Να ψηφίζεις σημαίνει να εγκαταλείπεις τη δύναμή σου
Καθώς η τρίτη φάση της μνημονιακής διαχείρισης φτάνει στο τέλος της, με την “ανάπτυξη” να περιμένει στη γωνία, ήρθε η ώρα για μια σειρά εκλογικών διαδικασιών που θα λάβουν χώρα σε μικρό εν τέλει χρονικό διάστημα, μετά και το εκλογικό αποτέλεσμα στις πρόσφατες ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές. Τόση πολύ δημοκρατία έχουμε να δούμε από τις μέρες του δημοψηφίσματος. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
1. Η πολιτική είναι η ευγενής εκείνη τέχνη μέσω της οποίας παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και τα κεφάλαια των πλουσίων, υποσχόμενος ότι θα προστατεύσεις τους μεν από τους δε. Η αστική δημοκρατία, κάπου εκεί στις θεωρητικές τις απαρχές μιλούσε για κατάργηση της μοναρχίας, την εκλογή αντιπροσώπων εκ του κοινωνικού συνόλου και τη διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστικά όργανα. Εν έτη 2019 βέβαια, μέχρι και οι πέτρες ξέρουν ότι οι εξουσίες είναι διαπλεκόμενες, ότι το κεφάλαιο λύνει και το κράτος δένει, τα οικονομικά σκάνδαλα με κεντρικά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής,την οικογενειοκρατία της πολιτικής σκηνής. Από την απαρχή της βέβαια, η αστική δημοκρατία και το κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο βασίστηκε απαιτούν τη θυσία κάποιων ελευθεριών του ατόμου και την παραχώρηση στο κράτος εξουσιών προκειμένου αυτό να αναλάβει την προστασία των <<ατομικών δικαιωμάτων>>. Η νομιμοποίηση αυτού του συμβολαίου έρχεται μέσα από τις εκλογές, μια διαδικασία όπου αυτοί που θεωρούνται “σωστοί πολίτες“ θα παραχωρήσουν σε μια κομματική (ή διακομματική) γκρούπα τη διαχείριση της ίδιας τους της ζωής για το επόμενο διάστημα. Μετά τα μερικά λεπτά της απόφασης του κάθε ατόμου, πίσω από το παραβάν, παύει κάθε συμμετοχή του στα κοινά, είτε τον αφορούν άμεσα είτε όχι, παύει η δυνατότητά του να καθορίσει, θεσμικά τουλάχιστον τις συνθήκες της καθημερινής του διαβίωσης. Μετά τα μερικά λεπτά πίσω από το παραβάν καλείται να πειθαρχήσει σε κάθε νόμο και βούλευμα, όπως κλήθηκαν να πειθαρχήσουν στην ευρώπη του σήμερα οι από τα κάτω, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που επέβαλε η κρίση του κεφαλαίου.
2. “Αν οι εκλογές άλλαζαν οτιδήποτε, θα ήταν παράνομες…” Αυτό ίσως να κυριαρχεί στις σκέψεις σχεδόν μισών εκ του εκλογικού σώματος που απείχαν από την όλη διαδικασία τα προηγούμενα χρόνια. Αν μη τι άλλο, σχεδόν μια δεκαετία κάθε ελληνική κυβέρνηση, και είχαμε κάμποσες, πέρασε και από ένα μνημόνιο. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το κράτος έχει συνέχεια, γι’ αυτό, παρόλο που κάθε κόμμα ως διαχειριστής της κρατικής εξουσίας έχει διαφορετικές κοινωνικές καταβολές, καθώς και βλέψεις και συμφέροντα σε μικροπολιτικό επίπεδο, σε ένα ευρύτερο επίπεδο η πολιτική που θα ακολουθήσουν δεν μπορεί να διαφέρει κατά πολύ. Θα ακολουθήσουν όλοι τις επιταγές του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, θα πρέπει να ισορροπήσουν στον ιστό των ενδοαστικών ανταγωνισμών, θα πρέπει να φέρουν εις πέρας διακρατικές συμφωνίες και πάει λέγοντας. Πράγματι στον ελλαδικό χώρο η καπιταλιστική επέλαση πέρασε μέσα από τα χέρια διάφορων διαχειριστών, με τις κοινωνικές αντιστάσεις να διογκώνονται και τους από τα κάτω να συγκρούονται με το κράτος αλλά και το κεφάλαιο σε απεργίες, πορείες, καταλήψεις, τοπικούς αγώνες κοκ, για να συνεχίσει μερικούς μήνες μετά την “πανηγυρική” νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το εξίσου πομπώδες δημοψήφισμα. Και ήταν καταλυτικός ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατάφερε να ενσωματώσει μεγάλο μέρος των αγώνων, να κάμψει τις περισσότερες από τις προαναφερθείσες αντιστάσεις.
3. “Αν φοβηθήκατε με την κρίση, που να δείτε την ανάπτυξη…” Και να που έφτασε η ώρα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, και οι κομματικοί συνδυασμοί προσπαθούν να κερδίσουν τη διαχείριση αυτής της ανάπτυξης. Μπορεί να εκφράζουν διαφορετική, σε ένα πρώτο επίπεδο ρητορική, πιο σκληρή και νεοφιλελεύθερη με τάσεις προς την ακροδεξιά, ή πιο προοδευτική με σεβασμό στα δικαιώματα, τον άνθρωπο και το περιβάλλον, η αλήθεια είναι όμως πως στον ελλαδικό χώρο έχουν ήδη δρομολογηθεί πολλά όσων αφορά τη μετάβαση από το κράτος δικαίου στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα της υπόλοιπης ευρώπης. Οι επενδύσεις και η εκμετάλλευση του εγχώριου φυσικού πλούτου, με ευνοϊκές για τα αφεντικά συνθήκες εργασίας από τη μία και συνθήκες εξαθλίωσης έως και θανατηφόρες για τους από τα κάτω από την άλλη, είναι γεγονός. Κατ’ επέκταση η πολιτική αντιπαράθεση στο πεδίο των εκλογών αφορά την εκ νεόυ εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης, κάτι που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ εν μέρει το 2015. Και αυτή η προσπάθεια αντανακλάται ως μια φαινομενική σύγκρουση σοσιαλοδημοκρατίας από τη μια και ακροδεξιάς από την άλλη. Στη μέση βρίσκονται οι από τα κάτω οι οποίοι είτε μπορούν να διακρίνουν αυτό το πλαστό δίλημμα είτε όχι, ωθούνται στη νέα πραγματικότητα μέσω αυτής της εκλογικής διαδικασίας με όρους ατομικής επιβίωσης: όποιος μου δώσει ένα ξεροκόμματο παραπάνω.
4. “Ο καθημερινός, ριζοσπαστικός, αδιαμεσολάβητος αγώνας ως μοναδικό μέσο της επαναστατικής προοπτικής χειραφέτησης και ελευθερίας.” Όλα τα παραπάνω, και μερικά ακόμα που δε χωράνε σε αυτό το χαρτί συνθέτουν τους τίτλους του τέλους της μεταπολίτευσης στον ελλαδικό χώρο και τους τίτλους αρχής μιας εποχής πρωτόγνωρης εκμετάλλευσης των ζωών και ιδιαίτερα του φυσικού κόσμου. Τα θεσμικά ερωτήματα, είτε αφορούν το κοινοβούλιο, είτε το ευρωκοινοβούλιο είτε την αποκεντρωμένη διοίκηση έχουν στην πραγματικότητα μια και μοναδική απάντηση, και αυτή είναι η συνέχιση του καπιταλισμού. Η μόνη δράση που μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στην άρση της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο συνεχής και καθημερινός αγώνας ενάντια σε όλο το οικοδόμημα κράτους-κεφαλαίου. Χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν έγιναν ή αυτοί που έγιναν, αλλά αντί να φτάσουν μέχρι τέλους δέχτηκαν την επιρροή και το χτύπημα της κυριαρχίας, με αποτέλεσμα να αλλοιωθούν τα νοήματά τους, να οπισθοχωρήσουν. Κόντρα στην ανάθεση, τη διαμεσολάβηση, τη ρουσφετολογική αντιπροσώπευση, τη δημοκρατία των λίγων για τους λίγους, αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο ισότητας κι αλληλεγγύης. Μέχρι να κρατάμε τις τύχες μας εξ ολοκλήρου στα χέρια μας. Μέχρι να μην υπάρχουν κάλπες (παρά μόνο στα μουσεία).
Οι εκλογές είναι η νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης των ζωών μας.
Οι εκλογές είναι η εδραίωση της απάθειας.
Οι εκλογές είναι η αποδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αποχή από τις εκλογές – Αυτοοργάνωση στις γειτονιές & την καθημερινότητα.
Συμμετοχή στους κοινωνικούς & ταξικούς αγώνες.
