“…γιατί όταν παύσει η αλληλεγγύη θα έχει κερδίσει το κράτος, όταν παύσει η ζωή θα κερδίσει ο θάνατος”
Το ξέσπασμα της πανδημίας covid-19 έχει φέρει στο προσκήνιο την εγκληματική φύση του κράτους και των μηχανισμών του. Το μόνο που ενδιαφέρει το κράτος δεν είναι η ζωή ή η υγεία των από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας αλλά η διαχείριση της πανδημίας τόσο προς ώφελός του όσο και προς αποφυγήν της ζημίας των αφεντικών. Σε τοπικό επίπεδο, με πρόσχημα τη δημοσιονομική διαχείριση της καπιταλιτικής κρίσης όλα τα προηγούμενα χρόνια η δημόσια υγεία είχε υποβαθμιστεί, νοσοκομεία έκλειναν, ενώ οι ελλείψεις σε υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό είναι τεράστιες. Επίσης, στην παρούσα φάση, το κράτος επιλέγει να αποζημιώνει τους διάφορους επιχειρηματίες της υγείας με υπερδιπλάσιο ποσό για την επίταξη κλινών ΜΕΘ στα ιδιωτικά τους ιατρεία και νοσοκομεία, ενώ τα εκατομμύρια προς διάφορους καναλάρχες και δημοσιογραφικούς ομίλους ρέουν άφθονα, καθώς τα ΜΜΕ είναι το βασικό όργανο προπαγάνδας της κυριαρχίας.
Η Εξουσία επιχειρεί να επιβάλλει στο κοινωνικό σώμα το φόβο, την παθητικότητα και την αποδοχή της δήθεν δικής μας, «ατομικής» ευθύνης για τον περιορισμό της πανδημίας, προκειμένου να μας κρατήσει υπάκουους, πειθήνιους και με το κεφάλι σκυμμένο, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμενοι σε εργοστάσια, επιχειρήσεις, νοσοκομεία, κρατούμενοι σε φυλακές και κέντρα κράτησης μεταναστών μένουν εκτεθιμένοι, χωρίς μέσα αυτοπροστασίας απέναντι στον κορονοϊό. Ως αποτέλεσμα, στη Σίνδο πεθαίνει εργάτης από επιπλοκές λόγω κορονοϊού, καθώς το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν παρέμενε ανοιχτό, παρά τα δύο επιβεβαιωμένα κρούσματα που είχαν εκδηλωθεί εκεί. Παράλληλα, στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα της Θήβας μια κρατούμενη, η 42χρονη Αζιζέλ Ντενίρογλου, έχασε τη ζωή της, πιθανώς λόγω των επιπλοκών του κορονοϊού, στην ουσία αβοήθητη, αν και παραπονιόταν επί 3 ημέρες για πόνους στο στήθος, δύσπνοια, πυρετό, συμπτώματα τα οποία κανείς από την υπηρεσία των φυλακών δεν έλαβε υπ’ όψιν του, ώστε να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο. Η υπηρεσία δεν έδωσε σημασία ούτε και στις άλλες κρατούμενες που επίμονα ζητούσαν βοήθεια για την συγκρατούμενή τους, ενώ αγνοήθηκαν και τα υπομνήματα κρατουμένων από σχεδόν όλα τα σοφρωνιστικά καταστήματα που ζητούσαν τη λήψη μέτρων, όπως η αποσυμφόρηση και η διανομή μέσων ατομικής αυτοπροστασίας (πχ μάσκες). Ως απάντηση στο θάνατο της συγκρατούμενής τους οι κρατούμενες στον Ελαιώνα εξεγέρθηκαν, κατέστρεψαν υποδομές της φυλακής, άναψαν φωτιές και δε μπήκαν για κάποιες ώρες στα κελιά, μέχρι που εισέβαλαν τα ΜΑΤ. Αρκετές κρατούμενες ξυλοκοπήθηκαν άγρια και τραυματίστηκαν, με αποτέλεσμα κάποιες να χρειαστεί να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες εγκλεισμού χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή κέντρα κράτησης έχουν επιδεινωθεί λόγω της επιδημίας, εξαναγκάζοντας πολλούς από αυτούς να ξεκινήσουν απεργία πείνα διαμαρτυρόμενοι για τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού και μεταχείρισής τους. Όλα αυτά μας κάνουν ξεκάθαρο πως η ζωή των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων και αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών είναι για το κράτος και το κεφάλαιο αμελητέα. Όποιος δεν παράγει, δεν είναι χρήσιμος για το σύστημα. Ακόμα όμως κι όσοι βρίσκονται εντός της παραγωγικής διαδικασίας είναι πλήρως αναλώσιμα γρανάζια της παραγωγής.
Απέναντι σε αυτή την κρατική και καπιταλιστική δυστοπία που όλες και όλοι βιώνουμε, να ορθώσουμε ανάστημα προτάσσοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των από τα κάτω. Με το κράτος και το κεφάλαιο δε θα λογαριαστούμε μετά, αν στο εδώ και στο τώρα αποσυρθούμε από το πεδίο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού. Aντιλαμβανόμαστε τις δύσκολες συνθήκες τις οποίες διάγουμε, ωστόσο, μια πιθανή απόσυρση αυτή τη στιγμή από τα κοινωνικά τεκταινόμενα, θα μας φέρει σε πολύ δυσχερή θέση στο μέλλον στο πεδίο της κοινωνικής γείωσης των προταγμάτων μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, επιλέγουμε να μην εγκαταλείψουμε τις δυνάμεις μας και την εμπιστοσύνη στην συλλογική αδιαμεσολάβητη δράση στο επίπεδο της καθημερινής συνύπαρξης, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε πως πράγματι είμαστε αντιμέτωπες με μια συνθήκη πρωτόγνωρη για το δυτικό κόσμο. Λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας, να επιδείξουμε την απαιτούμενη σοβαρότητα φροντίζοντας εκείνους/ες που το έχουν ανάγκη και τηρώντας τους κανόνες υγιεινής που βοηθούν στον περιορισμό της νόσου, χωρίς να εγκαταλείπουμε καμία και κανέναν στον πανικό της μοναξιάς του. Επειδή τα παραπάνω επιβεβαιώνουν απλώς αυτό που γνωρίζαμε ήδη, ότι ο πόλεμος με το κράτος και το κεφάλαιο δε παύει ποτέ. Επειδή η αλληλεγγύη και ο συνεχής αγώνας ήταν, είναι και θα είναι τα βασικότερα εργαλεία των από τα κάτω στη διεκδίκηση όχι μόνο της υγείας μας αλλά όλης μας της ζωής. Για αυτό συνεχίζουμε να συλλογικοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε με το λόγο και τη δράση μας απέναντι σε μια συνθήκη απομόνωσης και κοινωνικού κανιβαλισμού που προωθεί η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Να μη ζήσουμε σα δούλοι, να στήσουμε συλλογικά αναχώματα απέναντι στον ολοκληρωτισμό.
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας
Κάθε Δευτέρα στις 19.00 στο Παράρτημα (Κορίνθου & Αράτου)