ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
H αφήγηση για το τέλος της μεταπολίτευσης και με πρόσχημα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης τόσο μέσω των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και μέσω της ΝΔ, το κράτος επιχειρεί να εδραιώσει την καπιταλιστική κανονικότητα σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Μια σειρά από μέτρα που ξεκινούν από τους εργασιακούς χώρους (εργατικό πολυνομοσχέδιο), το πανεπιστήμιο (διαγραφή φοιτητών, κατάργηση ασύλου) μέχρι τα αστικά κέντρα (αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια ,εκκενώσεις καταλήψεων, εκτοπισμός μεταναστών/τριών), η εξουσία δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίον θέλει να διαχειριστεί τους αγωνιζόμενους και γενικότερα τους “από τα κάτω”. Βίαιη αφομοίωση στη καπιταλιστική κανονικότητα, πειθάρχηση των κοινωνικών στρωμάτων και εντατικοποίηση τους στη παραγωγική διαδικασία, καθεστώς εξαίρεσης και αποκλεισμός από το δημόσιο πεδίο για τους/τις μετανάστες/τριες. Στο αφήγημα της περιβόητης ανάπτυξης λοιπόν, συνιστώσες όπως η με κάθε μέσο τήρηση της τάξης, η νομιμότητα και η επαναφορά της κανονικότητας αποκτούν τερατώδη μορφή. Μιλάμε για μια κανονικότητα στην οποία η εξουσία θα επιβεβαιώνει την παρουσία της παντού. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων υπάγονται και αυτές στο ίδιο αφήγημα περί αναγκαιότητας εξαφάνισης κάθε εστίας ανομίας αλλά και όχι μόνο αφού είναι ζήτημα μεταξύ άλλων και αισθητικής και ευπρέπειας, όπως πρόσφατα τόνισαν πολιτικοί αξιωματούχοι, δείχνοντας πως βασικό κομμάτι της αντίληψης τους για την κανονικότητα κατέχει η αισθητική της Τάξης με Τ κεφάλαιο. Τάξη για κράτος και κεφάλαιο στη δεδομένη ελληνική πραγματικότητα σημαίνει αποστειρωμένα κέντρα πόλεων, επενδύσεις από ντόπια και ξένα αφεντικά, ανάπλαση και αναδιαμόρφωση των πόλεων και εκτοπισμός των κατοίκων μέσω Airbnb, όλα σύμφωνα πάντα με την αισθητική και τα συμφέροντα της εξουσίας. Η ύπαρξη Τάξης πρέπει διαρκώς να επιβεβαιώνεται σε κάθε δρόμο, σε κάθε πλατεία, σε κάθε στενό μέσα από την αισθητική ελέγχου, επιτήρησης και αποστείρωσης. Κάμερες, συχνότερες και ολοένα πιο στρατιωτικοποιημένες αστυνομικές δυνάμεις, drones, φωτισμένες πλατείες, πάρκα, δρόμοι και ηχητικά εφέ αστυνομικών σειρήνων, βόμβων ελικοπτέρου, διαβιβάσεων ασυρμάτων. Στο πλαίσιο αυτό, το θέαμα αποκτά κεντρικό χαρακτήρα, με τακτικά εκτενή ρεπορτάζ πάνοπλων αστυνομικών (εκκενώσεις και επιχειρήσεις ανακαταλήψεων στο Κουκάκι), που δεν αποσκοπούν μόνο στη καλλιέργεια ενός αισθήματος φόβου και ικανοποίησης του ακροδεξιού ακροατηρίου, αλλά και στον εθισμό στην καταστολή και στην στρατιωτικοποίηση, συνολικά της κοινωνίας (ακόμα και στην θυματοποίηση και τον ηρωισμό των μπάτσων όπου πάλευαν για ώρες με τον τροχό και λούστηκαν με μπογιές). Οι καταλήψεις λοιπόν και οι ‘’καταληψίες’’ τραυματίζουν την αισθητική της κυριαρχίας και το αφήγημα ότι η εξουσία είναι παντού ανατρέποντας τη δυνατότητα εξασφάλισης της Τάξης.Στην αρένα των συμβολισμών λοιπόν αλλά και του ανταγωνισμού στο κοινωνικό πεδίο, οι καταλήψεις είναι ένα τεράστιο εργαλείο για τον κόσμο που εναντιώνεται στη σαπίλα της μίζερης καθημερινότητας που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι η στέγη με υλικούς και όχι μόνο όρους, η οποία πραγματώνει την έμπρακτη αμφισβήτηση στην ατομική ιδιοκτησία, η οποία αποτελεί πυλώνα του καπιταλιστικού οικοδομήματος, είναι αυτοοργανωμένοι χώροι στους οποίους φιλοξενούνται μετανάστες εάν καταφέρουν να ξεφύγουν από τον έλεγχο του κράτους (στρατόπεδα συγκέντρωσης, Μόρια, hotspots). Οι καταλήψεις δεν είναι απλά ντουβάρια, δεν είναι τσιμεντωμένα κενά, δεν είναι άψυχα κτήρια ούτε λαμπρά επενδυτικά κόλπα για επικείμενους επενδυτές. Οι καταλήψεις είναι χώροι που οι σχέσεις των καταπιεσμένων επανανοηματοδοτούνται από τους ίδιους, αρνούμενοι συνειδητά την διαμεσολάβηση του κράτους και του εμπορεύματος στην όποια επικοινωνία. Είναι χώροι όπου οι θεαματικές σχέσεις μετατρέπονται σε ζωντανές, ανθρώπινες και συντροφικές, χώροι όπου ο πολύχρωμος καμβάς της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων βάφουν πολύμορφα με ανεξίτηλα χρώματα τον γκρίζο μανδύα της σύγχρονης αποξένωσης, που μας έχει φορέσει η εξουσία. Οι καταλήψεις είναι χώροι αντικουλτούρας, αμφισβήτησης και άρνησης του κυρίαρχου τρόπου δόμησης των ζωών μας, χώροι κινηματικής εξέλιξης και πολιτικής δουλειάς στην κατεύθυνση της καταστροφής κράτους και κεφαλαίου και της οικοδόμησης του κόσμου της ελευθερίας, συμπυκνώνοντας όλα εκείνα που είμαστε, όλα εκείνα που προτάσσουμε ανυποχώρητα. Χώροι όπου οι συμπεριφορές μας δεν τακτοποιούνται, όπου η ελευθερία νικάει τον εγκλεισμό και τον έλεγχο, όπου η ζωή επιτίθεται στο θάνατο. Οι καταλήψεις είναι τα ορμητήρια μας απέναντι στην καπιταλιστική δυστοπία που επιβάλλει πάνω μας το κράτος και το κεφάλαιο, απέναντι στην τάξη και την καταστολή, απέναντι στις ανταγωνιστικές και εμπορευματικές σχέσεις, απέναντι στο έθνος, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την πατριαρχία και την απομόνωση της σύγχρονης απρόσωπης και μίζερης καθημερινότητας. Οι καταλήψεις αποτελούν ζωντανές εστίες και κέντρα αγώνα και για αυτό έρχονται σε ρήξη με το υπάρχον, για αυτό και στοχοποιούνται και έρχονται αντιμέτωπες με την καταστολή του κράτους και την προσπάθεια του να απονοηματοδοτηθούν. Για να μην γίνουν λοιπόν, οι γειτονιές μας μοντέρνες φυλακές και χώροι πειθάρχησης και ελέγχου και επειδή παίρνουμε σαφή θέση ενάντια στον κόσμο της οργανωμένης σήψης, θα υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο τα εργαλεία και τις δομές του κινήματος , τους αγωνιστές/στριες, τις καταλήψεις και τον πλούτο των κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων που δομούνται σε αυτές.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ
