Στο πλαίσιο της απαγόρευσης κυκλοφορίας θεωρούμε πως είναι χρήσιμη μία επαναξιολόγηση των μέσων που χρησιμοποιούμε. Το περιβάλλον είναι διαφορετικό, οπότε τα ίδια μέσα μπορούν να έχουν διαφορετική απήχηση, διεισδυτικότητα και αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, μία μικροφωνική έξω ακριβώς από ένα κτίριο, σε μία γειτονιά του κέντρου της πόλης, όπου -λόγω μειωμένης κυκλοφορίας-επικρατεί ησυχία, ενώ ταυτόχρονα οι γείτονες βρίσκονται στην πλειοψηφία τους στο σπίτι, μπορεί να φτάσει σε πολλά αυτιά πιο πρόθυμα να ακούσουν.
Σε μια περίοδο σαν και αυτή, είναι κρίσιμο ο πολιτικός μας χώρος να βγει και να διεκδικήσει τον δρόμο, να δράσει μέσα στις γειτονιές, να αποπειραθεί να σπάσει την καραντίνα με όρους συλλογικούς και πολιτικούς. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, θέλουμε να θέσουμε δημόσια ως μία πρώτη αιχμή της κινηματικής δραστηριότητας την Πρωτομαγιά, θεωρώντας αναγκαία την οργανωμένη παρουσία μας στον δρόμο την ημέρα εκείνη. Ημερομηνία ορόσημο, τόσο για τις εργατικές κατακτήσεις, έχοντας πλέον ως δεδομένο πως είναι προ των πυλών η προσπάθεια να μετακυλήσουν το κόστος και αυτής της «κρίσης» στις πλάτες μας, πράγμα που σημαίνει πως η επίθεση στον κόσμο της εργασίας νομοτελειακά θα ενταθεί. Επίσης, η 1η Μαΐου αποτελεί την επίσημη ημερομηνία που παύει να υφίσταται το πλαίσιο προστασίας της Α’ κατοικίας, κάτι που κρίνουμε πως πρέπει να συμπεριληφθεί στον λόγο μας και να απαντηθεί. Τέλος, αποτελεί μία ημερομηνία που παραδοσιακά μας βρίσκει στον δρόμο, αποτελώντας έτσι για μία καλή αφορμή να διεκδικήσουμε τη συλλογική, οργανωμένη παρουσία μας, και να καταδείξουμε την πραγματική διάσταση των στρατιωτικών μέτρων και των απαγορεύσεων, όπως και τη σύνδεσή τους με την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας να ανταπεξέλθει σε υγειονομικές απαιτήσεις μιας «πανδημίας».
Την Εχθές, Πέμπτη 16/4 προχωρήσαμε στις ακόλουθες κινήσεις, θέλοντας να επικοινωνήσουμε τον λόγο και την ανάλυσή μας σε σχέση με την καραντίνα και την κατάσταση της «πανδημίας», και κυρίως να αναδείξουμε την κατάσταση στους χώρους εγκλεισμού στον καιρό του κορωνοϊού:
[Πάτρα] Συγκέντρωση, στην Αγ. Σοφία, στην οδό Κιλκίς που πραγματοποιείται η καθιερωμένη λαϊκή κάθε Πέμπτη.Στήθηκε τραπέζι με έντυπα, τρικάκια, αφίσες, εφημερίδες Άπατρις, ενώ μοιράζονταν και το υλικό χέρι με χέρι. Αναρτήθηκε πανό που έλεγε:
«Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν είναι μέτρο προστασίας αλλά επιτήρησης και ελέγχου – Ατομική ευθύνη και αντικοινωνική συμπεριφορά έχουν όσοι κατεδάφισαν τη δημόσια υγεία Συλλογικά – ατομικά μέσα αυτοπροστασίας Κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη»
Η δράση πραγματοποιήθηκε από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας
[Αθήνα] Μικροφωνική από τις 11.00 το πρωί από την ταράτσα της κατάληψης Δερβενίων 56 στα Εξάρχεια, που πραγματοποιήθηκε από πρωτοβουλία συντροφισσών και συντρόφων.
[Αθήνα] Μικροφωνική από τις 11.00 το πρωί από την ταράτσα της κατάληψης Φιλολάου 99 στο Παγκράτι και μοίρασμα προκυρήξεων έξω από την κατάληψη, που πραγματοποιήθηκε από την πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού και από αλληλέγγυους συντρόφους. Παρακάτω ακολουθεί το βασικό κείμενο που διαβάστηκε στις μικροφωνικές, όπως και ένας σύνδεσμος με το ηχητικό, διαθέσιμο για όποια ομάδα θέλει να το χρησιμοποιήσει σε αντίστοιχες κινήσεις:
Με την κήρυξη της «πανδημίας» του κορωνοϊού και τον πανικό που ακολούθησε, τα κράτη έχουν προχωρήσει σε μία σειρά μέτρων, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι εμπνευσμένα από τους στρατιωτικούς νόμους. Μέτρα που αφορούν στην επιβολή κοινωνικής αποστασιοποίησης, βρίσκοντας την κορύφωσή τους στην απαγόρευση κυκλοφορίας. Το επιστημονικό προσωπικό, τόσο σε εθνικό (βλ. Τσιόδρας), όσο και διεθνές επίπεδο (Π.Ο.Υ.) χαράζει τη ρητορική και την επιχειρηματολογία, χρησιμοποιώντας την «αυθεντία» για να δώσει αντικειμενική χροιά στην κατάσταση και κυρίως την κρατική διαχείρισή της. Με όχημα την προπαγάνδιση του «Μένουμε Σπίτι», ο μισός πληθυσμός του πλανήτη είναι σε καραντίνα.
Το «Μένουμε Σπίτι»:
- σημαίνει εγκλωβισμός στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, κατάσταση που επιβαρύνει την ψυχική υγεία, τόσο των ενηλίκων, όσο και των παιδιών,
- σημαίνει αναγκαστική παραμονή σε ένα ασφυκτικό «οικογενειακό» περιβάλλον, με αποτέλεσμα πολλά άτομα να υφίστανται όλη μέρα την πατριαρχική αντρική βία,
- δεν υφίσταται για το κομμάτι εκείνο που συνεχίζει να εργάζεται εκτός σπιτιού. Οι delivery και οι πακετάδες, οι εργαζόμενες στα τηλεφωνικά κάτεργα, οι καθαρίστριες και οι σκουπιδιάρηδες, οι ταμίες των supermarket, οι εργάτες και οι εργάτριες στα εργοστάσια, το ιατρικό προσωπικό είναι άτομα εξίσου ευάλωτα στον ιό, που όμως πρέπει να παραμείνουν στην «πρώτη γραμμή», ώστε να συνεχίσει να δουλεύει, έστω και υποτυπωδώς, η καπιταλιστική μηχανή,
- για τις αδήλωτες και τους αδήλωτους εργάτες, των οποίων η μαύρη εργασία δεν φαίνεται πουθενά, άρα δεν δικαιούνται και κανένα επίδομα, σημαίνει καραντίνα, πείνα και λογαριασμοί που τρέχουν. Λίγο χειρότερα δηλαδή από το κομμάτι της εργατικής τάξης, που θα πάρει ενάμιση μήνα μετά 800€ ψίχουλα για να καλύψει νοίκια, supermarket, ρεύμα, νερό, ίντερνετ και πάει λέγοντας,
- είναι η τελική επιλογή του κράτους για να διαχειριστεί τον πληθυσμό όπως θέλει, ώστε τόσο αυτό, όσο και το καπιταλιστικό σύστημα, να βγουν με τις λιγότερες δυνατές ζημιές από την κατάσταση. Ο γνώμονας είναι ξεκάθαρα αφενός η διάσωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και αφετέρου η διατήρηση της κρατικής οργάνωσης της κοινωνίας. Γι’ αυτό από τη μία, κάποιες εξωθούνται στην ανεργία, κάποιοι στην εργασία από το σπίτι, ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να κινούνται κανονικά εκτός σπιτιού
- για να μην συνηθίσουμε στην ιδέα πως μπορούμε να περάσουμε καλά εκτός σπιτιού, χωρίς να καταναλώσουμε. Η μαζική επίσκεψη σε πάρκα και πλατείες τις πρώτες μέρες της αναστολής λειτουργίας των καταστημάτων, δεν ανεστάλη λόγω του κινδύνου μετάδοσης της νόσου, εκτός αν πιστέψουμε πως ο αέρας είναι πραγματικά μολυσμένος. Αντιθέτως, ανεστάλη καθώς αποτέλεσε το παράδειγμα μιας διαφορετικής, φτηνής και αυθεντικής διεξόδου ψυχαγωγίας, που δεν περιλαμβάνει απαραίτητα τη διαμεσολάβηση του χρήματος, άρα και τη διαιώνιση της καπιταλιστικής σχέσης σε μία πτυχή της καθημερινότητας
- δεν υπάρχει, και αποτελεί ειρωνεία για όλους τους ανθρώπους χωρίς σπίτι, των οποίων οι ζωές δεν είναι άξιες να σωθούν, οπότε και αφήνονται εκτεθειμένοι στον ιό. Δεν είναι μόνο οι άστεγοι, αλλά και οι μετανάστριες που στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι έγκλειστοι στα ψυχιατρεία, οι γιαγιάδες και οι παππούδες στα γηροκομεία, οι φυλακισμένοι στα «σωφρονιστικά» κολαστήρια, που πλέον δεν δικαιούνται ούτε επισκεπτήρια, ούτε τρόφιμα «απ’ έξω». Πληθυσμοί που περισσεύουν για το κράτος, πληθυσμοί μη παραγωγικοί, των οποίων οι ζωές κρίνονται ως ανάξιες να βιωθούν, και ως εκ τούτου αφήνονται στη μοίρα του εγκλεισμού, στη μοίρα των εν δυνάμει μαζικών νεκροταφείων.
Ο περιορισμός της κυκλοφορίας και η καραντίνα επιβλήθηκαν πρωτίστως για να καλύψουν τις ανεπάρκειες των συστημάτων υγείας, και τις αντιδράσεις που πιθανώς θα γεννιούνταν πάνω σε αυτές, και όχι για να διαφυλάξουν γενικά την ανθρώπινη ζωή. Ο κορεσμός του συστήματος υγείας αποκαλύπτει μία δομική αντίφαση στον ρόλο του κράτους στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής, καθώς αν αυτός ο τρόπος οργάνωσης δεν εξασφαλίζει την υγεία του πληθυσμού, τότε είναι αναποτελεσματικός, και πρέπει να εγκαταλειφθεί. Έτσι το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται, το γεγονός πως όλη μας η ζωή περνάει μέσα από και βασίζεται στους κρατικούς μηχανισμούς (παιδεία, υγεία, κλπ) καταρρέει. Η καραντίνα είναι μέσο πρόληψης αυτής ακριβώς της κατάστασης, ένα μέτρο για την επιβίωση του κράτους ως τοποτηρητή της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας.
Η επίκληση στην ατομική και κοινωνική ευθύνη αποτέλεσαν τα ιδεολογικά εργαλεία για να πειστεί ο κόσμος να μείνει μέσα.
- Ευθύνες που δεν μοιράζονται ισότιμα σε όλον τον πληθυσμό, όπως αναφέρουμε και παραπάνω, αφού στην πραγματικότητα είναι μόνο το ελληνικό και υγιές τμήμα του που καλείται να μείνει σπίτι.
- Ευθύνες που δεν αφορούν τους/τις από τα κάτω, παρόλο που είναι αυτοί/ές που καλούνται να τις σηκώσουν. Αντιθέτως, είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να εδραιωθεί, που υποτιμά σταθερά τη δημόσια υγεία, τα νοσοκομεία και το προσωπικό που τα στελεχώνει.
Είναι ώρα να βγούμε στον δρόμο. Να διεκδικήσουμε τη θέση μας, να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας, να αποδώσουμε την ευθύνη στα πρόσωπα που θα έπρεπε να βαραίνει.
- Γιατί δεν αντέχουμε άλλο να μένουμε σπίτι, να υπογράφουμε κωλόχαρτα για να κυκλοφορήσουμε έστω και για να πάρουμε λίγο αέρα· γιατί περισσότεροι μπάτσοι δεν πρόκειται να θεραπεύσουν τίποτα και κανέναν· γιατί δεν γουστάρουμε drones να βιντεοσκοπούν τις πλατείες και τα πάρκα που αράζουμε· γιατί όταν οι πλέον αδύναμοι και υποτιμημένοι αφήνονται έκθετοι να πεθάνουν, κοινωνική υπευθυνότητα είναι διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες για όλες και όλους εμάς, όχι να κλειστούμε σπίτι, περιμένοντας τη μπόρα να περάσει. Η 1η Μαΐου είναι η μέρα, και πρέπει να μας βρει στον δρόμο.
- Είναι βέβαιο πως την «υγειονομική κρίση», θα ακολουθήσει «οικονομική κρίση», και μάλιστα χειρότερη από αυτή του 2008. Ήδη με αφορμή την έκτακτη ανάγκη της «πανδημίας», τα «έκτακτα εργασιακά μέτρα» σκιαγραφούν το τοπίο που θα ακολουθήσει. Ελαφρύνσεις και διευκολύνσεις για τα αφεντικά, σκληρή επίθεση στον κόσμο της εργασίας (μείωση των μισθών κατά 50% το πρώτο εξάμηνο, εκ περιτροπής εργασία, ένταση της ανεργίας). Η 1η Μαΐου, η εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να είναι ένα ραντεβού για συνάντηση στον δρόμο.
- Το πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας λήγει με το πέρας του Απριλίου. Φρόντισε να μας το θυμίσει ο υπουργός ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, εδώ και μήνες, για να μην «χαλάσουμε τις καρδιές μας» τελευταία στιγμή. Εν μέσω κορωνοϊού, και ενώ αποτελούσε γενική εντύπωση πως η κατάργηση του πλαισίου οδεύει σε παράταση, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» απέρριψαν τα αιτήματα της κυβέρνησης. Με λίγα λόγια δηλαδή, από την 1η του Μάη η κατοικία παύει να προστατεύεται, κάνοντας πράξη έναν από τους μεγαλύτερους πόθους του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού, ενώ η «πανδημία» εξελίσσεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται οικονομικά, νομικά αλλά και σε επίπεδο καταστολής.
Η Πρωτομαγιά καθίσταται έτσι ημερομηνία ορόσημο, ένα ραντεβού για να σπάσουμε την καραντίνα που μας έχει επιβληθεί, να σταθούμε απέναντι στον καλλιεργούμενο φιλοτομαρισμό και τον ατομικισμό, να βάλουμε ανάχωμα στις επέλαση του κράτους και των αφεντικών, αν θέλουμε να ανατρέψουμε τον νέο κύκλο κερδοφορίας που πάει να ανοιχτεί στις πλάτες μας, και να μην αφήσουμε ακόμα ένα πεδίο, αυτό της κατοικίας, να αποικιοποιηθεί εξ ολοκλήρου από το κεφάλαιο.
Πρώτη Μαΐου δεν μένουμε σπίτι, για όλα τα σώματα που δεν έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν· για να μην βυθιστούμε στην ηττοπάθεια και την κατάθλιψη· γιατί είμαστε εμείς που ορίζουμε τις ζωές μας, και γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε «ειδικό» πώς θα διαχειριστούμε τα κορμιά μας, και κατ’ επέκταση την υγεία μας.
Για να διαφυλάξουμε την προοπτική ενός διαφορετικού κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, την πρώτη Μαΐου δεν μένουμε σπίτι…
Το αρχείο για το ηχητικό μπορούν να βρεθούν και να κατέβουν από εδώ: https://soundcloud.com/user-130342456-944348709/sets/mikrofoniki_corona_egkleismos
ή να σταλούν μετά από επικοινωνία μέσω του mail: proder@riseup.net