Στις 10 Σεπτεμβρίου, στην περιοχή του Σαρωνικού, βυθίζεται το φορτωμένο με πετρέλαιο δεξαμενόπλοιο “Αγία Ζώνη ΙΙ” της εταιρίας FOS Petroleum, ιδιοκτησίας του Θ. Κουντούρη. Το πλοίο αυτό βυθίστηκε εν μέσω νηνεμίας, όντας ελλιπώς στελεχωμένο από πλήρωμα και χωρίς καπετάνιο. Τα περισσότερα σαπιοκάραβα από αυτά διαθέτουν πιστοποιητικά αξιοπλοΐας από τους νηογνώμονες,που είναι ιδιωτικές εταιρίες που ελέγχονται από τους εφοπλιστές. Το συγκεκριμένο ήταν μονοπύθμενο και λόγω της παλαιότητάς του είχε μπαλωθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και δεν είχε ούτε τα ανάλογα πιστοποιητικά. Αποτέλεσμα της βύθισης του Αγία Ζώνη ΙΙ ήταν η δημιουργία και εξάπλωση πετρελαιοκηλίδας από τη Σαλαμίνα μέχρι το Σούνιο και ολόκληρο τον Σαρωνικό, η οποία έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για το φυσικό περιβάλλον και τους κατοίκους της περιοχής. Η βύθιση του ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ δεν ήταν ατύχημα. Αποτελεί ένα ακόμα έγκλημα της καπιταλιστικής ελίτ, με την συνενοχή και συμμετοχή του κράτους, σε βάρος του Σαρωνικού, τον οποίον οδηγούν σταθερά προς την ερημοποίηση.
Πιο συγκεκριμένα, η διοχέτευση πετρελαιοειδών στο θαλάσσιο οικοσύστημα προκαλεί μεγάλες καταστροφές στη χλωρίδα και την πανίδα μέσα και έξω από τη θάλασσα. Παρόλο που ένα ποσοστό των υδρογονανθράκων μπορεί να διασπαστεί φυσικά, ιζήματα αυτών κατακάθονται στο βυθό μολύνοντας τη θαλάσσια ζωή. Μπορεί να χρειαστούν 3- 5 χρόνια για την μερική αποκατάσταση του οικοσυστήματος, ως και δεκάδες χρόνια για την πλήρη αποκατάσταση και αυτό εφόσον ακολουθηθούν οι κατάλληλες διαδικασίες απορρύπανσης. Επίσης, η ύπαρξη υδρογονανθράκων στο βυθό της θάλασσας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τα ψάρια που ζουν εκεί, για τα οποία το περιβάλλον τους γίνεται τοξικό όταν ξεπερνιέται κάποιο όριο περιεκτικότητας πετρελαιοειδών ανά λίτρο, μεταφέροντας έτσι τις επιπτώσεις της μόλυνσης και σε άλλους οργανισμούς της τροφικής αλυσίδας. Ακόμη και αν δε συμβαίνει αυτό για τα ψάρια, μια τέτοιου είδους μόλυνση μπορεί να επηρεάσει την αναπαραγωγή τους, εμποδίζοντας τις προνύμφες και τα αυγά τους να εκκολαφθούν. Τέλος, επιπτώσεις στην υγεία, πέρα από το αν είναι ορατή η μόλυνση ή όχι, προκαλούνται είτε από την κατάποση μολυσμένου νερού είτε ακόμη και από την εισπνοή σωματιδίων που απελευθερώνονται στον αέρα στην περιοχή της μόλυνσης.
Ένα περιστατικό όπως αυτό, τέτοιας έκτασης και τόσο κοντά στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Γι’ αυτό ΜΜΕ και κράτος προσπάθησαν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, αποκρύπτοντας την σοβαρότητα του γεγονότος και αποφεύγοντας τεχνηέντως την σύνδεσή του με τον πλοιοκτήτη και γενικότερα με την εφοπλιστική δραστηριότητα η οποία αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά λόμπυ της καπιταλιστικής ελίτ, και η οποία συνδέεται με κάθε τρόπο στη λεηλασία τόσο του φυσικού κόσμου όσο και με την επιβολή δυσμενών όρων στις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις στις περιοχές που δραστηριοποιείται. Ενδεικτικό αυτού, είναι ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκαν οι μηχανισμοί απορρύπανσης, επικεντρώνοντας κυρίως στον επιφανειακό- αισθητικό καθαρισμό της ανατολικής πλευράς του Σαρωνικού (Φάληρο- Βουλιαγμένη) και συχνά προβαλλόμενης ως “Αθηναϊκή Ριβιέρα”, το πιο «αξιοποιήσιμο» τουριστικά κομμάτι του Σαρωνικού. Τονίζεται έτσι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την καταστροφή από την αξιοποίηση κάθε φορά που το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται ό,τι αντιλαμβάνεται ως ανθρώπινους ή φυσικούς πόρους.
Η Βιομηχανική ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή με επίκεντρο τον Πειραιά και τα εργοστάσια στον βιομηχανικό άξονα Σκαραμαγκά-Ασπρόπυργο-Ελευσίνα εδώ και δεκαετίες έχει επιφέρει ασταμάτητα κάθε είδους επιβάρυνση και μόλυνση από βιομηχανικές, λιμενικές, πετρελαϊκές, ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες που λειτουργούν εκεί. Παράλληλα, ο υπερκορεσμός της μονάδας επεξεργασίας αστικών λυμάτων στην Ψυττάλεια προκαλεί διαρκώς υπερχειλίσεις, με αποτέλεσμα μεγάλες ποσότητες λυματολάσπης να αποβάλλονται στα νερά του Σαρωνικού. Δίπλα σ’αυτήν την καταστροφή, συμβάλει και η λειτουργία του εργοστασίου επεξεργασίας πετρελαϊκών καταλοίπων πλοίων ,OIL ONE ιδιοκτησίας του Μελισσανίδη στην Δραπετσώνα. η οποία μάλιστα θέλει να επεκτείνει τις δραστηριότητές της και στην αποθήκευση και εμπορία καυσίμων.
Η περιβόητη ανάπτυξη και οι επενδύσεις, που προπαγανδίζεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από όλους τους κρατικούς διαχειριστές και εσχάτως από τους σύριζα-ανέλ ως η έξοδος από τα μνημόνια και την κρίση, στο όνομα πάντα της “εθνικής σωτηρίας και ευημερίας”, έχει αποδείξει επακριβώς το περιεχόμενό της. Επιθετικότερη καπιταλιστική λεηλασία και καταστροφή της φύσης, εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μόνιμη εγκαθίδρυση του κράτους έκτακτης ανάγκης, επιβολή εργασιακών συνθηκών γαλέρας, χτύπημα και συκοφάντηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.
Αυτό το περιεχόμενο αποτυπώνεται και στη περιοχή που περιλαμβάνει το δήμο του Πειραιά, το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και το Πέραμα έως τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα και το Θριάσιο Πεδίο, όπου με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά, το εφοπλιστικό, πετρελαϊκό και τουριστικό κεφάλαιο, επιθυμεί τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ). Οι ζώνες αυτές δημιουργούνται μέσω κρατικής παρέμβασης, εντός του νομικού πλαισίου της Ε.Ε., μέσω των οποίων επιδιώκεται η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων – επενδύσεων στη βάση ενός ειδικού καθεστώτος ασυλίας και παροχών στους καπιταλιστικούς ομίλους που επενδύουν σε αυτές τις «ζώνες». Κύρια συστατικά είναι η απουσία κανόνων για την αδειοδότηση μιας επιχείρησης, η ανυπαρξία όρων περιβαλλοντικής προστασίας, η ιδιαίτερα χαμηλή φορολόγηση ή πλήρης φοροαπαλλαγή των κερδών, η απαλλαγή από φόρους στις συναλλαγές καθώς η δυνατότητα επιβολής καθεστώτος εργασιακού μεσαίωνα, χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ήδη η κινεζική Cosco, η οποία κατέχει το 67% των μετοχών του λιμανιού Πειραιά ( μέσω αγοράς από το ΤΑΙΠΕΔ) αποτελεί ένα χειροπιαστό παράδειγμα τέτοιας ζώνης με την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ουσιαστικά λοιπόν, το εγχώριο και υπερεθνικό κεφάλαιο θέλει να στήσει ένα κοινωνικό απαρτχάιντ, υποβιβάζοντας περαιτέρω το φυσικό κόσμο και τη ζωή όσων ζουν εκεί.
Ιδιαίτερα, το εγχώριο εφοπλιστικό κεφάλαιο που αποτελεί το ποιό ισχυρό τμήμα του ελληνικού καπιταλισμού, το οποίο κάνει κάθε είδους λαθρεμπόριο, μεταξύ αυτών και πετρελαίου, βρίσκεται, διαχρονικά σε καθεστώς ασυλίας από το κράτος για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και τα εργατικά «ατυχήματα» που προκαλούνται μέσα στα εργασιακά κάτεργά τους λόγω ελλιπών μέτρων ασφαλείας και εντατικών συνθηκών εργασίας.. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την πετρελαιοβιομηχανία με πιο πρόσφατο δολοφονικό «ατύχημα» αυτό στα διυλιστήρια ΕΛΠΕ συμφερόντων Λάτση το Μάιο του 2015 με το θάνατο 4 εργατών και των τραυματισμό έξι. Οι εφοπλιστές απολαμβάνουν, διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και χαριστικές ρυθμίσεις όπως η μη φορολόγηση για έσοδα από τις πωλήσεις πλοίων, ούτε για ασφαλιστικές αποζημιώσεις που λαμβάνουν, ούτε από την εκμετάλλευση πλοίων στο εξωτερικό και “δικαιούνται” αφορολόγητα καύσιμα στα πλοία.
Παράλληλα, το εφοπλιστικό κεφάλαιο έχοντας ισχυρή επιρροή στην εγχώρια οικονομική-πολιτική ζωή και με συνεχή επέκταση σε διάφορους τομείς, έχει στήσει ένα σύνθετο ιστό διαπλοκής και προώθησης των συμφερόντων του. Απλώνεται από την αυτοδιοίκηση, την ιδιοκτησία ποδοσφαιρικών Α.Ε. και μέσων ενημέρωσης, το δικαστικό σύστημα, τον έλεγχο βουλευτών κομμάτων. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στην υποστήριξη που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές από τους φασίστες της χρυσής αυγής. Μάλιστα, ένα κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου ποντάρει στους φασίστες ως εμπροσθοφυλακή της διαφύλαξης των ταξικών του συμφερόντων, κάτι που αποδεικνύεται και με την υποστήριξη από μεριάς καπιταλιστών, της ίδρυσης του φασιστικού, μαφιόζικου, εργοδοτικού σωματείου “Άγιος Νικόλαος” στο Πέραμα.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής και του φυσικού κόσμου απέναντι στα καπιταλιστικά συμφέροντα, είναι συνολικός, είναι κομμάτι του αγώνα απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Όσο το υπάρχον σύστημα διαιωνίζεται, τόσο θα απλώνεται όλο και περισσότερο η λεηλασία, η εκμετάλλευση, η ερημοποίηση, ο θάνατος. Τόσο θα ισχυροποιείται στην ανθρώπινη συνείδηση η αποξένωση από τη φύση και η αντίληψη πως αυτή αποτελεί μόνο ένα μέσο προς ακραία εκμετάλλευση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των ανθρώπων. Για να προχωρήσουμε όμως σε μια αληθινά ριζοσπαστική, συγκρουσιακή κατεύθυνση, θα πρέπει τόσο να βάλουμε φρένο σε κάθε σχέδιο που συντηρεί και μεγενθύνει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιβάλλεται, αλλά ταυτόχρονα να αναζγτούμε, να στοχαζόμαστε και να διερευνούμε εντός των αγωνιστικών μας κοινοτήτων, τόσο σε επίπεδο γνώσης όσο και σε ένα συλλογικό αξιακό επίπεδο, πως θα οικοδομήσουμε εκείνους τους τρόπους ώστε να ζήσουμε αρμονικά μέσα σε αυτό το κόσμο. Επανακαθορίζοντας τις ίδιες τις ανάγκες μας, απελευθερώνοντας τις επιθυμίες μας, μακριά από την αδηφάγα, καπιταλιστική μορφή που μπορεί να πάρουν, αναγνωρίζοντας εν τέλει πως το υπάρχον είναι ένα συνολικό πλέγμα που πρέπει να το καταστρέψουμε για να οδηγηθούμε σε έναν κόσμο ισότητας, αλληλλεγύης, ελευθερίας.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ