Κάθε κοινωνία ορίζει ένα πλαίσιο κανόνων οι οποίοι ρυθμίζουν την ομαλή της λειτουργία. Σε μια λοιπόν, ιεραρχική κοινωνία όπως η καπιταλιστική, οι κανόνες τίθενται από τους από τα πάνω και δεν μπορούν παρά να έχουν εξουσιαστικό χαρακτήρα στο σύνολο τους. Μέσα από μια κρατική διαχείριση οι κανόνες θεσμοθετούνται και γίνονται νόμοι, ορίζοντας τι είναι δίκαιο και τι άδικο κατά τα κυρίαρχα πρότυπα, διαμορφώνοντας την κυρίαρχη ρητορική περί δικαιοσύνης, δημιουργώντας συνολικά το δικαϊικό/ποινικό σύστημα που θωρακίζει και αναπαράγει την ισχύ και την εξουσία των κυρίαρχων. Μιας εξουσίας που βασίζεται καταληκτικά στο κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να υπερασπίζονται με τη βία τα συμφέροντά τους έχοντας και τα κατάλληλα εργαλεία/ θεσμούς ( αστυνομία, στρατό, κλπ).
Το νομοθετικό πλαίσιο μορφοποιεί και κανονίζει τη ζωή, διακρίνει στη συνείδηση των ανθρώπων το σωστό και το λάθος και δημιουργεί πρότυπα συμπεριφοράς καθυποτάσσοντας σε ένα προκατασκευασμένο μοντέλο ζωής. Επιπρόσθετα, ο φόβος της τιμωρίας λειτουργεί κατασταλτικά και δημιουργεί μια συλλογική συνείδηση φοβική απέναντι στην έννοια της ελευθερίας ενισχύοντας την ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης και της πίστης των κοινωνιών στο δίκαιο της εξουσίας. Συγκεκριμένα, η επίτευξη του ελέγχου του κράτους πάνω στο σώμα της κοινωνίας και της προστασίας του από τους εσωτερικούς εχθρούς πραγματώνεται πέρα από την καταστολή διαμέσου της ποινικοποίησης. Έτσι, η κυριαρχία για να επιβληθεί είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσει ένα νομοθετικό πλαίσιο και το φόβο της τιμωρίας για την πειθάρχηση σε αυτό.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι διάφορες μορφές εγκλεισμού αποτελούν μια πρακτική του κράτους για να ορίσει την κοινωνική κανονικότητα και να διασφαλίσει την κυριαρχία του. Η φυλακή, συγκεκριμένα, συγκεντρώνει και απομονώνει τους αποκλίνοντες από τη νόρμα της κοινωνικής συνύπαρξης και αποτελεί τον χώρο που στεγάζει τη φυσική και πνευματική εξόντωσή τους, την τιμωρία τους. Στην ουσία, η φυλακή αποτελεί την υλική συμπύκνωση της εφαρμογής του νόμου, της αποτύπωσης του “δικαίου και αδίκου” και η λειτουργία της είναι ταυτόσημη με τη συνεχή αναζήτηση και την εφαρμογή νέων τρόπων και μεθόδων που στόχο έχουν την καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο.
Η λειτουργία της φυλακής στηρίζεται στις ιδέες της αναμόρφωσης και του σωφρονισμού μέσα από τις οποίες το υποκείμενο που παρανομεί και αποκλίνει από το δικαϊικό σύστημα και τις κοινωνικές νόρμες που έχει ορίσει η εξουσία απομακρύνεται από το κοινωνικό σύνολο- προς αποκατάσταση του αισθήματος ασφαλείας- με σκοπό την αναμόρφωσή του, ώστε να μπορέσει να επανενταχθεί σε αυτήν. Η διαδικασία αυτή βαφτίζεται κοινωνικοποιητική και πραγματώνεται μέσα στα αναμορφωτήρια, τα ψυχιατρεία, τις φυλακές.
Οι παραβάτες των νόμων πέρα από τον εγκλεισμό βρίσκονται αντιμέτωποι με το κανιβαλιστικό περιβάλλον της φυλακής, αφού αυτή αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας με όλες τις παθογένειές της. Με την εικόνα που παρουσιάζει η κυρίαρχη αφήγηση περί εχεφρόνων και παραγωγικών εκτός των τειχών πολιτών και, από την άλλη, επικίνδυνων παραβατικών που χρίζουν περιθωριοποίησης στο όνομα της εξυγίανσης της κοινωνίας, έρχεται σε σύγκρουση η πραγματικότητα των συνθηκών εντός της φυλακής που αντικατοπτρίζουν καθ’ όλα την κοινωνία των έξω με σκληρότερους όρους. Οι σχέσεις μέσα στη φυλακή διακατέχονται από ιεραρχία, αναπαράγουν καπιταλιστικές σχέσεις και σχέσεις εξουσίας. Από την ομαδοποίηση με κριτήριο τη φυλή, το παραεμπόριο και την ισχύ που επιφέρει ο έλεγχός του, μέχρι την επιβράβευση από πλευράς υπηρεσίας της ρουφιανιάς εις βάρος του συγκρατουμένου, είναι προφανές ποιές αξίες των σύγχρονων κοινωνιών η φυλακή στοχεύει να ενσταλάξει στον άνθρωπο. Άλλωστε, οι κοινωνικές διακρίσεις και οι ιεραρχίες είναι δεδομένες στον κόσμο της φυλακής όσο και έξω απ’αυτήν.
Ο καπιταλισμός είναι ταξικό, ιεραρχικό, βίαιο σύστημα και η ιδιοκτησία, η εκμετάλλευση, το χρήμα, η κυκλοφορία του εμπορεύματος αποτελούν πυλώνες του. Το δικαστικό σύστημα και φυλακή εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία απολαμβάνει πλήθος οικονομικών και πολιτικών προνομίων στις πλάτες των από τα κάτω. Και είναι άμεσο επακόλουθο το γεγονός πως η πλειονότητα των κρατουμένων αποτελείται από φτωχοδιάβολους, παραβατικούς, φοροοφειλέτες, εγκλήματα δηλαδή που σχετίζονται με την ιδιοκτησία. Όπως είναι φυσικό, με τον καταναλωτισμό να αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά ιδεολογήματα, με τις κατασκευασμένες ανάγκες που το σύστημα προβάλλει να αυξάνονται διαρκώς και τις στοιχειώδεις βιοποριστικές να καλύπτονται ολοένα και πιο δύσκολα, η καπιταλιστική πραγματικότητα παράγει τα ίδια τα κίνητρα για την παραβίασή της. Σε επίπεδο δομής και λειτουργίας, ο ποινικός κώδικας προβλέπει εξοντωτικά πρόστιμα ενώ τα δικαστικά έξοδα και τα υψηλά έξοδα νομικής αντιπροσώπευσης σκιαγραφούν μια συνθήκη στην οποία μπορούν να ανταπεξέλθουν αυτοί που είναι ψηλότερα στην ταξική πυραμίδα.
Ταυτόχρονα, πίσω από το οικοδόμημα της φυλακής και της κατασκευής εγκληματικών φυσιογνωμιών μέσα από το νομικό οπλοστάσιο της κυριαρχίας, ο καπιταλισμός ακόμα και εκεί βρίσκει έδαφος ώστε να αναπτυχθεί και να κερδοφορίσει. Από τις κατασκευαστικές εταιρείες και τις εταιρείες φύλαξης μέχρι την σίτιση των κρατουμένων, το χρήμα κινείται, και οι τεχνολογίες καταστολής αναβαθμίζονται. Παράδειγμα αποτελούν οι ιδιωτικές μεγαφυλακές των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών, στις οποίες μάλιστα οι κρατούμενοι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν για εξαγορά των ποινών τους, με τυπικούς εξευτελιστικούς μισθούς, με τα αφεντικά να αντλούν την μέγιστη υπεραξία.
Από τις 9 Σεπτέμβρη οι κρατούμενοι των αμερικάνικων φυλακών συμμετέχουν σε έναν πολύμορφο αγώνα με κεντρικό άξονα την (ουσιαστικά απλήρωτη) καταναγκαστική εργασία μέσα στη φυλακή. Με απεργίες, αποχές συσσιτίου, στάσεις και μια πληθώρα άλλων μορφών αγώνα τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, οι κρατούμενοι των φυλακών των ΗΠΑ στέκονται απέναντι σε ένα καθεστώς κυριολεκτικής σύγχρονης δουλείας. Από τη μεριά μας είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα τους. Ο ανελέητος πόλεμος στο μυαλό, στο σώμα, στην ψυχή, η καταρράκωση της αξιοπρέπειας, οι στερήσεις, η βία, δεν είναι κάτι που μπορεί να πραγματώνεται χωρίς να προκαλέσει δυσαρέσκεια που κάποιες φορές θα εκδηλωθεί με βίαιες πράξεις και διαθέσεις. Ο «αγώνας ενάντια στη σκλαβιά» αποτελεί μια μάχη που πρέπει να δοθεί συλλογικά από τους μέσα κι από τους έξω. Όχι μόνο σε μια κατεύθυνση καλυτέρευσης των συνθηκών αλλά μέχρι την καταστροφή κάθε μορφής εγκλεισμού. Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ “ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ” ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών Πάτρας