Την Τρίτη 10/3 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην Α`ΔΟΥ Πάτρας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Β.Γαβριηλίδη και στους ολικούς αρνητές στράτευσης ενάντια στην προσπάθεια οικονομικής καταστολής τους με το πρόστιμο των 6000 ευρώ. Το κείμενο του Β.Γαβριηλίδη εδώ .
AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Ο ρόλος του στρατού είναι η υπεράσπιση του υπάρχοντος εκτός και εντός των συνόρων. Με τα κοινά συμφέροντα των κυρίαρχων, ανεξαρτήτου καταγωγής να οδηγούν σε συμμαχίες και συνεργασίες ή μόνιμους διακρατικούς σχηματισμούς. Σήμερα συναντάμε το ΝΑΤΟ, τον ευρωστρατό, τις “ειρηνευτικές” δυνάμεις του ΟΗΕ, όπου συμμετέχει το ελληνικό κράτος. Ιδιαίτερα σ’ αυτήν την γωνιά του πλανήτη και την ελληνική επικράτεια, ιστορικά ο ελληνικός στρατός πολλές φορές έχει δράσει εκτός συνόρων λειτουργώντας ως ένας βίαιος επεκτατικός μηχανισμός, όπως το 1919 στην Ουκρανία, την μικρασιατική εκστρατεία κ.α.
Πιο πρόσφατα έχουμε την συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε “ειρηνευτικές” και “ανθρωπιστικές” εκστρατείες στη Ρουάντα, στη Σομαλία, στο Κόσσοβο, στην Αλβανία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, ενώ έχει συμμετάσχει και στον “πόλεμο του κόλπου”. Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει αρκετές φορές τον εναέριο χώρο του για πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών με εμπλοκή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή (Λιβύη, Συρία κλπ.), ενώ έχει στο έδαφός του αμερικάνικες και Νατοϊκές βάσεις, με σημαντικό ρόλο στις εκστρατείες της βορειοατλαντικής συμμαχίας (Σούδα, κλπ.). Το τελευταίο διάστημα στον Άραξο και την Ανδραβίδα γίνονται εργασίες αναβάθμισης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, ώστε να μπορούν να «φιλοξενηθούν» εκεί «ειδικά όπλα» του ΝΑΤΟ, μια «ορολογία» που περιλαμβάνει ακόμα και πυρηνικά.
Πέρα από τον ρόλο υπεράσπισης του κράτους ενάντια σε αντιπάλους εκτός συνόρων, έχει και το ρόλο υπεράσπισης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων απέναντι σε εσωτερικούς εχθρούς. Είτε επίσημα με εκφρασμένη μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είτε όχι (έτσι κι αλλιώς ζούμε συνεχόμενα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης), αναλαμβάνει την στρατιωτική επίλυση των ζητημάτων. Κάπως έτσι συναντάμε στρατιωτικές δικτατορίες, επιβολή στρατιωτικών νόμων και στρατιωτική παρουσία στο δημόσιο λόγο και χώρο. Η επιστροφή στην ομαλότητα περνάει μέσα από τη συνήθεια της στρατικοποίησης της καθημερινότητας, τον εθισμό στον μιλιταρισμό και το φόβο (Αίγυπτος, Αφρική, Λατινική Αμερική, Ελλάδα…) Στην αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού, των κοινωνικών εξεγέρσεων, των αντιστάσεων στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας συναντάμε το στρατό ως ακόμα έναν κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους.
Με τον πόλεμο επίσης, δίνεται η ευκαιρία στο στρατοβιομηχανικό κεφάλαιο να ξεφορτωθεί συσσωρευμένες-λιμνάζοντες εκδοχές του. Δηλαδή, να κινηθεί ως κεφάλαιο, να καταστρέψει υλικές πτυχές του, να δοκιμαστούν οπλικά συστήματα στο πεδίο της μάχης και να ανακαλύψει νέα πεδία ανάπτυξης αιματοβαμμένου κέρδους.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των διακρατικών σχηματισμών/στρατών κατοχής ανά τον κόσμο προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με αστυνομικής μορφής διαδικασίες. Προστατεύοντας τις καπιταλιστικές επενδύσεις εξασκούν επιτήρηση και μαζικό έλεγχο στους ντόπιους πληθυσμούς. Αυτές βέβαια οι τεχνικές και τεχνολογίες ελέγχου και καταστολής που εφαρμόζονται πειραματικά σε εμπόλεμες ζώνες βρίσκουν και την εφαρμογή τους και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων. Όλο και περισσότερο στην καρδιά του δυτικού κόσμου, την ΕΕ, πλέον συναντάμε στρατό στους δρόμους. Ένοπλους έτοιμους να αντιμετωπίσουν την οποιαδήποτε κατάσταση κρίσης, ενάντια στην τρομοκρατία, για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών ή ακόμα και για τον πόλεμο των σκουπιδιών πρόσφατα στην Ιταλία. Ο στρατός, επίσης χρησιμοποιείται από την κυριαρχία ως μέσο πειθάρχησης και επιβολής αφού στοχεύει στην πλήρη και τυφλή υποταγή των στρατιωτών στους ανωτέρους.
Πέρα από την άκριτη υποταγή και την ταξικότητα, ο στρατός επιβάλλει και ένα συγκεκριμένο σύμπλεγμα αξιών και αντιλήψεων, αναγκαίο για την διαιώνιση του υπάρχοντος. Αποτελώντας κατεξοχήν πυλώνα του εθνικού συμφερτού -αντιπροσωπεύοντας τη δύναμη του έθνους- το εξυμνεί, τονίζοντας την εθνική συνείδηση και τους μύθους που τη συνοδεύουν, με τις αντίστοιχες τελετουργίες (έπαρση σημαίας, εθνικός ύμνος κοκ), καθώς με την αντίστοιχη συνθηματολογία προωθεί το μισός για τα γειτονικά κράτη. Επίσης, προβάλλει και αναπαράγει την ταυτότητα του δυνατού, σκληρού, αρρενωπού άνδρα, τον οποίο έρχεται να τελειοποιήσει και να του αποδώσει την απαραίτητη κοινωνική αναγνώριση. Η γυναίκα που αποτελούσε για χρόνια το τρόπαιο του άνδρα πολεμιστή τώρα σταδιακά εντάσσεται κι αυτή στο σύστημα για επιπλέον χέρια.
Βάση όλων των παραπάνω λοιπόν, η εναντίωση στην ένταξη σ’ έναν τέτοιο μηχανισμό δεν μπορεί να νοηματοδοτηθεί ως ένα φιλειρηνικό πρόταγμα και συμμόρφωση με το υπάρχον, αλλά ως μια άρνηση να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των αφεντικών. Ο αγώνας είναι καθημερινός και ανυποχώρητος μέχρι το γκρέμισμα αυτού του κόσμου, που θέλει οι από τα κάτω να αλληλοσκοτωθούν.
Η άρνηση ένταξης στον στρατό μπορεί να εκφραστεί με 3 εναλλακτικές (Εναλλακτική θητεία- αντιρρησίες συνείδησης, Ι5, ολική άρνηση στράτευσης). Όποια επιλογή και αν κάνει κάποιος είτε ακολουθήσει τη θεσμική οδό είτε την αντιθεσμική κινηματική, η άρνηση στην ένταξη στο στρατό είναι το κέντρο της. Απέναντι σε έναν κόσμο που προωθεί το θάνατο εμείς προτάσσουμε τη ζωή, την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, την ισότητα και την ελευθερία. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με τους ολικούς αρνητές στράτευσης που δέχονται την καταστολή από το κράτος και το στρατό του και όλες/οι μαζί θα αγωνιστούμε επαναστατικά μέχρι την ανατροπή του υπάρχοντος.
Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης
Ούτε μία ώρα, ούτε ένα ευρώ στον στρατό
Να στήσουμε αναχώματα ενάντια στους εθνικισμούς, τον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τον πόλεμο
Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, κράτη και πολέμους
Χωρίς πατριαρχία και εξουσία