Σάββατο 25/1 στις 19:00, στην κατάληψη Παραρτήματος, εκδήλωση/παρουσίαση μπροσούρας: “Εθνικισμός-πατριωτισμός: η πολιτική θρησκεία του κράτους“, με συντρόφους/ισσες από την αναρχική συλλογικότητα Καθ’οδόν.
Δεν πολεμάμε για τα κράτη και τα αφεντικά! Πολεμάμε για την ζωή! Πολεμάμε εναντίον τους!
Μέσα σε μια συγκυρία όπου η οικονομική και πολιτική κρίση του καπιταλισμού συνεχίζεται, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί αυξάνονται συνεχώς. Κράτη και αφεντικά, δημοκρατίες και δικτατορίες, αριστερές και ακροδεξιές κυβερνήσεις στήνουν σκηνικά πολέμου. Για αυτό και επιδιώκουν με λύσσα την εθνική ενότητα, την πολεμική προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού αλλά και τη διάχυση εθνικιστικού και πατριωτικού δηλητηρίου στο σύνολο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Mόνο το τελευταίο 6μήνο έχουμε δει την πολεμική σύρραξη στην μέση ανατολή να αναζωπυρώνεται συνεχώς (προπολεμικό κλίμα Η.Π.Α-Ιράν μετά την δολοφονία του στρατηγού του Ιράν Σολεϊμανί, εισβολή του τούρκικου κράτους στα εδάφη της Ροζάβα), ενώ ο εμφύλιος πόλεμος μετατρέπει την Λιβύη σε ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης κρατικών συμμαχιών.
Μέσα από τους διακρατικούς ανταγωνισμούς και τις πολεμικές συρράξεις τα κράτη επιδιώκουν την ισχυροποίηση τους σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο (ενίσχυση βιομηχανίας πολέμου, πρόσβαση σε νέα ορυκτά αγαθά και νέες αγορές, ενίσχυση της παράγωγης μεταπολεμικά πάνω στις στάχτες της καταστροφής που έχει προηγηθεί).
Παράλληλα, μέσα από το πολεμικό κλίμα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους καταπιεσμένους από το να δουν τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κράτος το κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας και να τους να στρέψουν ενάντια σε έναν υποτιθέμενο είτε εξωτερικό εχθρό (π.χ τους “κακούς Τούρκους”) είτε εσωτερικό (με την μορφή του “διαίρει και βασίλευε”, εθνοπροδότες, μετανάστες, αναρχικοί). Η αγωνία τους να το πετύχουν αυτό αυξάνεται ειδικά αυτή την περίοδο που παγκόσμια, από την Χιλή την Γαλλία μέχρι το Ιράκ και το Χονγκ Κονγκ, αναπτύσσονται αγώνες με κοινωνικά, ταξικά χαρακτηριστικά και ξεσπούν εξεγέρσεις.
Ο ανταγωνισμός του ελληνικού και τούρκικου κράτους
Μέσα σε αυτό το τοπίο παγκόσμιων διακρατικών ανταγωνισμών, τα δύο αυτά κράτη κινούνται εξίσου επεκτατικά με την ένταση να χτυπάει κόκκινο, δημιουργώντας πολεμικό κλίμα.
Οι εντάσεις των δύο κρατών είναι ένας “αγώνας αντοχής” με κάποια διαλλείματα. Ξεκινά με την ίδρυση του ελληνικού κράτους, κορυφώνεται στον αγώνα (με τις σφαγές και εθνοκαθάρσεις και από τις δύο πλευρές ) για το ποιά χώρα θα είναι η “μεγάλη δύναμη” στην περιοχή του Ανατολικού Αιγαίου και των Βαλκανίων (Βαλκανικοί πόλεμοι-ΑΠ.Π, μικρασιατική εκστρατεία), στην συνέχεια περιορίζεται για κάποιες δεκαετίες, για να αναζωπυρωθεί σε κάποιο βαθμό την περίοδο της Μεταπολίτευσης (Κύπρος, κρίση 1987, Ίμια). Iδιαίτερα μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία το 2016 και το πάγωμα του φλερτ την ΕΕ-Τουρκίας, οι εντάσεις έχουν κορυφωθεί.
Το ελληνικό κράτος εκμεταλλευόμενο τις προστριβές της Τουρκίας με ΕΕ-Η.Π.Α και τα φλερτ της με την Ρωσία, προχωρά στην πολιτική και οικονομική του συμμαχία με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και την Κύπρο προσπαθώντας να κινηθεί επεκτατικά στην περιοχή, να διεκδικήσει τις ΑΟΖ στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και να γίνει ο πλέον προνομιακός παίχτης στην περιοχή. Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται να στείλει στρατό σε Λιβύη και Αφγανιστάν για να μπλοκάρει την συμμαχία του Τούρκικου κράτους με την κυβέρνηση της Λιβύης.
Παράλληλα, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί είναι ένας πολύ καλός τρόπος να σιγάσει τον εσωτερικό κοινωνικό και ταξικό ανταγωνισμό. Ο διαρκής φόβος πως η παθητικότητα μπορεί να δώσει την θέση της σε ένα κύμα νέων αγώνων, καθώς δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το κύμα αγώνων του 2008-2012 και υπάρχει σε ένα βαθμό κρίση πολιτικής εκπροσώπησης τα τελευταία χρόνια. Τόσο η αριστερή κυβέρνηση του Σύριζα όσο και η ΝΔ χρησιμοποιήσαν και χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό και εθνικισμό, για να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Το τούρκικο κράτος, εξίσου επεκτατικό με το ελληνικό, διεκδικεί και αυτό την κυριαρχία στο Αιγαίο. Θέλοντας μερίδιο από τις ΑΟΖ, προχώρα σε συμμαχία με την κυβέρνηση της Λιβύης (στέλνοντας και στρατιωτική δύναμη υπέρ της στον εμφύλιο που μαίνεται στην χώρα). Ενώ συμμετέχει στον πόλεμο στην Συρία, εισβάλει στην Ροζάβα για να συμπληρωθεί η ατζέντα της εξωτερικής της πολιτικής. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να ξεπεράσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, τα αναδυόμενα οικονομικά ζητήματα (αύξηση χρέους, απόσυρση ξένων επενδύσεων), αλλά και να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν ξανά εξεγέρσεις ανάλογες του 2013 (πλατεία Ταξίμ), μέσα από την συσπείρωση γύρω από μια εθνική ενότητα τμημάτων των από τα κάτω.
Πόλεμος στον πόλεμο!
Ο πόλεμος είναι “η προέκταση της πολιτικής με άλλα μέσα”. Η ένοπλη σύγκρουση είναι η κατάληξη διαφόρων άλλων συγκρούσεων που έχουν ήδη προηγηθεί (οικονομική, πολιτική, εθνικιστικής προπαγάνδας). Γι’ αυτό δεν θεωρούμε ότι στην προοπτική ελληνοτουρκικού πολέμου (αλλά και κάθε διακρατικού πολέμου) υπάρχει κάποια πλευρά που είναι αμυντική και πρέπει να υπερασπιστούμε.
Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει σημασία ποιο κράτος ξεκινάει την επίθεση, εφόσον προϋπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, με την πρώτη ευκαιρία ίσως επιδιώξει και το “αμυνόμενο”, αντίστοιχη επέκταση και έλεγχο της εδαφικής επικράτειας είτε της οικονομίας του άλλου κράτους. Ανεξαρτήτως οποιουδήποτε καθεστώτος βρίσκεται στην εξουσία (δημοκρατία, δικτατορία κτλ), εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές οποιαδήποτε και αν είναι η εθνότητά τους, ώστε να πολεμήσουμε μαζί τους.
Να αγωνιστούμε και σε περίοδο “ειρήνης” και στην περίπτωση πολέμου ενάντια σε κάθε κράτος που θα είναι κυρίαρχο στην περιοχή που ζούμε, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία υποταγή στην εθνική ενότητα. Να αντισταθούμε στην επιστράτευση και να μην σφαχτούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και την δόξα της πατρίδας. Να συνεχίσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνα, ενάντια στην εκμετάλλευση, την στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, τη λεηλασία της φύσης. Ενάντια στο πολεμόχαρο κλίμα εθνικισμού και πατριωτισμού, στις κρατικές και παρακρατικές δυνάμεις που θα θέλουν να τσακίσουν κάθε υποκείμενο που αντιστέκεται στην πολεμική σφαγή. Γιατί ο δικός μας πόλεμος είναι ο πόλεμος για την κοινωνική και ταξική επανάσταση. Για να ανοίξει ο δρόμος για την αναρχία. Μια κοινωνία ελευθέριας, ισότητας, αλληλεγγύης που να απλώνεται σε όλον τον πλανήτη.
