Το απόγευμα της Πέμπτης 15/06/18 56χρονος εργάτης σκοτώνεται πέφτοντας από ύψος 3,5 μέτρων, ενώ εκτελούσε εργασίες καθαρισμού σε οροφή δωματίων συντήρησης εμπορευμάτων, σε υποκατάστημα της αλυσίδας σουπερ μάρκετ ‘ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ” στην Πάτρα. Κατά το διάστημα των δύο ωρών που το πτώμα του νεκρού εργάτη βρισκόταν εντός του χώρου, η επιχείρηση, με εντολή της διοίκησης, λειτουργούσε κανονικά. Η εργοδοτική καφρίλα συνεχίστηκε και την επόμενη ημέρα που οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να δουλέψουν μέχρι την ώρα της κηδείας.
Τα αφεντικά και οι επιχειρήσεις αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά οτι εμπρός στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους τους, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Στην κορυφή της καπιταλιστικής μισθωτής σχέσης βρίσκονται οι εργατικές δολοφονίες, ενώ τη βάση αποτελούν τα εργασιακά νομοσχέδια, η φτώχεια και η ανεργία, τα οποία εντάθηκαν και οξύνθηκαν, στα χρόνια της αποκαλούμενης οικονομικής κρίσης. Από τη μια πλευρά, η καπιταλιστική επέλαση επέβαλε και το κράτος νομιμοποίησε, τις ασφυκτικές συνθήκες εργασίας, τις ατομικές συμβάσεις, τα ελαστικά ωράρια, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, τις καθυστερήσεις πληρωμών, την εντατικοποίηση της εργασίας, δημιουργώντας το πλέον κατάλληλο πλαίσιο αύξησης της κερδοφορίας για τα αφεντικά. Από την άλλη, μέσω των υφεσιακών μέτρων, των μαζικών απολύσεων, της φτωχοποίησης και της υποβάθμισης της ζωής, κατανάγκασε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να αγωνιά για μια θέση εργασίας, με οποιοδήποτε κόστος, οξύνοντας το περιβάλλον του κανιβαλισμού, ταυτίζοντας την επιβίωση με την υποταγή στα αφεντικά και θάβοντας την αντίσταση με την υποταγή. Συνεπώς, η εργοδοτική αδιαφορία, η απουσία μέσων ατομικής προστασίας, το επικίνδυνο εργασιακό περιβάλλον και η σωματική, πνευματική, ψυχολογική εξουθένωση, δεν αποτελούν μεμονωμένες πρακτικές και οι θάνατοι και οι τραυματισμοί δεν είναι ατυχήματα. Είναι τα αποτελέσματα των εκμεταλλευτικών εργασιακών σχέσεων που επιβάλλονται από το κράτος και το κεφάλαιο.
Μόνο το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια σειρά από εργατικά ‘ατυχήματα’, όπως ο θάνατος του 38χρονου εργάτη μετά από πτώση στο εργοστάσιο της ΒΙΠΕ στις 18/05, O θανάσιμος τραυματισμός του 32χρονου σε εργοστάσιο της Λάρισας στις 21/05, το μακρύ κατάλογο θανάτων στο κλάδο του delivery, τους καθημερινούς τραυματισμούς εργατών. Τέτοια περιστατικά δεν λείπουν φυσικά και από το δημόσιο τομέα με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους δυο υπαλλήλους καθαριότητας του δήμου Τήνου στις 30/04 και την οδοκαθαρίστρια του δήμου Ζωγράφου στη 1/07/2017.
Στον εκμεταλλευτικό αντίποδα δημιουργούνται τον τελευταίο καιρό, συμμαχίες που κάνουν λόγο για κοινές διεκδικήσεις εργατών και αφεντικών, στην κατεύθυνση της εθνικής ανάκαμψης και ανάπτυξης. Η ρητορική του κοινού εθνικού συμφέροντος, είναι κατασκεύασμα της κυριαρχίας και αποσκοπεί στη απρόσκοπτη συνέχιση της καπιταλιστικής επέλασης, απονοηματοδοτώντας τους ταξικούς κοινωνικούς αγώνες και αποχαρακτηρίζοντας ταξικά τα υποκείμενα. Παράλληλα, η ανάθεση των διεκδικήσεων και αντιστάσεων σε “ειδικούς”/κομματικούς εκπροσώπους μέσα από 24ωρες απεργίες-πυροτεχνήματα, τη θεσμική συνδιαλλαγή, τη μοιρολατρική διαμαρτυρία, κάθε άλλο παρά εντείνουν τον ταξικό κοινωνικό αγώνα. Στην πραγματικότητα, η ανάγκη των αφεντικών για μεγιστοποίηση του κέρδους και οι εξουσιαστικές/ιεραρχικές σχέσεις του καπιταλιστικού οικοδομήματος, είναι αυτές που δολοφονούν και δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες ζωής και επιβίωσης. Ως εκ τούτου, τα συμφέροντα των δύο τάξεων θα είναι πάντοτε σε σύγκρουση.
Ενάντια στον καπιταλιστικό εφιάλτη, απαντούμε με αυτοοργανωμένες δομές αγώνα εντός και εκτός των χώρων εργασίας, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες και διεκδικήσεις συλλογικά και μαχητικά. Αντιμαχόμαστε την ιεραρχική σχέση αφεντικού-εργάτη, την ανάθεση σε εργατοπατέρες και “κοινωνικές συμμαχίες”, την ίδια τη μισθωτή σκλαβιά και κάθε εκμεταλλευτική σχέση γενικότερα. Για να οικοδομήσουμε έναν κόσμο από εμάς για εμάς, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ