ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Όξυνση της καταστολής και της συνολικότερης επίθεσης στους “από τα κάτω”
Σε κάθε αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, προσπαθώντας να ξεπεράσει την εκάστοτε κρίση του, οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί εντείνουν και αναδιαμορφώνουν την καταπίεση και εκμετάλλευση των καταπιεσμένων καθώς και τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο αντίστοιχα, ενώ παράλληλα επιχειρούν να καταστείλουν τη δυνατότητα των κοινωνικών αγώνων να αναπτυχθούν. Ειδικότερα, στη συγκυρία που ζούμε, έπειτα από μια πολυετή καπιταλιστική κρίση στον ελλαδικό χώρο (αλλά και διεθνώς), το εγχώριο κεφάλαιο και το κράτος επιθυμούν να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους. Μέσα από την αφήγηση για το τέλος της μεταπολίτευσης και με πρόσχημα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης τόσο μέσω των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και μέσω της ΝΔ, το κράτος επιχειρεί να εδραιώσει την καπιταλιστική κανονικότητα σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Μια σειρά από μέτρα που ξεκινούν από τους εργασιακούς χώρους (εργατικό πολυνομοσχέδιο), το πανεπιστήμιο (διαγραφή φοιτητών, κατάργηση ασύλου) μέχρι τα αστικά κέντρα (αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια ,εκκενώσεις καταλήψεων, εκτοπισμός μεταναστών/τριών) η εξουσία δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίον θέλει να διαχειριστεί τους αγωνιζόμενους και γενικότερα τους “από τα κάτω”. Βίαιη αφομοίωση στη καπιταλιστική κανονικότητα, πειθάρχηση των κοινωνικών στρωμάτων και εντατικοποίηση τους στη παραγωγική διαδικασία, καθεστώς εξαίρεσης και αποκλεισμός από το δημόσιο πεδίο για τους/τις μετανάστες/τριες.
Η καταστολή και το τελεσίγραφο του κράτους
Όλοι οι παραπάνω σχεδιασμοί έχουν ως κοινή τομή τη κρατική καταστολή τόσο για την εφαρμογή όσο και για την αφομοίωσή τους. Εδώ λοιπόν και περίπου 4 μήνες το κράτος κατέστησε σαφές πως δεν υπάρχει περιθώριο από μεριάς του για αποκλίσεις και αντιστάσεις και ξεκινά μια εντατική και μεθοδική επιχείρηση εκκένωσης πολλών καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, ενώ παράλληλα εκκενώνεται και η αναρχική κατάληψη Palmares στη Λάρισα. Σε αυτό το κλίμα το κράτος αποφασίζει να κλιμακώσει την ένταση και δημοσιεύει το γνωστό σε όλους μας τελεσίγραφο που διατάζει την άμεση απομάκρυνση των καταληψιών από τα κατειλημμένα κτήρια, ενώ δίνει το «περιθώριο» στις καταλήψεις να επανέλθουν στην νομιμότητα με το να έρθουν σε επαφή με τους ιδιοκτήτες και να καταβάλουν κάποιο είδος ενοικίου ώστε να μπορούν συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στο χώρο. Οι κινήσεις αυτές κατασκευάζουν τον εσωτερικό εχθρό και αναγορεύουν την καταστολή ως απάντηση, νοηματοδοτώντας την ίδια την ύπαρξη του κράτους. Ο θεαματικός χαρακτήρας έχει κεντρικό χαρακτήρα, με τακτικά εκτενή ρεπορτάζ πάνοπλων αστυνομικών που δεν αποσκοπούν μόνο στη καλλιέργεια ενός αισθήματος φόβου και ικανοποίησης του ακροδεξιού ακροατηρίου αλλά και τον εθισμό στην καταστολή και την στρατιωτικοποίηση, συνολικά της κοινωνίας. Η κυβέρνηση αποσκοπεί να απονοηματοδοτήσει τα μέσα και τα εργαλεία αγώνα των καταπιεσμένων, να απονευρώσει τις σχέσεις που δομούνται με αφετηρία αυτά και να τα αφαιρέσει από την ιστορία, στο σύνολό τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διασφαλίσει τον ομαλό έλεγχο των κοινωνικών-ταξικών διεκδικήσεων και να παρουσιάζεται ως ο μόνος ικανός ρυθμιστής και εγγυητής των αιτημάτων των “από τα κάτω” επιβάλλοντας τη θεσμική οδό της διαμεσολάβησης.
Η σημασία της κατάληψης σαν εργαλείο αγώνα
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαριστεί πως το “ζήτημα των καταλήψεων” δεν αφορά μόνο τον αναρχικό χώρο, όπως διατείνεται το κράτος. Η κατάληψη αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα βασικό εργαλείο των καταπιεσμένων στην προσπάθεια διεκδίκησης της ίδιας τους της ζωής. Από τις καταλήψεις γης για την εξασφάλιση της τροφής, τις καταλήψεις στέγης που αναδύθηκαν στις μητροπόλεις της δύσης τον 20ο αιώνα, ως τις καταλήψεις εργοστασίων σε απεργιακές κινητοποιήσεις, τα υποκείμενα αφενός ανακαταλαμβάνουν τα όσα τους έχουν υφαρπάξει, σε υλικό επίπεδο οι καταπιεστές τους, ικανοποιώντας τις ανάγκες έξω από τα μέσα και τους τρόπους που ορίζει η εκάστοτε κυριαρχία, και αφετέρου βρίσκουν το χώρο για να συλλογικοποιήσουν τις αρνήσεις τους στα επιβαλλόμενα από τα πάνω προτάγματα και πρότυπα. Όντας απελευθερωμένοι χώροι, αποτελούν μικρές κοιτίδες εναντίωσης στην “φορεμένη” από τα πάνω ιεραρχία, τις έμφυλες διακρίσεις, τις εθνικές και φυλετικές διακρίσεις, είναι χώροι που οι καταπιεσμένοι μπορούν να αναπτυχθούν και να συσχετιστούν με τους δικούς τους όρους, με γνώμονα την αλληλοβοήθεια, την ελευθεριακότητα και την αλληλεγγύη. Αποτελούν εξ’ ορισμού ζωντανές εστίες και κέντρα αγώνα και για αυτό πάντοτε θα έρχονται σε ρήξη με το υπάρχον, για αυτό και πάντοτε θα στοχοποιούνται και θα έρχονται αντιμέτωπες με την καταστολή του κράτους.
Η 6η Δεκέμβρη και ο ρόλος της στη σημερινή συγκυρία
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τον έμμισθο δολοφόνο του κράτους, τον μπάτσο Κορκονέα στη περιοχή των Εξαρχείων. Η είδηση της δολοφονίας του μεταφέρεται ακαριαία από στόμα σε στόμα στη γειτονιά, ενώ παράλληλα διαδίδεται και μέσω ίντερνετ σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Τα νοήματα και οι συμβολισμοί συμπληρώνουν το ένα το άλλο: μπάτσος σκοτώνει ένα 15χρονο παιδί 9 το βράδυ του Σαββάτου στα Εξάρχεια. Οι συγκρούσεις δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Από τις πρώτες κιόλας ώρες στο Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται και στήνονται οδοφράγματα στους γύρω δρόμους, ενώ παράλληλα σε άλλες πόλεις (Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο) οργανώνονται αυθόρμητες πορείες και καταδρομικές στα αστυνομικά τμήματα και σε καπιταλιστικούς στόχους. Όσο και αν η κρατική προπαγάνδα και οι μπάτσοι προσπαθούσαν να καταστείλουν τις ταραχές ιδεολογικά και φυσικά, η καταιγίδα είχε ξεσπάσει.
Μέσα σε λίγες μέρες οι συγκρούσεις γενικεύονται σε όλον τον ελλαδικό χώρο, και όλο και περισσότερα υποκείμενα αρχίζουν να παίρνουν μέρος σε αυτές (πρωτοστάτησαν τα πιο μαχητικά κομμάτια π.χ. οι μαθητές, οι φοιτητές , η άγρια νεολαία).Οι οδομαχίες και οι διαδηλώσεις παίρνουν μορφή, αυτήν της εξέγερσης. Οι επιθέσεις σε τμήματα και πολυεθνικές, οι απαλλοτριώσεις των σουπερμάρκετ, τα οδοφράγματα, οι καταλήψεις, ήταν πρακτικές και μέρη όπου οι εξεγερμένοι/ες εξέφρασαν την οργή τους ενάντια στην εξουσία, δόμησαν τις ίδιες τις σχέσεις τους μακριά από τα καπιταλιστικά πρότυπα και συνολικότερα καθόρισαν τη ροή της ιστορίας και άφησαν μέσω αυτής παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.
Στη σημερινή συγκυρία μετά από 11 χρόνια το κράτος επιχειρεί μέσα από ακριβώς αυτή την κλιμάκωση της έντασης να ξαναγράψει την ιστορία της περιόδου εκείνης και να δώσει αυτό τα νοήματα της 6ης Δεκέμβρη. Δίνοντας, μέσω του τελεσιγράφου, προθεσμία στους καταληψίες για να φύγουν «οικειοθελώς» ουσιαστικά επικοινωνεί πως το ίδιο προσπαθεί να διαπραγματευτεί με αυτούς και να τους προσεγγίσει, ενώ παράλληλα «πετά το μπαλάκι» προς αυτούς για την οποιαδήποτε απάντηση από μεριάς τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το τελεσίγραφο λήγει μια μέρα πριν τις 6η Δεκέμβρη, απομακρύνοντας έτσι από τη συλλογική μνήμη τα νοήματα και την ιστορική τομή της εξέγερσης και προβάλλοντας την εικόνα της κλιμάκωσης της έντασης από τη δικιά μας μεριά.
Η εξέγερση δεν είναι ουτοπία
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον ελλαδικό χώρο τόσο το Δεκέμβρη όσο και μετά, μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, αποτελούν ένα μόνο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας. Μιας ιστορίας που αφηγείται το συνεχή πόλεμο ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους. Οι πολιτικές, οικονομικές κατευθύνσεις που έχει διαλέξει η κυριαρχία, βρίσκουν ανάχωμα στις από τα κάτω αντιστάσεις σε κάθε μεριά του πλανήτη. Η θέληση για ελευθερία και αξιοπρεπή ζωή διαπερνά τις κατασκευασμένες φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές διακρίσεις και τις όποιες διαφορετικές πολιτισμικές συνθήκες και αν επικρατούν, κάνοντας την εξέγερση πάντοτε και παντού επίκαιρη. Τις ώρες που γράφεται το παρόν κείμενο η φλόγα της εξέγερση έχει ανάψει στη Χιλή, ενώ σπίθες τις έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη λατινική Αμερική, σφοδρές αντικαθεστωτικές συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα στο Ιράκ ενώ τα οδοφράγματα ακόμα μαίνονται στο Χονγκ Κονγκ. Όπως και με την περίπτωση του Δεκέμβρη, η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων τους φέρνει σε επαφή διαδίδοντας το σύνθημα πως η εξέγερση δεν είναι ουτοπία. Το στοίχημα σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη για το κράτος και το κεφάλαιο είναι μαζί με το τέλος των καταλήψεων να μπει και ένα οριστικό τέλος στην ιδέα της εξέγερσης που σιγοκαίει ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει παράδεισο κερδοφορίας και λεηλασίας του φυσικού κόσμου, όπου οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις θα είναι ανύπαρκτες.
10,100,1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις / πορείες / εκδηλώσεις:
Πέμπτη 5 Δεκέμβρη στην κατάληψη Παρατήματος:
18:00: Συγκέντρωση – Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους χώρους αγώνα
21:00: Ανοιχτή συνέλευση – συζήτηση
Παρασκευή 6 Δεκέμβρη στην κατάληψη Παρατήματος:
18:00: Πορεία, ενάντια στη λήθη της εξουσίας, η εξέγερση παραμένει ζωντανή