αποκλεισμένοι και κολασμένοι του κόσμου αυτού που παραμένουν στην αφάνεια, εγκλωβισμένοι στα κελιά τους κατά δεκάδες, συνωστισμένοι στα εργοστασιακά κάτεργα, απομονωμένες σε εφιαλτικές ψυχιατρικές μονάδες, στοιβαγμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πεταμένοι σε γωνιές μητροπόλεων, χωρίς σπίτι να μείνουν και να προστατευτούν, υποσιτισμένοι, αβοήθητες και χωρίς πρόσβαση σε βασικά για την επιβίωση στοιχεία, στην κόλαση που η δύση δημιούργησε για εκείνους, στον με περίσσια μαεστρία αποκαλούμενο αναπτυγμένο πλέον κόσμο. Είναι όλοι αυτοί,που εξ ορισμού δόμησης του καπιταλιστικού συστήματος, δεν χωράνε, καθώς οι ζωές τους δεν αξίζουν όσο των υπολοίπων.
Όπως ακριβώς δεν άξιζαν ποτέ και οι ζωές των εκατομμυρίων ανθρώπων που πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη φτώχεια, του πολέμους, την πείνα και την εξαθλίωση στις χώρες του 3ου κόσμου. Άνθρωποι αναλώσιμοι, χρήσιμοι μόνο για αφαίμαξη, χρήσιμοι μόνο όσο παράγουν αυτά που με μανία καταναλώνει η δύση, χρήσιμοι για τα πολιτικά παιχνίδια και τις μπίζνες των κυρίαρχων. Ζωές διαφημιστικά κλιπάκια για ευαισθητοποίηση και προβολή του «κοινωνικού έργου» της τάδε σελέμπριτι, της δείνα επιχείρησης. Καθημερινότητες σκλαβιάς και ξεριζωμού. Θάνατοι στατιστικές.
Για όλες και όλους αυτούς τα μέτρα προστασίας από τον ιό δεν ισχύουν και αν νοσήσουν η πραγματικότητα αποδεικνύει πως θα είναι απλά αριθμοί σε λίστες θανάτου. Οι ζωές για ακόμη μια φορά, ιεραρχούνται βάσει κοινωνικής και ταξικής ταυτότητας. Από την μία όχθη, εκείνοι που πάση θυσία – και εν προκειμένω με στέρηση των πιο στοιχειωδών ελευθεριών τους – πρέπει να ζήσουν όντας υγιείς και παραγωγικοί και από την άλλη εκείνοι που διαχρονικά είναι ανάγκη να κρυφτούν, που περισσεύουν βρισκόμενοι στον πάτο της κοινωνικής και ταξικής πυραμίδας. Αυτών που δεν αποτελεί τραγικό γεγονός ο θάνατος τους, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων απώλεια παράπλευρη. Οι από τα κάτω βέβαια για το οικοδόμημα δεν είναι παρά αναλώσιμοι, η υγειονομική περίθαλψη των οποίων αποτελεί ψιλά γράμματα και βούτυρο στο ψωμί όλων όσοι ανά διαστήματα επιχειρούν να αντλήσουν πολιτική και οικονομική υπεραξία στο όνομα του ανθρώπινου πόνου (ΜΚΟ, κοινοβουλευτικά κόμματα με ανθρωπιστικό πολιτικό περίβλημα κλπ) γεγονός που περίτρανα αποδεικνύεται σε συνθήκες σαν την σημερινή.
Την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά
Οι βαρύτατες επιπτώσεις που ήδη φαίνεται να αναπτύσσονται στο καπιταλιστικό οικοδόμημα (έκτακτα οικονομικα μέτρα, αναδιάρθωρση της παραγωγής, μείωση τζίρου κλπ ) προμηνύουν μια συνθήκη ακραίας φτώχειας και ακόμη μεγαλύτερης εξαθλίωσης για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τους κυρίαρχους το αν θα καταφέρουν μέσα από αυτή τη συγκυρία να αναγράψουν και να αντικαταστήσουν έννοιες όπως τη κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη με την ατομική ευθύνη, καθώς έτσι, θα μετριαστούν οι αντιστάσεις εντός της κοινωνικής βάσης ενάντια στη δυσμενή νεοφιλελεύθερη επέλαση που προβλέπεται για την απαραίτητη επανεκκίνηση της καπιταλιστικής μηχανής.
Την επιχειρούμενη μετακύλιση της ευθύνης της εξάπλωσης του ιού, θα ακολουθήσει η μετακύλιση της συνολικής κρίσης στους από τα κάτω, οι οποίοι, για άλλη μια φορά θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα. Ένα μεγάλο μέρος του κορμού της τάξης μας που δουλεύει στην εστίαση, τις περισσότερες φορές μαύρα, θα έρθει αντιμέτωπο με την αδυναμία να πληρώσει για τη στέγαση του, ενώ παράλληλα η ζημιά που έχει υποστεί και θα συνεχίσει να υφίσταται η οικονομία λόγω του lockdown έχει «κοστίσει» ήδη 41.000 απολύσεις. Στο πλαίσιο της φτωχοποίησης που έχει ήδη διαμορφωθεί η συνολική και πολύπλευρη ανάπτυξη του ατόμου μπαίνει στο ψυγείο αφού κυριαρχεί η επιβίωση. Αυτό που το κράτος και το κεφάλαιο νοούν ως ζωή είναι η δική τους διαιώνιση πάνω στη δική μας εξαθλίωση. Στο νέο κύκλο ταξικού ανταγωνισμού, το κράτος θα προσπαθήσει να εισέλθει προετοιμασμένο αφενός υλικά (λεφτά για ΜΕΘ δεν έχουμε αλλά ο εξοπλισμός του στρατού και της αστυνομίας δε σταματά ποτέ) και αφετέρου κοινωνικά, έχοντας εμπεδώσει στις μάζες πως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης ήρθε για να μείνει.
Να μη ζήσουμε σα δούλοι, να στήσουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στον ολοκληρωτισμό
Απέναντι στην πραγματική δυστοπία που όλες και όλοι βιώνουμε να ορθώσουμε ανάστημα προτάσσοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των από τα κάτω. Να μην εγκαταλείψουμε τις δυνάμεις μας και την εμπιστοσύνη στην συλλογική αδιαμεσολάβητη δράση στο επίπεδο της καθημερινής συνύπαρξης, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε πως πράγματι είμαστε αντιμέτωπες με μια συνθήκη πρωτόγνωρη στην πρόσφατη ιστορία του δυτικού ανθρώπου, πως η διασπορά του ιού γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς και με τρόπο εν πολλοίς αχαρτογράφητο. Λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας, να επιδείξουμε την απαιτούμενη σοβαρότητα φροντίζοντας εκείνους/ες που το έχουν ανάγκη και τηρώντας τους κανόνες υγιεινής που βοηθούν στον περιορισμό της νόσου, χωρίς να εγκαταλείπουμε καμία και κανέναν στον πανικό της μοναξιάς του.
Να μην αφήσουμε τα αντανακλαστικά κοινωνικής συνύπαρξης και αλληλοβοήθειας να αδρανήσουν μπροστά στον νεοφιλελευθερισμό που μας θέλει ανύπαρκτους, φοβισμένους θεατές συνδρομητικών καναλιών και κρυμμένες σε σπίτια-φυλακές αναμένοντας κυβερνητικά διαγγέλματα που θα καθορίζουν τις κινήσεις μας εξ ολοκλήρου.
Να δώσουμε στις έννοιες το νόημα που πραγματικά φέρουν μη νομιμοποιώντας τα θεαματικά κυβερνητικά σλόγκαν που μεταφράζουν την αυτοπροστασία και την κοινωνική φροντίδα σε ατομική ευθύνη μετακυλίοντας το βάρος των ευθυνών της κρατικής αναλγησίας και του μεθοδευμένου κατακερματισμού της δημόσιας υγείας, σε όλους μας.
Να δείξουμε έμπρακτα πως η φροντίδα της διπλανής και του διπλανού μας δεν μπορεί να επιτευχθεί με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, επιβολή και απομόνωση. Να εφεύρουμε τους τρόπους επικοινωνίας με το διπλανό μας χωρίς να μας κυριεύει ο φόβος αλλά η δύναμη και η ανάγκη να σταθούμε με την απαιτούμενη σοβαρότητα σε όσους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην νέα πραγματικότητα.
Να απεργήσουμε συλλογικά στους χώρους εργασίας μας και από κοινού να δείξουμε έμπρακτα, παύοντας πληρωμές πάγιων ασφυκτικών εξόδων, πως η μάχη για τη ζωή και την ελευθερία είναι διαρκής και σε κρίσιμες, σαν την τωρινή, συνθήκες, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να αναλάβουμε δράση κάνοντας πράξη τα προτάγματα μας.
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ- ΜΕΤΡΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας
Συντρόφισσες-Σύντροφοι
