Την Τετάρτη 30 Μαΐου ο κρατούμενος αγωνιστής Δ.Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας αιτούμενος κανονική τακτική άδεια και κατάργηση του εισαγγελικού βέτο . Ο Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται εδώ και περίπου 16 χρόνια στη φυλακή και σύμφωνα με το καθιερωμένο νομικό πλαίσιο δικαιούται 8ήμερη άδεια κάθε δύο μήνες από το 2010. Μόλις τον Νοέμβρη του 2017 παίρνει την πρώτη του άδεια η οποία βέβαια είναι μικρότερη από την προβλεπόμενη (μόνο δύο μέρες), ενώ ο αγωνιστής βρίσκεται υπό στενούς περιοριστικούς όρους κατά τη διάρκεια της. Τότε είναι που η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου πραγματοποιεί δίωξη εναντίον του εισαγγελέα που ενέκρινε το αίτημα της άδειάς του. Η ιστορία επαναλαμβάνεται τον Φεβρουάριο του 2018 όπου και ο δεύτερος εισαγγελέας υφίσταται μια εκ νέου πειθαρχική δίωξη επειδή και αυτός ψήφισε υπέρ της άδειας του κρατούμενου αγωνιστή. Αυτή η κίνηση σύμφωνα με τον ίδιο αποτελεί εξαίρεση των δικαιωμάτων των συγκεκριμένων κρατικών λειτουργών, καθώς και εκφοβισμό αυτών επειδή κάνουν τυπικά τη δουλειά τους. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Επειδή αυτή η παρέμβαση έγινε με τρόπο που θυμίζει σκοτεινές μεθόδους του βαθέος κράτους, για να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και τελικά να εξοντώσουν επιδεικτικά οποιονδήποτε εισαγγελέα τολμήσει να πιστεύει ότι μπορεί να κρίνει έντιμα, ανεξάρτητα από πιέσεις και εκβιασμούς. Επειδή αυτή η παρέμβαση έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που εξακολουθεί, παρά τις παλιές διακηρύξεις, να διατηρεί το εισαγγελικό βέτο που καταργεί ουσιαστικά τη Συμβούλιο της Φυλακής.»
Στις 7-6-2018 ο Δ.Κουφοντίνας μεταφέρθηκε στο γενικό κρατικό νοσοκομείο Νίκαιας, καθώς από την πρώτη φορά που ζυγίστηκε, στις 31-5-2018 μέχρι τις 6-6-2018 εμφανίζει απώλεια 6,6 kg , η οποία είναι δυσανάλογη με τη χρονική διάρκεια της απεργίας πείνας του. Επιπλέον εμφάνισε μεγάλη μυϊκή αδυναμία, αίσθημα ψύχους, μυαλγίες, ναυτία, ορθοστατική υπόταση και επεισόδια ταχυκαρδίας στην παραμικρή προσπάθεια (π.χ. βάδιση λίγων μέτρων).
Στις 3/06 ο αγωνιστής Τουρκούτ Καγιά ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στη απόφαση για την έκδοση του για την πολιτική του τοποθέτηση και δράση στο πλαίσιο της τουρκικής και φιλοκουρδικής αριστεράς και ενάντια στη συνεχιζόμενη κράτηση του. Εδώ και 5 μέρες σύντροφοί του έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης έξω από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ήδη απο την επόμενη ημέρα σύντροφοί του έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης έξω από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου.
Η στάση του κράτους απέναντι στο Δ.Κουφοντίνα , στον Τουρκούτ Καγιά αλλά και γενικότερα απέναντι σε κρατούμενους αγωνιστές, δε μας εκπλήσσει. Σε αυτούς ακριβώς στοχεύει ο νέος σωφρονιστικός, που θεσμοθετεί την εισαγγελική υπερεξουσία πάνω στις άδειες, τους περιοριστικούς όρους και τις αποφυλακίσεις. Αυτούς αφορά η κατά το δοκούν ερμηνεία και διεύρυνση εφαρμογής του 187Α κι η αυθαίρετη και στοχευμένη χρήση βιομετρικών δεδομένων (ατομικοί τρομοκράτες, Θεοφίλου, Ηριάννα, Περικλής). Κι αυτή η διαρκής και ξεκάθαρη στοχοποίηση των αγώνων δείχνει ότι το κράτος, πέρα από τη συνέχεια, χαρακτηρίζεται κι από μια εκδικητική μανία απέναντι σε όσους αντιμάχονται την εξουσία.
Όμως κάθε φορά που το κράτος αποφασίσει να εκδικηθεί, η αστική δικαιοσύνη αυτοαναιρείται κι η «ισονομία» πάει περίπατο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εκδικητικότητα του κράτους πηγάζει από την άρνηση του αγωνιστή Δ.Κουφοντίνα να κάνει δήλωση μετανοίας, να αποκηρύξει δηλαδή τους αγώνες και τη δράση του. Αυτό που επιδιώκει στην ουσία το κράτος είναι μια παραδοχή ήττας από την πλευρά του Κουφοντίνα και μια αποδοχή του δικαίου που τον καταδίκασε, προκειμένου να δεχτεί την όποια εύνοια προβλέπεται από το δίκαιο αυτό. Είναι αχώνευτο για την αστική δικαιοσύνη να ευνοείται από τα «ευεργετήματά» της ένας αμετανόητος αγωνιστής, παραβλέποντας ότι τα εν λόγω «ευεργετήματα» έχουν κερδηθεί μετά από σκληρούς αγώνες. Όπως και ο ίδιος λέει: «Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται δικαιώματα δεν είναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο νήμα αυτών των αγώνων.»
Συνολικότερα, αυτό που σε κάθε στιγμή αποτελεί διακύβευμα για το εξουσιαστικό οικοδόμημα, είναι να καθορίσει, να περιφράξει το βίο. Ο μοναδικός ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής θα πρέπει να είναι το κράτος, σε έναν κόσμο που οτιδήποτε σε επίπεδο νοήματος, επιλογής ή στάσης δε μιλά τη γλώσσα του ατομισμού, της υποταγής και της αποδοχής αυτού του κόσμου, θα τίθεται στο περιθώριο. Ο καπιταλισμός ασκεί ένα πόλεμο πάνω στις ίδιες τις ζωές μας, με εκατομμύρια ανθρώπους να βρίσκονται στο περιθώριο, με το να ορίζεται εν τέλει από τα πάνω ποιος και με ποια κριτήρια αξίζει να ζήσει.
Απέναντι στους αγώνες που ξεσπούν, απέναντι στις εκρηκτικές σε παγκόσμιο επίπεδο κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, η κυριαρχία οχυρώνεται, τόσο υλικά, όσο και ιδεολογικά.
Η ίδια η οντότητα του αγώνα, η ίδια η ηθική και αξιακή στάση απέναντι στον κόσμο της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης θα πρέπει να περιθωριοποιηθεί, να τσαλαπατηθεί, αλλά και να ποινικοποιηθεί, πόσο μάλλον όταν λαμβάνει μαχητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Στο φόντο βρίσκεται η συνεχής πάλη από μεριάς του κόσμου της εξουσίας να δημιουργήσει έναν κόσμο που η ζωή θα περιστρέφεται γύρω από την τάξη, την ασφάλεια, τον κοινωνικό δαρβινισμό της επιβίωσης. Οτιδήποτε αντιμάχεται την εφιαλτική προοπτική που επιφυλάσσει αλλά και καθημερινά δημιουργεί ο καπιταλισμός παγκοσμίως, απέναντι στην καταστροφή συνολικά του φυσικού κόσμου, είναι εχθρικό. Στο πρόσωπο, λοιπόν, των αγωνιστών διεξάγεται η παραπάνω πολιτική μάχη με κράτος και κεφάλαιο. Η μάχη που για το ντόπιο πολιτικό προσωπικό είναι κατανοητό ότι αποτελεί ένα σημαντικό κρίκο στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο, αποτελεί ιστορικό συνεχές της αντιπαράθεσης με τα αγωνιστικά κομμάτια και νοήματα, αποτελεί δούρειο ίππο του νέου περιφραγμένου και τσιμεντωμένου κόσμου που θέλουν να δημιουργήσουν και εν ελλάδι, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον που το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αποτελεί επί της ουσία τη μοναδική αρχή πάνω στον τόπο, τις ζωές, τη γη, τον αέρα, τη θάλασσα.
Η αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν, η αλληλεγγύη εν προκειμένω στους αγωνιστές, είναι μια κομβική μάχη υπεράσπισης των ανθρώπων, των δομών, των εργαλείων, των επιλογών και εν τέλει των ίδιων των περιεχομένων του αγώνα απέναντι στην εξουσία, εν προκειμένω όσο αφορά εμάς, απο το μετερίζι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Είναι μια μάχη απέναντι στο θάνατο των ειδικών συνθηκών κράτησης, είναι μια μάχη απέναντι στη λυσσαλέα κρατική βαρβαρότητα. Σ’αυτήν τη μάχη η θέση μας είναι δίπλα σε όσους δεν ξεπουλάνε τον ίδιο τον εαυτό και την ιστορία τους, σε όσους παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο , αλλά και εντός των διαδικασιών που αυτό θα συμβεί, θα σφηρυλατηθεί, θα αναζητηθεί. Και αυτήν τη στιγμή, η κατανόηση των νοημάτων που διακυβεύονται αποκαλύπτει και το μέγεθος της ιδεολογικής και φυσικής σύγκρουσης. Να πάρουμε θέση, να παλέψουμε για να έρθει και πάλι ο αγώνας στο προσκήνιο, για την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας, για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, βαρβαρότητα, καταστροφή και πολέμους, μια ζωή ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥΡΚΟΥΤ ΚΑΓΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ