Οι κρατούμενοι σε διάφορα καταστήματα των ελληνικών φυλακών έχουν, από τις 18 Μαΐου, προβεί σε συλλογικές κινητοποιήσεις.
Αρνούμενοι το μεσημεριανό κλείδωμα και θέτοντας προοπτικές κλιμάκωσης του αγώνα, οι φυλακισμένοι συντονίζονται μαχητικά θέτοντας επί τάπητος το νομικό πλαίσιο που περιγράφει το πώς και πότε θα μπορεί κάποιος έστω και για μικρό χρονικό διάστημα να δραπετεύσει από τα τείχη μέσω των αδειών.
Πιο συγκεκριμένα τα κοινά αιτήματα είναι τα εξής:
- Μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015, που αφορούν στις υπο όρους αποφυλακίσεις, χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις.
- Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο θεσμό τον αδειών.
- Κατάργηση του νόμου-έκτρωμα, που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των “σωφρονιστικών” καταστημάτων, κατά τη διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίασή της.
Μέχρι στιγμής στον αγωνιστικό συντονισμό των κρατουμένων συμμετέχουν οι φυλακές Κορυδαλλού (ανδρικές και γυναικείες), Αγ.
Στέφανου, Αυλώνας, Νιγρίτας, Δομοκού και Χανίων. Οι δε κρατούμενοι των φυλακών Αγ. Στεφάνου Πάτρας που συμμετέχουν στην πανελλαδική κινητοποίηση βρίσκονταν ήδη σε διαδικασία αγώνα απέναντι στις αυθαιρεσίες της γιατρού της φυλακής, για την οποία συμπτώματα πιθανών κρουσμάτων της πολύ διαδεδομένης τον τελευταίο καιρό φυματίωσης παραμελούνταν συστηματικά σαν ψυχοσωματικά ή δέχονταν εντελώς επιπόλαιες θεραπείες εκτός νοσοκομείου.
Στην αντίληψή μας σαν αναρχικοί, η φυλακή συμβολικά συμπυκνώνει το κεντρικό επίδικο του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου: μια κανονικοποιημένη κοινωνία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, φορμαρισμένη στα μέτρα των παραγωγικών αναγκών, πειθαρχημένη ηθικά και σωματικά στα ιδεολογήματα της κυριαρχίας, πειθήνια στην ολοένα και στενεύουσα μέγγενη του κοινωνικού ελέγχου αλλά και την επέλαση του ολοκληρωτισμού.
Η φυλακή, επιβλητικός πύργος στα περιθώρια των μητροπόλεων, εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο και διττό ρόλο για το κυρίαρχο μπλοκ. Η μια του πτυχή είναι ο σωφρονισμός των τροφίμων της, εννοώντας η επανένταξή τους πνευματικά στο προβλεπόμενο μοντέλο διαβίωσης (γέννηση, εκπαίδευση, εργασία, θάνατος) μέσα από την σκληρότατη τιμωρία της στέρησης της φυσικής τους ελευθερίας, των απολαύσεων, των σχέσεων, της ζωής, αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες των φυλακισμένων διαρθρώνονται σαν μια μικρογραφία των έξω: φυλετικά, ιεραρχικά, με σχέσεις διαμεσολαβημένες από το χρήμα ή την υπηρεσία. Η άλλη είναι το ζωντανό απτό παράδειγμα προς αποφυγή που παράγει στο συλλογικό φαντασιακό, συγκροτώντας έτσι το χυδαίο πρότυπο του εχέφρονα και νομοταγή πολίτη, αυτού που έχει απολέσει κάθε έλεγχο πάνω στη ζωή του, αυτού που σιωπηλά συναινεί στην λεηλασία της ή που τη χειροκροτεί κιόλας. Είναι για μας δεδομένο, πως όσο υφίσταται ο θεσμός της φυλακής, κανείς δεν είναι ελεύθερος. Ούτε φυσικά, οι εντός των τειχών φυλακισμένοι, θύματα της κτηνωδίας του εγκλεισμού, στην συντριπτική τους πλειοψηφία παραβάτες των νόμων που σχετίζονται με την ιδιοκτησία, ταξικά από τα κάτω, αλλά ούτε και οι απ’ έξω, αιχμάλωτοι του φόβου της φυλακής, ανίκανοι να σηκώσουν κεφάλι σε ό,τι τους καταδυναστεύει.
Εμείς ως αναρχικοί στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των κρατούμενων στις ελληνικές φυλακές απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και την επιβολή επαχθέστερων όρων κράτησης που συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο τα ήδη στενά περιθώρια για ελευθερία και αξιοπρέπεια εντός των φυλακών. Αντιλαμβανόμαστε αυτή την υπόθεση ως αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στη καταπίεση και την γενικευμένη επίθεση κράτους και αφεντικών σε όλες τις πτυχές των ζωών μας. Για εμάς η αλληλεγγύη αποτελεί το συνεκτικό υλικό, με το οποίο χτίζονται με αντιεραρχικό, αυτοοργανωμένο και αδιαμεσολάβητο τρόπο, κοινότητες αγώνα που διαλύουν τους τεχνητούς διαχωρισμούς, που επιβάλλονται από το κράτος και τον καπιταλισμό, στους από τα κάτω της κοινωνίας με στόχο την αναπαραγωγή και διαιώνιση των σχέσεων εκμετάλλευσης, επιβολής και ανελευθερίας. Σε τελική ανάλυση, το να αγωνίζεσαι σε συνθήκες εγκλεισμού πλήττει με ευθύ τρόπο την ίδια την υπόσταση της φυλακής. Ο θάνατος, ως γνωστόν, αναιρείται ζώντας, ενώ ο αγώνας και η ζωή είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ