«Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον κορυδαλλό, από pelican bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.»
Τάσος Θεοφίλου, Φυλακές Δομοκού 24/2/2014
Το καλοκαίρι του 2012, στις 10/8, λαμβάνει χώρα ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα τράπεζας στη Νάουσσα της Πάρου, όπου ένας ταξιτζής σκοτώνεται στην προσπάθειά του να σταματήσει τους ληστές. Στις 18/8/2012 ο Τ. Θεοφίλου συλλαμβάνεται- απαγάγεται από κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής, ύστερα από «ανώνυμο» τηλεφώνημα που υποδείκνυε τον ίδιο ως συμμετέχοντα στην ληστεία και μέλος της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Κατηγορείται αρχικά για απείθεια και αντίσταση κατά της αρχής, ενώ γίνεται βίαιη λήψη του DNA του. Αμέσως ξεκίνησε ένα μιντιακό show γύρω από την σύλληψη, παρουσιάζοντας τον ως τον δολοφόνο (παραθέτοντας και αποσπάσματα ιστοριών που αναρτούσε ο ίδιος στο προσωπικό του blog, στις οποίες συνέβαιναν ληστείες, φόνοι κ.α, ως πραγματικά, προς ενίσχυση της σκιαγράφισής του ως εγκληματία) πριν ακόμη του αποδοθούν κατηγορίες.
Περίπου ένα χρόνο μετά ξεκινάει η δίκη, σε μία περίοδο που το δόγμα μηδενικής ανοχής μεσουρανούσε μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα τρομοκυνηγητού. Ο Θεοφίλου οδηγείται σε δίκη ουσιαστικά με ένα και μοναδικό κατασκευασμένο πειστήριο για την ενοχή του, ένα καπέλο στο οποίο «βρέθηκε» το DNA του, που υποτίθεται έπεσε από τον ληστή. Εκτός του ότι κανένας μάρτυρας δεν τον αναγνώρισε και δεν βρέθηκε κανένα ίχνος του σε άλλα αντικείμενα που έπεσαν ή άγγιξαν οι ληστές, το συγκεκριμένο καπέλο δεν φαίνεται σε καμία από τις φωτογραφίες που ελήφθησαν από τον τόπο της ληστείας ενώ στάλθηκε σε διαφορετικό χρόνο από τα άλλα ευρήματα. Ο Τ. Θεοφίλου, απαλλάσσεται πρωτόδικα από τις κατηγορίες για την ανθρωποκτονία και την συμμετοχή του στη Σ.Π.Φ., ενώ καταδικάζεται σε 25ετή φυλάκιση για ληστεία και απλή συνέργεια σε φόνο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, και ενώ έχει απορριφθεί η έφεση του Θεοφίλου για πλήρη απαλλαγή του από τις κατηγορίες, σε εφετείο «υπέρ του νόμου» και με τα ίδια «αποδεικτικά στοιχεία», η εισαγγελέας προτείνει την ενοχή του όχι μόνο για τις κατηγορίες για τις οποίες είχε καταδικασθεί πρωτόδικα αλλά και για όσες είχε απαλλαχθεί.
Το DNA αποτελεί αναξιόπιστο τεκμήριο, ειδικά όταν εντοπίζεται σε κινητό αντικείμενο (π.χ. στα είδη ρουχισμού μπορεί να βρεθεί το γενετικό υλικό οποιουδήποτε το έχει δοκιμάσει) και κατά κανόνα χρησιμοποιείται για την αθώωση κάποιου και όχι για την καταδίκη του. Επίσης, ενώ το πόρισμα του εργαστηρίου που έκανε την ταυτοποίηση, είναι ότι το DNA που βρέθηκε ταυτίζεται 100% με αυτό του Θεοφίλου, δεν διευκρινίζεται τι τύπου ιστός χρησιμοποιήθηκε πράγμα που το καθιστά ανυπόστατο. Παρόλο που υπήρξε εκτενής ανάλυση σχετικά με το ζήτημα, σε τέτοιο βαθμό που δικαστές και στελέχη της αντιτρομοκρατικής δήλωσαν πως «μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία» (φράση που δεν καταγράφθηκε στα πρακτικά της δίκης), πάρθηκε καταδικαστική απόφαση εναντίον του. Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως ο Θεοφίλου, ουσιαστικά διώκεται για την πολιτική του ταυτότητα, με media, μπάτσους και δικαστές να στήνουν μία σκευωρία γύρω από αυτόν, πασχίζοντας να πείσουν πως οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιοδήποτε κι όχι για την εξουσία.
Η σύλληψη του Τάσου Θεοφίλου εντάσσεται μέσα στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» που εξαγγέλθηκε, ξεδιπλώθηκε και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Στο δόγμα δηλαδή που τέθηκε αρχικά ως αιχμή της κρατικής απάντησης στην εξέγερση του Δεκέμβρη, την συνολική αντιεξεγερτική εκστρατεία του σε ιδεολογικό και υλικό επίπεδο. Μια εκστρατεία που εγκαινιάστηκε με τυμπανοκρουσίες το Σεπτέμβρη του 2009 και τις πρώτες συλλήψεις για την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και συνεχίστηκε κατόπιν με δεκάδες συλλήψεις και προφυλακίσεις για τον Επαναστατικό Αγώνα, την υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό και δεκάδες άλλες. Φορείς ήταν στο σύνολό του το ντόπιο κυριαρχικό μπλοκ. Κράτος, δικαστές, εισαγγελείς, μπάτσοι, αντιτρομοκρατική, ΜΜΕ. Στόχος ήταν η συνολική καταστολή, συκοφάντηση, καταγραφή και κατακερματισμός σε πρώτη φάση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, σε μια προοπτική όμως ( που ξεδιπλώθηκε κατόπιν στα χρόνια των μεγάλων απεργιακών συγκρούσεων ) να συμβεί το ίδιο με το σύνολο των κοινωνικών αντιστάσεων και αγωνιζόμενων, ποτίζοντας τα μυαλά των ντόπιων αποκλεισμένων και καταπιεσμένων πως μοναδική προοπτική για τη ζωή τους είναι η επιβίωση υπό το ζυγό κράτους και κεφαλαίου. Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση οι διαμαρτυρίες, οι καταλήψεις, οι συγκρούσεις, συνολικά ο αγώνας και η αντίσταση φταίνε για τη λεηλασία των ζωών μας και οι φορείς όλων αυτών αποτελούν με λίγα λόγια τον σ εσωτερικό εχθρό της κατά τα άλλα συμπαγούς κάτω από τη σημαία της εθνικής ενότητας κοινωνίας.
Συγκεκριμένα απέναντι στον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό χώρο, το δόγμα «Νόμος και Τάξη» βρίσκεται στην κορυφή των κρατικών επιλογών. Οι συλλήψεις, οι βασανισμοί, οι προφυλακίσεις, οι επιθέσεις από τους μπάτσους είναι η μια όψη της κρατικής στρατηγικής, με την άλλη να είναι η λυσσαλέα απόπειρα απονοηματοδότησης των περιεχομένων του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Η λογική που θέτει στο επίκεντρο τη συνύπαρξη, τη συλλογικότητα, τον αγώνα αντί για την απάθεια, και τη μοιρολατρία πρέπει να παταχθεί. Η παθητική δεκτικότητα της επίθεσης πάνω στις ζωές μας πρέπει να εμπεδωθεί σαν κανονικό «φυσικό» κοινωνικό φαινόμενο. Στην συνολική στρατηγική της κυριαρχίας, η υπόθεση του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου, έρχεται να δώσει μορφή, σάρκα και οστά στις κατασκευασμένες ερμηνείες του κράτους. Για το κράτος, λοιπόν, ο Τάσος πρέπει να είναι ένοχος, σε μια προσπάθεια να υφανθεί ένας αφηγηματικός και ιδεολογικός καμβάς που θα συσκοτίσει την πραγματικότητα και θα συμπιέσει τις συνθήκες εντός ενός συνολικού κλίματος τρομολαγνείας και άγνοιας ώστε να ξεκλειδωθεί και επεκταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο το νομικό του οπλοστάσιο. Και το ερώτημα δεν είναι κατά πόσον ένας σύντροφος / μια συντρόφισσα είναι ένοχη η αθώα με βάση το νομικό/ποινικό οικοδόμημα, μα το ποιος είναι αυτός που θα μιλήσει για τους αγώνες, τις επιλογές μας, τα εργαλεία μας, του στόχους μας στους υπόλοιπους φτωχούς , αποκλεισμένους, καταπιεσμένους πάνω στην κίνηση για την κοινωνική επανάσταση.
Και για όλα τα παραπάνω δεν θα μιλήσει η κυριαρχία με τη γλώσσα της. Τη γλώσσα της τάξης και της ασφάλειας, της νομιμότητας της υποταγής, του αργού καθημερινού θανάτου, της πανταχού παρούσας κρατικής βίας. Μια γλώσσα που αυτό που ξεδιπλώνει καθημερινά είναι η ανηλεής επίθεση πάνω στους ανθρώπους και το φυσικό κόσμο, η φτώχεια, οι θάνατοι, η εκμετάλλευση, η αποξένωση, η αδιαφορία. Ένα παρόν της ολοένα και μεγαλύτερης επέκτασης της εξαθλίωσης με τη γενικευμένη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, τη συντριβή των πρότερων κεκτημένων σε κοινωνικό/εργασιακό επίπεδο, την ολοένα και μεγαλύτερη στρατικοποίηση της διαχείρισης χιλιάδων των από τα κάτω, την εξάπλωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ένα παρόν ζοφερό που οδηγεί σε ένα δυστοπικό μέλλον που δεν έχει άλλη προοπτική από όσα βλέπουμε καθημερινά εδώ που ζούμε αλλά και σε όλα τα μέρη του κόσμου. Κράτος και κεφάλαιο έχουν κηρύξει μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που συνεχίζει με ακόμη πιο σκληρούς όρους τη αποικιοποίηση του κόσμου, ενός κόσμου που πρέπει να μεσολαβείται και να ρυθμίζεται μονάχα από το κράτος, το κεφάλαιο, οικοδομώντας σχέσεις και ζωές αλλοτριωμένες, εμπορευματοποιημένες, αποξενωμένες. Με τα αποτελέσματα να είναι κάτι παραπάνω από εμφανή: Μονάχα εδώ που ζούμε, το απέραντο νεκροταφείο που λέγεται Μεσόγειος, είναι η άλλη πλευρά των καπιταλιστικών ανταγωνισμών στη Μέση ανατολή, οι χιλιάδες αυτοκτονίες είναι η άλλη πλευρά των προγραμμάτων σταθερότητας και ανάπτυξης.
Γι’αυτό ακριβώς οργανικό κομμάτι των αναρχικών / αντιεξουσιαστών είναι η αλληλεγγύη, η επί της ουσίας υπεράσπιση των συντρόφων μας, των δομών, των επιλογών, των περιεχομένων, της ιστορίας μας. Γιατί από εκεί εκκινούμε ώστε να συγκροτήσουμε τις αγωνιστικές κοινότητες που θα επιτεθούν και θα γκρεμίσουν πολυεπίπεδα την εξουσία. Μιλώντας εμείς οι ίδιοι για τις ζωές μας, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Έτσι , λοιπόν, στο πρόσωπο του κάθε συντρόφου και συντρόφισσας που διώκεται, χτυπιέται ο αγώνας μας, η πάλη για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης, για την αταξική κοινωνία. Και απέναντι σε αυτή την επίθεση, δεν είμαστε ούτε αθώοι ούτε ένοχοι γιατί δεν αναγνωρίζουμε τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, μα πασχίζουμε να τον καταστρέψουμε.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ