ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
‘Ενα χρόνο περίπου από το ξέσπασμα της πανδημίας, η εγκληματική φύση του κράτους και των μηχανισμών του είναι πλέον πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το κράτος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την πανδημία, και γιατί είναι ανίκανο να το κάνει, αλλά και γιατί δεν το ενδιαφέρει. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η διαχείριση της πανδημίας προς όφελος του και η εδραίωση της κυριαρχίας του. Από τον Μάρτιο κιόλας, φάνηκαν οι προθέσεις και οι στοχεύσεις του. Εκατομμύρια σε ΜΜΕ για να υποστηριχθεί το αφήγημα του και να εγκατασταθεί ο φόβος, φιέστες και «Μεγάλοι Περίπατοι», προσλήψεις μπάτσων, ειδικών φρουρών, εξοπλισμοί (πάνω από 20 εκατομμύρια για την ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής). Όπως δήλωσε εξάλλου και ο Χρυσοχοΐδης «Η Ελληνική Αστυνομία είναι τον καιρό της πανδημίας το ΕΣΥ της προστασίας μας» και «αν νοσήσει η Αστυνομία καταρρέει το κράτος».
Στον αντίποδα, η ενίσχυση του συστήματος υγείας και την άνοιξη αλλά και μετά και εν αναμονή του 2ου κύματος, ήταν ανύπαρκτη(οι, ελάχιστες, ΜΕΘ και αναπνευστήρες δε λειτουργούν από μόνες του, οι προσλήψεις που έγιναν ήταν ανεπαρκείς και περιορισμένου χρόνου, ενώ ο ιδιωτικός τομέας «διαπραγματεύεται» την «βοήθεια» του με όρους μαυραγοριτισμού). Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με την ανοχή=συνενοχή των «ειδικών», επιλέγει να ρίχνει την ευθύνη σε όποιον βολεύει, στους νέους, στις πλατείες, στα περίπτερα, στους ίδιους τους ειδικούς που την στηρίζουν, προσφάτως μέχρι και στο μάζεμα της ελιάς!, ενώ οι δικαιολογίες για την κατάσταση στα ΜΜΜ πάνε και έρχονται («τι να τα κάνουμε τα λεωφορεία», «δεν υπάρχουν λεφτά», «πηγαίντε με τα πόδια»).
Κάπως έτσι, από τις 7 του Νοέμβρη μπήκαμε σε ένα νέο lockdown για να «προστατευθεί η υγεία». Αυτό που φαίνεται παγκόσμια είναι η μονιμοποίηση ολοένα και πιο ολοκληρωτικών μορφών διακυβέρνησης, ολοένα και πιο δυστοπικών μορφών ζωής.
Χωρίς καμία αμφιβολία, τα μέτρα που παίρνονται καμία σχέση με τη δημόσια υγεία δεν έχουν. Η εξουσία, εν αναμονή και των οικονομικών επιπτώσεων που ήδη ερχόντουσαν και ενισχύθηκαν λόγω της πανδημίας, επιχειρεί να επιβάλλει στο κοινωνικό σώμα το φόβο, την παθητικότητα και την αποδοχή της δήθεν δικής μας, «ατομικής» ευθύνης για τον περιορισμό της πανδημίας, προκειμένου να μας κρατήσει υπάκουους, πειθήνιους και με το κεφάλι σκυμμένο. Αυτό το οποίο προσπαθεί η κυριαρχία να περάσει είναι ότι πρέπει να αναστείλουμε την ζωή για να την προστατέψουμε. Βρισκόμαστε έτσι μπροστά στο εξαναγκασμένο δίπολο αλληλοαποκλειώμενων εννοιών: Ελευθερία ή Υγεία, καλούμενοι να συναινέσουμε στην από τα πάνω επιβεβλημένη περιστολή των ελευθεριών μας στο όνομα της υγείας. Στο πλαίσιο αυτό η πλειοψηφία έχει τόσο πολύ εξοικειωθεί με το να ζει σε μια κατάσταση μόνιμης κρίσης που η ίδιας της η ζωή της έχει μειωθεί στο επίπεδο της απλής επιβίωσης. Μια κοινωνία όμως, η οποία ζει σε μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δε μπορεί να αποτελεί μια ελεύθερη κοινωνία.
Από την άλλη το ίδιο το λοκντάουν εκτός από αναποτελεσματικό και έντονα υποκριτικό, είναι και από τη φύση του ταξικό. Χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους, αναγκάζονται να εργάζονται κάτω από συνθήκες που εύνουν την διάδοση του ιού, να στοιβάζονται σε ΜΜΜ, σε βιομηχανίες, σε εργοστάσια. Άνθρωποι κατωτέρων κοινωνικών τάξεων που δε μπορούν να δουλέψουν από το σπίτι, που δεν μένουν σε βίλες, που δε μπορούν να προφυλάξουν τους εαυτούς τους και τους οικείους τους. Σε όλο τον κόσμο αυτά τα κοινωνικά στρώματα έχουν πληγεί περισσότερο από την πανδημία με χαρακτηριστικά παραδείγματα το Μπέργκαμο της Ιταλίας, τους λατίνους και αφροαμερικάνους στις ΗΠΑ κ.α. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση στα γηροκομεία, για τα οποία δεν υπάρχει καμία μέριμνα με χιλιάδες νεκρούς ηλικιωμένους ανά την υφήλιο (ως και 70% επί του συνόλου των νεκρών σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες).
Στον αντίποδα της κρατικής διαχείρισης, οι από τα κάτω σε όλο τον κόσμο αντιστέκονται, διεκδικώντας το αυτονόητο της ελευθερίας τους. Η απάντηση του κράτους, εν Ελλάδι, είναι η ωμή και συνεχής καταστολή. Τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση, δια στόματος του υπουργού προστασίας του πολίτη και του αρχηγού της αστυνομίας, με την ανοχή της επιτροπής λοιμωξιολόγων, έχει εγκαθιδρύσει μια, άλλοτε τυπική και άλλοτε άτυπη, πολιτική απαγόρευση. Από τις απαγορεύσεις των πορειών στα τέλη του 2020, την απαγόρευση συναθροίσεων το τριήμερο του Πολυτεχνείου, στην άμεση και βίαιη επέμβαση της αστυνομίας σε κάθε σχεδόν δημόσια πολιτική παρέμβαση ή συγκέντρωση ( εκτός φυσικά από την πρόσφατη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ), το κράτος επιχειρεί να καταστήσει σαφές πως ο αγώνας των από τα κάτω θα διεξάγεται μόνο με τους όρους που θέτει, και όποτε το επιτρέπει η κυριαρχία. Και φυσικά, τα παραπάνω έρχεται να πλαισιώσει το ήδη ψηφισμένο νομοσχέδιο “περί πορειών”. Το ξύλο από τα ΜΑΤ, οι μαζικές συλλήψεις και τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί όλο αυτό τον καιρό αποτελούν μια πρόβα τζενεράλε της νέας κανονικότητας που επιφυλάσσει ο νεοφιλελευθερισμός. Μιας κανονικότητας που θα βρει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες τσακισμένους και ποινικοποιημένους, μιας κανονικότητας που η λεηλασία των ζωών μας και του φυσικού κόσμου θα πρέπει να είναι απρόσκοπτη.
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε αμέτοχοι, ούτε να σκύψουμε το κεφάλι. Δε θα δεχτούμε τη νέα κανονικότητα, ούτε όμως θα επιδιώξουμε την επιστροφή μας στην παλιά, αποδεχόμενοι την κατάσταση που μας έφερε εξ αρχής σε αυτή τη θέση. Να τελειώνουμε με αυτό το σύστημα που θα προκαλεί συνεχώς νέες κρίσεις, είτε υγειονομικές, είτε οικονομικές και πάνω τους θα διαχειρίζεται τις ζωές μας. Να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο το όραμα μας για έναν καλύτερο κόσμο, να ξαναθέσουμε ερωτήματα σε εμάς και τους συνανθρώπους μας για το πώς θέλουμε να ζήσουμε, να υπερασπιστούμε το ανοιχτό, συλλογικό, ελεύθερο πεδίο που μπορεί να πραγματωθεί μια ζωντανή παλλόμενη καθημερινότητα. Γιατί δεν υπάρχει υγεία χωρίς ζωή, δεν υπάρχει ζωή χωρίς ελευθερία. Γιατί όταν παύσει η αλληλεγγύη θα έχει κερδίσει το κράτος, όταν παύσει η ζωή θα κερδίσει ο θάνατος.
Σάββατο 6/2, συγκέντρωση υπεράσπισης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, στις 12:00, στην πλατεία Γεωργίου
ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑ ΔΟΥΛΟΙ, ΝΑ ΣΤΗΣΟΣΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ