Εν μέσω πανδημίας, στις φυλακές και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το κράτος δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Συγκέντρωση-μικροφωνική, την Παρασκευή 02/04, στις 18:00, στην πλατεία Όλγας.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΤΕΦΑΝΟ
Εδώ και περισσότερο από ένα μήνα οι κρατούμενοι στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα βιώνουν μια εφιαλτική συνθήκη, με τα κρούσματα κορωνοϊού να είναι εκατοντάδες πλέον. Σε μια φυλακή με 150% υπερπληρότητα, με παντελή έλλειψη υγειονομικής φροντίδας και παροχών, καθώς και απουσίας μόνιμου γιατρού, οι κρατούμενοι είναι αναγκασμένοι να εγκλωβιστούν στα κελιά τους και να απομονωθούν, ενώ ακόμη και τώρα δεν έχει γίνει διαχωρισμός των ευπαθών ομάδων και των ασθενών εντός των φυλακών. Παράλληλα το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών έχει μετατραπεί σε χώρο καραντίνας όσων έχουν διαγνωσθεί θετικοί στον ιό, ενώ η κουζίνα των φυλακών έχει κλείσει. Ήδη από τα τέλη του Φλεβάρη και πιο συγκεκριμένα γύρω στις 23 Φλεβάρη υπήρχαν επιβεβαιωμένα 20 κρούσματα μεταξύ των κρατουμένων της Γ’ πτέρυγας των φυλακών, ενώ μέσα σε 5 μέρες τα κρούσματα ανέρχονταν στα 85 με αποτέλεσμα από τα μέσα Μάρτη και μετά να ξεπεράσουν τα 100. Τραγικός απολογισμός αυτής της συνθήκης της πλήρους αδιαφορίας του κράτους και της παντελούς έλλειψης υγειονομικών μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης του ιού είναι παραπάνω από 120 κρούσματα, 6 κρατούμενοι να βρίσκονται νοσηλευόμενοι στο νοσοκομείο με έναν διασωληνωμένο, καθώς και ένας άνθρωπος έχει πεθάνει.
Οι φυλακές του Αγίου Στεφάνου στη Πάτρα δεν αποτελούν εξαίρεση ως προς την έλλειψη υγειονομικών παροχών και σταθερής ιατρικής φροντίδας σε σχέση με τις υπόλοιπες φυλακές. Από την αρχή της πανδημίας μέχρι και σήμερα την ίδια πραγματικότητα βιώνουν κρατούμενοι/ες στις φυλακές της Θήβας, της Λάρισας, στα Διαβατά και αλλού. Πιο συγκεκριμένα στις 9 Απριλίου του 2020 η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου πεθαίνει στις γυναικείες φυλακές Θήβας με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εξέγερση των κρατουμένων, ζητώντας μέτρα αποσυμφόρησης και προστασίας για το τότε επικείμενο πέρασμα του ιού στις φυλακές και τις κλειστές δομές εγκλεισμού γενικότερα. Το κράτος όχι απλώς δεν προχώρησε σε ενέργειες αποσυμφόρησης των φυλακών με αποφυλακίσεις των ευπαθών ομάδων ή διεξαγωγή τέστ, αλλά εντέλει κατέστειλε την εξέγερση με εισβολή των ΜΑΤ στις φυλακές και με αποτέλεσμα η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα που κρατείται σε αυτές να αντιμετωπίσει τότε πειθαρχικό μαζί με άλλη μια κρατούμενη για δήθεν υποκίνηση σε αυτήν την κινητοποίηση.
Με τη πανδημία να εξελίσσεται εντός της ελληνικής επικράτειας και την επιδεικτική άρνηση του κράτους να ενισχύσει το ΕΣΥ και αντ’ αυτού να επενδύει στη καταστολή για τη διαχείριση της πανδημίας, καταδεικνύοντας ξεκάθαρα πως στον καπιταλιστικό κόσμο οι ζωές των “από τα κάτω” και ιδιαίτερα τον πιο αποκλεισμένων κομματιών της κοινωνίας (μετανάστες/στριες, κρατούμενοι/ες) όχι απλώς παραμερίζονται αλλά “επιλεκτικά” θανατώνονται, η δυσμενής πραγματικότητα εντός των φυλακών και των κολαστηρίων(στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη) εντάθηκε ακόμη περισσότερο. Αρκούν παρόμοιες εικόνες με αυτές του Αγίου Στεφάνου, στις φυλακές Λάρισας όπου το Δεκέμβρη του 2020 τα κρούσματα ανέρχονταν στα 155 μέσα σε λίγες μέρες, ενώ οι κρατούμενοι απομονώθηκαν στα κελιά τους με παντελείς ελλείψεις σε μέτρα προστασίας και υγειονομικές παροχές. Αρκεί η κατάσταση το Νοέμβρη του 2020 στις φυλακές Διαβατών όπου μέσα σε λίγες μέρες τα κρούσματα και εκεί ξεπερνούσαν τα 100 και 2 κρατούμενοι πέθαναν στο νοσοκομείο. Αρκούν λοιπόν οι δηλώσεις της Σοφίας Νικολάου ΓΓ. Αντιεγκληματικής Πολιτικής πως δε βλέπει διασπορά του ιού στις ελληνικές φυλακές, ή οι δηλώσεις του Γιώργου Μπαλάση, Γενικού Γραμματέα Αστυνομικών Υπαλλήλων Αχαΐας σε τοπικό ειδησεογραφικό της Πάτρας “πως δε γίνεται για ψύλλου πήδημα οι κρατούμενοι να μεταβαίνουν από μια κλειστή δομή όπως οι φυλακές του Αγίου Στεφάνου στο νοσοκομείο”, για να μαρτυρήσουν την πλήρη απαξίωση του κράτους για τους/τις εγκλείστους/ες.
Όπως προαναφέρθηκε αντίστοιχη και ακόμα πιο λυσσαλέα πραγματικότητα αντιμετωπίζουν και οι μετανάστες/στριες. Έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσουν τις ήδη άθλιες συνθήκες των σύγχρονων κολαστηρίων-στρατοπέδων συγκέντρωσης(παγωνιά,έλλειψη ηλεκτροδότησης, ελλείψεις σε τρόφιμα και νερό, καθώς και υπερπληρότητα), τον διαρκή εγκλεισμό σε αυτά, τις επιθέσεις από φασίστες (με κορύφωση το πογκρόμ στη πλατεία Σαπφούς στη Λέσβο το 2018) και την ανοιχτά ρατσιστική ρητορική του ελληνικού κράτους που τους/τις αναφέρει ως “εξωτερικό εχθρό” για να τσιμεντώσει τις σχέσεις του με την ακροδεξιά του εκλογική βάση, οι μετανάστες/στριες βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με τον θάνατο διαρκώς. Ήδη από το καλοκαίρι του περασμένου έτους όπου αυστηροποιήθηκαν τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας διαμενόντων σε κέντρα κράτησης εντείνοντας ακόμη περισσότερο τον εγκλεισμό των μεταναστών/στριών, μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη όπου άρχιζαν να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα στη Μόρια, αντιστοίχως με τις ελληνικές φυλακές το κράτος προφανώς και δεν προέβη σε καμία παροχής ιατρικής φροντίδας και χορήγησης μέσων ατομικής και συλλογικής προστασίας από τον ιό. Έτσι οδηγούμαστε στην έξαρση κρουσμάτων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας(κέντρο κράτησης που εντός του κρατούνταν 12.000 άνθρωποι με προδιαγραφές μόνο για 2500) στα μέσα του Σεπτέμβρη με πάνω από 40 επιβεβαιωμένα κρούσματα του ιού και πάνω από 240 στη κλειστή δομή του Καρά Τεπέ που δημιουργήθηκε(σε ακόμα χειρότερες καιρικές και υγειονομικές συνθήκες) έπειτα την εκκένωση του camp της Μόριας λόγω της φωτιάς.
Παρ’ όλα αυτά, εν μέσω αυτής της παγκόσμιας στροφής του καπιταλισμού με πρόσχημα την πανδημία προς την δόμηση του σύγχρονου πολιτικού-κοινωνικού ολοκληρωτισμού, αρκετοί/ές κρατούμενοι/ες και μετανάστες/στριες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιστέκονται στην υποβάθμιση και την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από την εξουσία. Δεν ξεχνάμε τις μαζικές εξεγέρσεις στις ιταλικές φυλακές όπου οι κρατούμενοι αντιστάθηκαν ενάντια στην αυστηροποίηση των συνθηκών κράτησης με πρόσχημα τον περιορισμό της πανδημίας, παλεύοντας παράλληλα για υγεία και αξιοπρέπεια με πολλούς εξ’ αυτών εντέλει να δραπετεύουν από τα δεσμά του κράτους, ενώ πάλι 12 να πέφτουν νεκροί από την βίαιη καταστολή. Δεν ξεχνάμε την εξέγερση των κρατουμένων στην Αργεντινή και πιο συγκεκριμένα σε φυλακή του Buenos Aires όπου κρατούμενοι έκαψαν ολοσχερώς ολόκληρες πτέρυγες και κρέμασαν πανό που έγραφαν “Αρνούμαστε να πεθάνουμε στη φυλακή” και “ η COVID19 είναι στο Ντεβότο. Γενοκτόνοι δικαστές, η σιωπή δεν είναι η γλώσσα μου”. Ακόμη μαζί με την εξέγερση στις φυλακές της Θήβας δεν ξεχνάμε και τις δεκάδες συγκεντρώσεις-πόρειες των μεταναστών/στριών που παλεύουν για αξιοπρέπεια,ζωή και ελευθερία, κάνοντας ξεκάθαρο πως οι αποκλεισμένοι/ες αυτού του κόσμου δεν θα ανεχτούν αυτή την ξεκάθαρη θανατοπολιτική που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο πάνω στις ζωές και τα σώματά τους.
Είναι ξεκάθαρο πως με όλα τα παραπάνω γεγονότα, το κράτος και γενικότερα ο κόσμος της εξουσίας δείχνουν με τον πιο απερίφραστο τρόπο την απέχθειά τους και την έχθρα τους για τη ζωή, ιδιαίτερα των πιο εκμεταλλευόμενων κοινωνικών κομματιών. Εν μέσω αυτής της εγκληματικής διαχείρισης η υγεία, η κοινωνικοποίηση, η προστασία και η πρόνοια δεν έχουν καμία σημασία στον καπιταλιστικό κόσμο, αλλά αντίθετα αποτελούν βαρίδια ενός παλιού κοινωνικού συμβολαίου που πρέπει βίαια να αναδιαμορφωθεί για να περάσουμε στην νέα πραγματικότητα του σύγχρονου αυτού ολοκληρωτισμού. Γιατί ακριβώς η απαξίωση, η εξαθλίωση και εντέλει η βία που ασκεί η εξουσία πάνω στα πιο αποκλεισμένα και φτωχά κοινωνικά στρώματα, αντανακλούν και την αντίληψη που φέρει το κράτος και το κεφάλαιο για τη ζωή, τις κοινωνικές σχέσεις και το περιεχόμενό τους, την υγεία, την ελευθερία και για το σύνολο της κοινωνίας στον καπιταλιστικό κόσμο.
Εμείς ως αναρχικοί οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική επέλαση που αποσκοπούν στην εγκαθίδρυση μιας ζοφερής πραγματικότητας όπου η ζωή θα ταυτίζεται με την παραγωγικότητα και έννοιες ενός η δημόσια υγεία, η ελευθερία και οι κοινωνικές σχέσεις θα νοηματοδοτούνται από την εξουσία. Στεκόμαστε στο πλευρό των απόκληρων και αποκλεισμένων αυτού του κόσμου μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής, του τελευταίου στρατοπέδου συγκέντρωσης, μέχρι τη καταστροφή της ταξικής εκμετάλλευσης και κάθε μορφής εξουσίας, για την ανοικοδόμηση ενός κόσμου αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας όπου κανένας/καμία δεν περισσεύει.
ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΤΡΑΝΕ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/Η
