Ο αναρχικός κρατούμενος Ντίνος Γιαγτζόγλου στις 21/2 ξεκινά απεργία πείνας με αίτημα τη μεταγωγή του από τις φυλακές Λάρισας στις φυλακές Κορυδαλλού, έτσι ώστε να μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά στο συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον. Στις 24/2 ΕΚΑΜ τον παίρνουν με τη βία από τον Κορυδαλλό (όπου και βρισκόταν για την εκδίκαση άλλης υπόθεσης) και τον μεταφέρουν στις φυλακές της Λάρισας. Την ίδια μέρα οι κρατούμενοι στον Κορυδαλλό εξεγείρονται απαιτώντας την επιστροφή του συντρόφου. Η εξέγερση αυτή ήρθε ως συνέχεια των αγώνων που δίνουν οι κρατούμενοι για αξιοπρεπή διαβίωση μέσα στα κελιά, σε μια εποχή όπου είναι σε αναμονή ένας νέος σωφρονιστικός κώδικας, ο οποίος καταπατά κεκτημένα δικαιώματα που έχουν κερδηθεί με αγώνες, ενώ ταυτόχρονα το τελευταίο χρονικό διάστημα μετράμε ήδη τρεις θανάτους κρατουμένων μέσα στα κελιά λόγω των άθλιων συνθηκών. Στις 25/2 ο σύντροφος αναβαθμίζει τον αγώνα του προχωρώντας και σε απεργία δίψας ασκώντας μια παραπάνω πίεση για την ικανοποίηση του αιτήματος του. Στις 2/3 και σε οριακή πλέον κατάσταση για την υγεία του, σταματάει την απεργία πείνας – δίψας, αφού το συμβούλιο αποφάσισε τη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού στις 10/4.
Με την κατάσταση της υγείας του απεργού να είναι κρίσιμη διανύοντας την πέμπτη μέρα χωρίς φαΐ και νερό (1/3), μετά το πέρας της αντικρατικής-αντιεθνικιστικής πορείας με αφορμή το “Μακεδονικό ζήτημα” ξεσπάνε συγκρούσεις στο κέντρο της Πάτρας με τις δυνάμεις καταστολής. Οι μπάτσοι συλλαμβάνουν 6 άτομα τα οποία αργότερα φορτώνονται με βαρύτητες κατηγορίες (2 κακουργήματα και 4 πλημμελήματα). Αφού ξεπεράστηκε ο κίνδυνος προφυλάκισης μετά από 4 μέρες στα κρατητήρια αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγυήσεις 7000 ευρώ (αθροιστικά) και περιοριστικούς όρους: παρουσία 2 φορές το μήνα σε αστυνομικό τμήμα και το χουντικής έμπνευσης απαγόρευση συμμετοχής σε συναθροίσεις και διαδηλώσεις σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Στόχος του Κράτους να τρομοκρατήσει όποιον σηκώνει κεφάλι όποιον αντιτίθεται στις βίαιες προσταγές του. Αυτό που ενώνει, όμως, όλες/ους εμάς τους από τα κάτω αυτού του κόσμου δεν μπορεί να είναι παρά η αλληλεγγύη. Έτσι, διαλύεται ο οποιοσδήποτε διαχωρισμός επιβάλλεται από το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο, δομούνται κοινότητες αγώνα που εναντιώνονται σε κράτος και κεφάλαιο για την οικοδόμηση ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας, αξιοπρέπειας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ